Με απορία άκουγα έναν γονιό να προσπαθεί να πείσει το παιδί του ότι το μουσικό όργανο που θέλει να μάθει δεν του πηγαίνει (!) και πως αν θέλει να κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, θα πρέπει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Με αφορμή αυτή την λογική (;) αναρωτιόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, για πόσους άραγε από εμάς, υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή μας που ενώ θέλαμε να κάνουμε κάτι, επηρεαστήκαμε και δεν το κάναμε επειδή ακούσαμε την γνώμη ενός τρίτου. Του πατέρα, της μητέρας, ενός φίλου, ενός συγγενή.
Γιατί μη μου πεις ότι δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις, κάτι που θα βελτίωνε την καθημερινότητα σου. Και μη μου πεις ότι δεν μετάνιωσες που τελικά όχι απλά δεν το έκανες, αλλά ούτε καν μπήκες στη διαδικασία να προσπαθήσεις να το κάνεις, επειδή πείστηκες ότι δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Δεν θα σε πιστέψω. Δεν ξέρω γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία του συμβιβασμού, για πράγματα τα οποία τα θέλουμε, τα έχουμε ονειρευτεί και πιστεύουμε ότι θα μας κάνουν καλό. Γιατί να επηρεαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό από την άποψη ενός τρίτου, όταν εμείς είμαστε που θα πρέπει να αποφασίσουμε για το τι και πότε θα πράξουμε στην ζωή μας; Συμβιβαζόμαστε όμως και η ευθύνη είναι όλη δική μας. Κινούμαστε βιαστικά. Τις κινήσεις μας θα τις ζήλευε ακόμη κι ένα ρομπότ.
Πάμε στη δουλειά. Βαριόμαστε. Δεν μας ευχαριστεί αυτό που κάνουμε. Σκεφτόμαστε πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε επιλέξει να περάσουμε σε εκείνη την σχολή. Με τα σημερινά δεδομένα σίγουρα θα επιλέγαμε κάτι άλλο, αλλά θεωρούμε ότι είναι πολύ αργά αυτό να αλλάξει. Έχουμε βολευτεί σε αυτή την κατάσταση, φοβόμαστε να τολμήσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Έχουμε γίνει εγωκεντρικοί. Δεν βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα από τη μύτη μας. Αφήνουμε να χαθούν από τη ζωή μας σημαντικοί άνθρωποι, με τους οποίους μοιραστήκαμε άπειρες στιγμές και τους αγαπάμε, απλά γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ζητήσουμε μια ειλικρινή συγνώμη, αν χρειαστεί. Και πόσα άλλα παραδείγματα μπορώ να σου απαριθμήσω, από πράγματα που παράτησες στη μέση, γιατί πίστεψες ή σε έπεισαν ότι εσύ δεν κάνεις γι αυτό.
Αναρωτήθηκες ποτέ πως θα ήταν τα πράγματα αν αποφάσιζες να διορθώσεις τα κακώς κείμενα σου; Αν με ρωτάς, νομίζω ότι σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται κάποιος, αν κάτι θέλει μπορεί να το κάνει. Αρκεί να τολμήσει. Αρκεί να μη φοβηθεί να μπει μπροστά και να πραγματοποιήσει τα θέλω του. Αρκεί να μην αράξει στον καναπέ και επαναπαυτεί στην ασφάλεια του. Γιατί τότε δεν θα έχει κανένα νόημα να παραπονιέται.
