Βλέπω τους φοιτητές που κάνουν κατά παρέες βόλτες στην παραλία. Σκέφτομαι, τι ωραία προφανώς θα νιώθουν, ξεκινώντας μια καινούργια ζωή, σε μια νέα πόλη, γνωρίζοντας καινούργιους φίλους. Κοιτώντας τους, μέσα στην χαρά τους, αναρωτήθηκα αν τελικά ακολουθούν το όνειρο που είχαν ως παιδιά. Πέρασαν άραγε στη σχολή που ήθελαν; Θα ακολουθήσουν το επάγγελμα των ονείρων τους;
Ή απλά έκαναν μια επιλογή επειδή αναγκάστηκαν, λόγω οικονομικών συγκυριών ή επειδή τελικά δεν έπιασαν τους βαθμούς που ήθελαν; Δεν ξέρω τι τους συμβαίνει, εύχομαι όμως το διάβασμα, το καρδιοχτύπι για τις βάσεις, η ελπίδα για μια νέα αρχή στη ζωή τους να βγει αληθινή.
Γιατί είναι κρίμα, τα όνειρα, ειδικά των παιδιών, να μην καταφέρνουν να γίνονται πραγματικότητα. Γιατί οι σημερινοί φοιτητές, δεν είναι τίποτα άλλο από εκείνα τα παιδιά που μέχρι πριν λίγα χρόνια πήγαιναν στο Γυμνάσιο και στις συζητήσεις με τους συμμαθητές τους έλεγαν πως θέλουν να γίνουν γιατροί, νηπιαγωγοί, μηχανικοί. Είναι τα παιδιά εκείνα που βλέπουν μπροστά τους τα αποτελέσματα ενός δικού τους, ολόδικου τους αγώνα, αλλά και των γονιών τους, να παίρνει σάρκα και οστά. Παίρνοντας τα μάτια μου από την παρέα των φοιτητών, το μυαλό μου πήγε και σε εκείνα τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν να περάσουν ή πέρασαν σε κάποια σχολή που μηδαμινή σημασία είχε για εκείνα. Άραγε να νιώθουν αποτυχημένοι;
Να στεναχωριούνται ακόμη ή ήδη να έχουν καταστρώσει τα νέα τους σχέδια με σκοπό να πετύχουν; Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως δεν υπάρχει αποτυχία στη ζωή. Μόνο άτυχες στιγμές που μας βγάζουν για λίγο από το δρόμο μας. Το σημαντικό όλων όμως είναι πως υπάρχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τον κάθε μας στόχο. Η ζωή προφανώς και δεν τελειώνει σε μια εξέταση. Το θέμα είναι να αντιλαμβάνεσαι το λόγο που δεν τα κατάφερες και από την επόμενη κιόλας μέρα να αρχίσεις να σκέφτεσαι τι θα κάνεις.
Αν με ρωτάς, πολύ θα ήθελα τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν, να το προσπαθήσουν και πάλι. Αν ξέρουν φυσικά τι πραγματικά θέλουν να κάνουν στο μέλλον. Πρέπει να διαβάσουν και πάλι; Ας το κάνουν. Πρέπει να πάνε φροντιστήριο; Γιατί όχι. Μπορούν να ακολουθήσουν το επάγγελμα των ονείρων τους πηγαίνοντας σε μια ιδιωτική σχολή; Ας το πράξουν. Ο καθένας ορίζει μόνος του τι θέλει να κάνει. Υπάρχουν δεκάδες επιλογές, αρκεί ο καθένας να είναι συνειδητοποιημένος και πανέτοιμος να κυνηγήσει το όνειρο του. Χαίρομαι πραγματικά όταν βλέπω άτομα να μη το βάζουν κάτω, αποφασιστικά, που ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία έχουν το σθένος να καθίσουν στο θρανίο, να πάρουν το πτυχίο που ποτέ δεν είχαν, να πάνε στο Πανεπιστήμιο για να εκπληρώσουν το όνειρο τους. Όλα είναι πιθανά, αρκεί να το πιστέψεις. Η ζωή θέλει κυνήγι. Εσύ τι θα κάνεις; Θα κάτσεις απλά να κοιτάς;
