H Γιάννα μου έλεγε τις προάλλες πόσο πολύ συγκινήθηκε όταν έτυχε να περιμένει για λίγο έξω από το δημοτικό σχολείο όπου πηγαίναμε. Δεν το περίμενε και ίδια πόσο, σε σημείο που να θέλει να πάμε οι δυο μας κάποια στιγμή να κάτσουμε και να μας έρθουν στο μυαλό αναμνήσεις. Αναπόφευκτα λοιπόν το μυαλό γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Όχι στο δημοτικό, αλλά στο λύκειο και στην παρέα που είχαμε τότε και περνάγαμε τόσο καλά, όλη μέρα, κάθε μέρα, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Νιώθαμε ελεύθεροι, κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να μας πειράξει, κάναμε ότι θέλαμε, πηγαίναμε όπου θέλαμε, αλλά το ουσιαστικό όλων νομίζω ότι ήταν πως μεγαλώσαμε μαζί και ακόμη μέχρι και σήμερα δεν έχουμε χαθεί. Μέσα λοιπόν στις τόσες αναμνήσεις που μου πέρασαν από το μυαλό, αλλά και τα πρόσωπα, σκεφτόμουν και τις ατελείωτες ώρες που γυρνούσαμε στο Βόλο και τα περίχωρα. Ειδικά τα καλοκαίρια που σχολείο δεν είχαμε, είχαμε κάνει δεύτερο μας σπίτι το δρόμο.
Ξεκινούσαμε από τη Νέα Ιωνία, περπατούσαμε μέχρι την παραλία, διασχίζαμε το «κορδόνι», εκεί όπου έχουμε κάνει τις μεγαλύτερες πλάκες μας, πηγαίναμε μέχρι τον Άναυρο και καθόμασταν κοντά στη θάλασσα, συζητώντας με τις ώρες. Μας άρεσε πολύ να καθόμαστε στο Ελικοδρόμιο, εκεί που πηγαίναμε και όταν κάναμε κοπάνες και πολύ επιθύμησα μια βόλτα εκεί. Εκεί που κάναμε τα όνειρα μας, λέγαμε για το που θέλει ο καθένας να σπουδάσει, πειράζαμε ο ένας τον άλλον, διαφωνούσαμε, μαλώναμε, αλλά πάντα τα ξαναβρίσκαμε. Πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να βρεθούμε πάλι μαζί, σε κάποια παραλία να κάνουμε το μπάνιο μας, στην «Μινέρβα» να τρώμε πάστα φούρνου ή ένα μεσημέρι να μοιραζόμαστε πεινερλί.
Να πειράζουμε αγνώστους στο δρόμου, να συζητάμε, να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι τις Αλυκές και να μας σταματήσει η Τροχαία για να μας κάνει σωματικό έλεγχο, λες και ήμασταν οι κακοποιοί του αιώνα. Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας απολαμβάνοντας ένα τσιπουράκι και να θυμηθούμε όλα εκείνα που τότε μας γέμιζαν χαρά και αισιοδοξία, πως τίποτα, αν το προσπαθήσουμε και δεν το θελήσουμε πολύ, δεν μπορεί να μας πάει στραβά. Άσε που τώρα που το σκέφτομαι, κανείς από την εκείνη παρέα δεν έφυγε από το Βόλο. Δεθήκαμε με την πόλη, μεταξύ μας και όσο και αν ο χρόνος κι αν οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να βρισκόμαστε όσο συχνά θα θέλουμε, πάντα τα μέρη που συχνάζαμε και μας άρεσε να πηγαίνουμε, θα μας κάνουν να θυμόμαστε ότι ήμασταν τυχεροί που ζήσαμε τόσο όμορφα χρόνια.
