Ακόμη και το πιο όμορφο πράγμα, που δεν είναι άλλο από το να προσφέρεις, έχουμε καταντήσει στις μέρες μας να το θεωρούμε ως κάτι το κακό. Αυτόν που θα μπει στη διαδικασία να κάνει την καλή του πράξη, τον θεωρούμε το λιγότερο χαζό. Το να μπει κάποιος στη διαδικασία να δείξει την αλληλεγγύη του απέναντι στο συνάνθρωπο του, θεωρείται ως ηλιθιότητα, ότι κάποιος τον πιάνει κορόιδο. Πως καταντήσαμε, ακόμη και αυτή την όμορφη πράξη να την κατακρίνουμε, δεν μπορώ να το καταλάβω, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Αν βοηθήσεις κάποιον που σου ζητήσει τη βοήθεια σου είσαι βλάκας, διότι αυτοί το έχουν κάνει επάγγελμα και εκμεταλλεύονται την ευαισθησία σου. Μα είναι δυνατόν, αναρωτιέσαι, να σκέφτεται κάποιος για κάποιον συνάνθρωπο του που τον βλέπει να κοιμάται στα παγκάκια, να σιτίζεται από την εκκλησία ή να παρακαλώ έξω από μια δημόσια υπηρεσία για λίγα ευρώ, έτσι ώστε να εξασφαλίσει λίγο γάλα για τα παιδιά του;
Η αλληλεγγύη πλέον έχει καταντήσει στα μάτια των περισσοτέρων σαν κάτι μειονεκτικό. Κάποιος σε κοροϊδεύει, κάποιος σε εκμεταλλεύεται, κάποιος σου λέει ψέματα για να σε ξεγελάσει. Το παρήγορο για μένα είναι ότι παρ’ όλες αυτές τις σειρήνες που θέλουν να δηλητηριάσουν όλη αυτή την καλοσύνη που εξακολουθεί να υπάρχει εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν το βάζουν κάτω και αποδεικνύουν καθημερινά ότι παρ’ όλο και αν εν γνώσει τους κάποιος θέλει να τους εκμεταλλευτεί, εκείνοι θα κάνουν την καλή τους πράξη και θα συνεχίσουν να προσφέρουν απλόχερα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Θες επειδή ξέρουν πως είναι να μην έχεις ένα πιάτο φαγητό, θες επειδή κατανοούν πως είναι να μην έχεις δυο δεκάρες στην τσέπη σου, θες επειδή ξέρουν πως είναι να τα βγάζεις δύσκολα πέρα, θες επειδή τους περισσεύουν βρε αδελφέ και τους αρέσει να κάνουν φιλανθρωπίες, συνεχίζουν να είναι άνθρωποι και να το δείχνουν, σε ένα κόσμο γεμάτο κακία.
Δεν σου μιλώ για εκείνους που θυμούνται τους άπορους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ή εκείνους που θα επιδιώξουν να ακουστεί το όνομα τους σε κάθε ευκαιρία, όταν κάνουν μια δωρεά. Σου μιλώ για εκείνη την κατηγορία ανθρώπων, που πραγματικά από το υστέρημα της θα δώσει ότι μπορεί. Γι αυτό θα το φωνάζω, πως το να προσφέρεις, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη εποχή, όχι μόνο χαζομάρα δεν είναι, αλλά έργο ζωής. Σε μια πόλη, όπως ο Βόλος, που η ανεργία είναι σε υψηλά επίπεδα, που ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποι μας χτυπούν την πόρτα για βοήθεια, που θα ακούσεις πως κάποιος βρίσκεται σε δεινή θέση, μη διστάσεις να προσφέρεις ότι μπορείς. Η προσφορά στις μέρες μας δεν είναι ηλιθιότητα, προς Θεού.
Είναι τροφή αισιοδοξίας για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Πρώτα ως άνθρωποι, μετά ως κοινωνία. Σε μια κοινωνία που ολοένα και δηλητηριάζεται.
