Σου είπε κάτι που σε πείραξε. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Σε στεναχώρησε. Δεν αντέδρασες. Δεν ήθελες; Δεν βρήκες την δύναμη; Δεν το έκανες τέλος πάντων. Σκέφτηκες ότι ίσως να μην σου άρεσαν τα πράγματα έτσι όπως θα εξελίσσονταν. Κι έτσι σιώπησες. Το άφησες να περάσει, και αυτό. Τουλάχιστον αυτό επιλέγεις σε ότι αφορά τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Να σου πω κάτι; Δεν σε κατηγορώ. Προφανώς και δεν θα πρέπει να νιώθεις άσχημα. Άλλωστε και ποιος δεν το έχει κάνει αυτό; Ξέρεις γιατί; Πολύ απλά, γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας, στους οποίους έχουμε λίγη παραπάνω αδυναμία. Που ότι και να μας πουν, όσο κι αν μας «πειράξουν», όσο κι αν μας κάνουν να θυμώσουμε, δεν πρόκειται να τους κρατήσουμε καμία κακία. Σαν το οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα, αυτόματα να πηγαίνει στον κάλαθο των αχρήστων του μυαλού.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, να έχουν βρει το κουμπί μας. Ή μήπως εμείς τους αφήσουμε να το βρουν; Ότι κι από τα δυο κι αν συμβαίνει, σημασία έχει ότι σε μερικούς ανθρώπους επιτρέπουμε να μας κάνουν ότι κάποιοι άλλοι δεν μπορούν. Δεν τίθεται θέμα χειρισμού από μέρους τους. Ούτε εκμετάλλευσης. Απλά μαζί τους φοβόμαστε να αντιπαρατεθούμε. Γιατί δεν θέλουμε απλά να μαλώσουμε και να χαλάσουμε αυτό που έχουμε. Είτε μιλάμε για τους γονείς, φίλους, συγγενείς, κάποια σχέση μας, σημασία έχει ότι αυτό που νιώθουμε για εκείνους δεν είναι απλά αγάπη, είναι αυτό που λέμε καμιά φορά «του έχω αδυναμία». Και είναι τόσο μεγάλη καμιά φορά η αδυναμία μας προς εκείνους, που μας κομπλάρει πολλές φορές κι έτσι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις.
Γιατί μπροστά τους δεν υπάρχει ούτε εγωισμός, ούτε υπερηφάνεια. Τα όρια τα βάζουν εκείνοι. Μη μου πεις ότι δεν έχεις προσέξει κάποια στιγμή στον περίγυρο σου κάποιον που μόλις γνώρισε ένα άλλο άτομο έγινε άλλος άνθρωπος. Μη μας μακριά. Τον εαυτό σου πάρε ως παράδειγμα. Η συμπεριφορά σου μεταλλάσσεται ανάλογα με το ποιον έχεις να κάνεις. Και ξέρεις τι σκέφτομαι, αγαπημένε μου; Πως, σε μια εποχή τόσο σκληρή, εξακολουθεί να είναι πολύ παρήγορο το γεγονός ότι εξακολουθούμε κι έχουμε κάποιες «αδυναμίες». Ίσως γιατί έτσι αμβλύνονται οι διαφορές μεταξύ μας, γιατί έτσι αναγκαζόμαστε να μην είμαστε τόσο οξύθυμοι και επιθετικοί ο ένας απέναντι στον άλλον και να βάζουμε λίγο νερό στο κρασί μας. Αν οι «αδυναμίες» αυτές δεν σε υποβαθμίζουν ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, ε, δεν είναι και τίποτα το τραγικό να τις έχεις.
