Έχουν περάσει λίγες ημέρες, αγαπημένε μου αναγνώστη, όπου μαζί με φίλους πίναμε το ποτό μας σε κάποια καφετέρια. Αφού παραγγείλαμε, μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων και γελάσαμε με την ψυχή μας, ήπιαμε τα ποτά μας και άρχισαν τα πρώτα χασμουρητά, στην προσπάθεια μου να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου και να μην γλαρώσω, άρχισα να περιεργάζομαι το χώρο του μαγαζιού και να κοιτάω τους υπόλοιπους θαμώνες.
Διακριτικά πάντα, μη νομίζεις. Μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε σε ένα ζευγάρι γνωστών μου, που περισσότερο παρακολουθώ τη ζωή τους μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρά στην πραγματικότητα, αφού δεν υπάρχει μέρος που να μην πάνε και να μην ανεβάσουν σχετική φωτογραφία.
Από τις φωτογραφίες λοιπόν και χωρίς να τους ξέρω και ιδιαίτερα καλά, είχα συμπεράνει πως πρόκειται για δυο ανθρώπους που ο ένας βρήκε στο πρόσωπο του άλλου το άλλο μισό, πως περνάνε καλά μαζί. Μέχρι που τους είδα εκεί, στο ίδιο τραπέζι, τον έναν απέναντι στον άλλον, με τα μάτια τους καρφωμένα πάνω στα κινητά τους και για αρκετή ώρα να μην έχουν ανταλλάξει ούτε κουβέντα. Μα πως είναι δυνατόν; αναρωτήθηκα. Αυτοί στις φωτογραφίες φαίνονταν διαφορετικοί, τώρα πως γίνεται να δείχνουν τόσο αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον; Κι αν δεν είχαν όρεξη να βγουν, γιατί στο καλό το έκαναν, αν δεν είχαν τίποτα να πουν μεταξύ τους; Την πρώτη αντίδραση τους την είδα όταν ήρθαν τα ποτά τους. Πήραν τα κινητά τους, τα φωτογράφισαν, προφανώς τα ανέβασαν κάπου και συνέχισε η μουγκαμάρα μεταξύ τους.
Λυπηρό δεν είναι, να σε απασχολεί μόνο η διαδικτυακή σου ζωή και να αδιαφορείς για την πραγματικότητα, το τώρα, την αλήθεια; Και σκέφτομαι πόσοι και πόσοι άνθρωποι εκεί έξω υπάρχουν και ζουν μέσα από φωτογραφίες. Που πάνε σε ένα μέρος για να δείξουν ότι πήγαν. Που δεν βγαίνουν για να περάσουν καλά με τους φίλους τους, αλλά για να φωτογραφηθούν, δείχνοντας μια επίπλαστη πραγματικότητα.
Στο έχω ξαναγράψει, αγαπημένε μου αναγνώστη, καλή η τεχνολογία, μας φέρνει πιο κοντά, κατά κάποιο τρόπο, αλλά μας έχει κάνει να χάσουμε την ουσία. Σημεία των καιρών, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά αν δεν βάλουμε εμείς ένα φρένο σε αυτό που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση, που θα είναι η πλήρης αποξένωση μας, ποιος περιμένουμε να το κάνει; Το θέμα δεν είναι η αποτύπωση σε μια φωτογραφία της κατάστασης την οποία βρισκόμαστε. Το θέμα είναι πραγματικά να περνάμε καλά, να γελάμε, να βρισκόμαστε με φίλους, να ταξιδεύουμε, να επικεντρωνόμαστε στα ουσιώδη. Διαφωνείς, αγαπημένε μου;
