Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, που μόλις δουν κάποιον να κλαίει αμέσως θα τον κοροϊδέψουν. Γιατί το έχουμε παρεξηγήσει τόσο; Γιατί το έχουμε συνδυάσει μόνο με στενάχωρες καταστάσεις; Γιατί πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί να κλάψει μόνο όταν χάσει κάποιον, όταν μαλώσει, όταν χωρίσει; Εντάξει, τις περισσότερες φορές, μόνο τότε κλαίμε, αλλά όντως ισχύει; Όταν δούμε κάτι και μας συγκινήσει δεν κλαίμε; Ή όταν μας έχει τύχει κάτι πολύ χαρούμενο επίσης; Ναι, και τότε κλαίμε, αγαπημένε μου αναγνώστη και γι αυτό αναρωτιέμαι γιατί το έχουμε συνδυάσει τόσο απόλυτα με κάτι στενάχωρο. Το να φτάσει κάποιος να κλάψει, πάει να πει ότι έφτασε στα όρια του. Ένιωσε έντονα.
Είτε επειδή στεναχωρήθηκε, είτε επειδή είναι έτοιμος να σκάσει από χαρά. Θα μου πεις, έχουμε γίνει τόσο σκληρόπετσοι όλοι μας, οι καταστάσεις δηλαδή μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο, που όλο και πιο πολύ τείνουμε να μην κλαίμε, να κρατάμε την ψυχραιμία μας. Μεγαλώσαμε πλέον και πονάμε λιγότερο. Πιο παλιά, μου φαίνονταν αδιανόητο γιατί μπορεί μια μαμά να έμπηγε τα κλάματα, παρακολουθώντας το βλαστάρι της να απαγγέλλει ποίημα στο σχολείο ή όταν έπαιρνε μια διάκριση σε κάποιο άθλημα. Γιατί σαν παιδιά, νομίζαμε ότι κλαίει μόνο κάποιος που είναι λυπημένος. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε ότι μπορεί κάποιος να κλάψει από χαρά. Κάποιον τον θεωρούσαμε χαρούμενο όταν τον βλέπαμε να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια και μόνο. Γιατί σαν παιδιά, όλα τα πράγματα τα είχαμε κατηγοριοποιήσει στο κεφάλι μας. Γι αυτό πάντα απορούσαμε τι στο καλό σκουπιδάκι είναι αυτό που μπαίνει στο μάτι και σε κάνει να κλαις ή κοροϊδεύαμε τους γονείς μας όταν έβλεπαν κάποια ταινία στην τηλεόραση και έτρεχαν ποτάμια από τα μάτια τους. Να όμως που μεγαλώσαμε, και πλέον έχουμε κατανοήσει πλήρως.
Πως δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα, να έχει πλημμυρίσει το μέσα σου από χαρά και αυτό να αποτυπώνεται στα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια σου. Τα δάκρυα της χαράς μόνο λύτρωση μπορεί να φέρουν. Δεν χρειάζεται να νιώσεις ότι δεν πρέπει να σε δει κανένας να κλαις, ίσα – ίσα είναι η απόδειξη πως βίωσες κάτι τόσο όμορφο και δυνατό, που θα μείνει χαραγμένο μέσα σου. Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι δεν έκλαψες όταν πέτυχες κάτι που σχεδίαζες καιρό στη δουλειά σου ή όταν είδες μετά από πολύ καιρό ένα άτομο που αγαπάς πολύ. Μη μου πεις ότι δεν έκλαψες όταν οι γιατροί σου είπαν τα ευχάριστα ότι τελικά οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά και δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα υγείας. Θα μου πεις οι φορές που κλαίμε λόγω στεναχώριας είναι περισσότερες. Ε, και τι σημαίνει αυτό; Ότι όλες οι υπόλοιπες παύουν να είναι σημαντικές; Εγώ ένα έχω να πω. Αλλοίμονο σε όσους κρατάνε μέσα τους πράγματα και δεν κλαίνε.
Κι είναι τόσο όμορφο να κλαις από χαρά…
