Όλοι μας έχουμε περάσει από αυτή τη φάση. Όπου γνωρίζεις ένα νέο πρόσωπο, κάνεις σχέση μαζί του και σιγά- σιγά αρχίζεις να τον γνωρίζεις. Και στην αρχή κρατάς τις αποστάσεις σου. Δεν ανοίγεσαι. Το πας λάου- λάου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Ή μάλλον το βρίσκεις και διασκεδαστικό αυτό το…άγνωστο, θέλοντας μέρα με τη μέρα να γνωρίζεις τον άλλον. Έτσι όμως ίσως και να πέσεις σε λάθος, κι αργότερα να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, για πράγματα που ενώ έβλεπες δεν αντέδρασες ή δεν τα αντιλήφθηκες από νωρίς. Και γιατί στα λέω όλα αυτά; Σε μια παρέα, μια κοπέλα μας έλεγε πως γνώρισε έναν τύπο, τα πηγαίνουν μια χαρά, αλλά έχει θέμα βρε παιδί μου, όταν κοιμούνται το βράδυ μαζί, το επόμενο πρωί φοβάται να πάει στην τουαλέτα. Πόσοι και πόσοι δεν το έχουν ζήσει;
Λες κι εμείς είμαστε από άλλο πλανήτη και δεν πηγαίνουμε τουαλέτα, όπως κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Και γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί θέλουμε να φτιάξουμε μια εικόνα στον άλλον που να είναι αψεγάδιαστη. Θέλουμε να μην δημιουργήσουμε απορίες, να έχει μια ωραία εικόνα για μας βρε αδελφέ. Και δεν είναι μόνο το θέμα «τουαλέτα». Στην αρχή μιας σχέσης, εκεί όπου όλα είναι τέλεια, εκεί που δεν υπάρχει κανένα παράπονο κι όλα είναι σαν να βρίσκεται πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι, θες τα πάντα να είναι στην εντέλεια. Το σπίτι να λαμποκοπάει, στο μαλλί να μην πετάει τρίχα, τα ρούχα να μην έχουν ούτε μια ζάρα. Δεν ξέρω αν αυτό δουλεύει υποσυνείδητα ή το κάνουμε συνειδητά, το σίγουρο είναι ότι η μόνη μας έγνοια είναι να δώσουμε στον άλλον την εντύπωση του τέλειου. Δεν θέλουμε να κάνουμε κανένα σφάλμα.
Αλλά γιατί μπαίνουμε σε αυτή τη λούμπα, και δείχνουμε στον άλλον όντως κάτι τέλειο, αλλά εκτός πραγματικότητας κι όχι αληθινό; Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου, ότι στο πρόγραμμα σου είναι να τρως σαν πουλάκι, για να μην σε θεωρήσει ο άλλος λαίμαργος ή φοράς την πετσέτα μπροστά σου, όταν βγαίνεις με τους φίλους σου, μη τυχόν και λερωθείς. Αμ αυτό που έχεις ραντεβού κι αρχίζεις να ετοιμάζεσαι δυο ώρες πριν, κοιτώντας και ξανά κοιτώντας στον καθρέφτη μήπως έχει ξεφύγει λίγο το μαλλί ή το κραγιόν από τα χείλη; Και στην ουσία τι πετυχαίνουμε; Προσπαθούμε να πλασάρουμε στον άλλον κάτι που στην πραγματικότητα απέχει κατά πολύ από εμάς, έτσι δεν είναι; Κι εκεί αρχίζεις να αγχώνεσαι, να καταπιέζεσαι, να ασφυκτιάς μέσα στο κουστουμάκι που έραψες γι αυτή τη σχέση και τώρα νιώθεις ότι δεν σου πηγαίνει. Αν θέλεις να φας με τα χέρια, κάντο. Αν τα μαλλιά σου πετάνε, πρόβλημα τους. Αν τα ρούχα που φοράς ή τα παπούτσια δεν είναι κάποιας μάρκας, ε, και; Αυτό που ζητάμε δεν είναι από τον άλλον να μας αποδεχτεί γι αυτό που είμαστε; Πως θα γίνει αυτό αν εμείς άλλο του παρουσιάζουμε; Ας τσακαλωθούμε λοιπόν, ας δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε από την πρώτη κιόλας στιγμή, γιατί στο τέλος το αληθινό είναι πάντα αυτό που ξεχωρίζει και μένει.
