Πόσο περίεργα όντα είμαστε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ενώ έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τόσα πράγματα για να εξελιχθούμε, άλλη τόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας ικανή για να μας καταστρέψει. Καθημερινά, ακούμε, βλέπουμε, βιώνουμε καταστάσεις, από εμάς τους ίδιους που καταστρέφουν τις ζωές μας, το μέλλον μας. Είμαστε τόσο τυχεροί, δεδομένων των συγκυριών, με τόσα πράγματα να μας προσφέρονται απλόχερα, αλλά εμείς επιλέγουμε εκείνα που ουσιαστικά μας «ψαλιδίζουν» τα όνειρα. Θες το νερό που αναγκαζόμαστε να πίνουμε, θες το περιβάλλον, τα δέντρα και τις πολυκατοικίες που «ρουφάνε» το οξυγόνο μας, ίσως και όλα αυτά μαζί ίσως.
Και εμείς τι κάνουμε; Αποχαυνωμένοι μπροστά από έναν υπολογιστή ή την τηλεόραση, αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω μας. Καταστρέφουμε το περιβάλλον και αυτό μόνος εις βάρος μας είναι. Τι εντύπωση έχουμε; Ότι θα ζούμε για πάντα; Ότι όλος ο κόσμος μας ανήκει και μπορούμε να τον κάνουμε ότι θέλουμε; Ε, συγνώμη, αλλά ούτε θα ζήσουμε για πάντα, ούτε τίποτα μας ανήκει για να το μεταχειριζόμαστε κατά πως εμείς νομίζουμε. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, και ότι εμείς αφήσουμε πίσω θα το πάρουν οι επόμενοι για να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Και αλλοίμονο, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν αυτό που θα παραδώσουμε είναι κάτι βρώμικο και σάπιο.
Και το μήνυμα απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως. Σε εσένα 15χρονε που νομίζεις ότι ο ρόλος σου είναι μόνο να κατηγορείς και να ρίχνεις τις ευθύνες στους μεγαλύτερους για τα άσχημα που σου «κληρονόμησαν», την ίδια στιγμή που ξεχνάς να βάλεις το κράνος σου και το ίδιο μπορεί να κάνει μεθαύριο ο αδελφός σου, που θα σε μιμηθεί. Σε εσένα 25άρη, που νομίζεις ότι ο δρόμος είναι δικός σου και μπορείς να πετάς τα αποτσίγαρα σου. Σε εσένα 30+ που αλλάζεις τις μηχανές τη μία μετά την άλλη, και δεν θυμάσαι πως είναι πλέον να εισπνέεις καθαρό αέρα.
Σε εσένα 40άρη που πας στην παραλία κάθε καλοκαίρι με τα παιδάκια σου και αφήνεις τα σκουπίδια σου, να τα βρει ποιος; Το δικό μου παιδί αύριο, μεθαύριο; Σε εσένα 70άρη που παρ’ όλο που λες ότι σου πετσοκόβουν την σύνταξη, επιλέγεις να δώσεις τα μισά από αυτά για να πάρει το εγγόνι σου το πιο εξελιγμένο κινητό τηλέφωνο. Ειλικρινά, δεν μας καταλαβαίνω. Πως ενώ μπορούμε να προστατεύσουμε τη φύση γύρω μας, που είναι η ίδια μας η ζωή, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να την καταστρέψουμε. Φωτιές, πλημμύρες, ατελείωτο σκουπιδαριό, με νερό που πολλές φορές πρέπει να κλείσεις τη μύτη για να το πιεις, όλα συνθέτουν ένα πάζλ που δεν μας κολακεύει, θέλω να σου πω. Όσο εύκολα μπορούμε να μολύνουμε το περιβάλλον, τόσο δύσκολο μπορούμε να το επαναφέρουμε. Αρκετά προβλήματα έχουμε δημιουργήσει, δε νομίζεις; Και όσο σκέφτομαι τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας…Θλίψη…
