Περνάω καμιά φορά από κάποιες γειτονιές, εντελώς ερημικές και φαντάζομαι πριν από κάποια χρόνια πως μπορεί να ήταν γεμάτες από βουή, παιδιά, νοικοκυρές, γιαγιάδες να κάθονται στα πεζοδρόμια και να μιλάνε. Κάπως έτσι θα μου πεις ήταν και η δικιά μου γειτονιά, πολύβουη. Εντάξει, εξακολουθεί να είναι, αλλά όπως και να το πεις δεν έχει τη ζωή που είχε όταν όλα τα σπίτια είχαν τους ενοίκους τους, όταν τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν ελεύθερα στις γειτονιές, όταν οι μεγαλύτεροι δεν φοβόντουσαν και δεν κλείνονταν μόλις νυχτώσει στα σπίτια τους, αλλά επέλεγαν ο ένας τη συντροφιά του άλλου, έξω, στο δρόμο. Οι εποχές θα μου πεις, άλλαξαν, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Κι ως ένα σημείο να το δεχτώ. Οι εποχές άλλαξαν, είναι αναγκαίο όμως με τις εποχές να αλλάξουμε κι εμείς; Στο δρόμο λοιπόν που βάδιζα, της έρημης γειτονιάς, δίπλα μου προσπέρασε μια κυρία που έσερνε ένα καρότσι σούπερ μάρκετ. Την είχα ξαναδεί, γνωστή σαν φυσιογνωμία, να ψάχνει σε κάδους, πότε για ρούχα, πότε για τρόφιμα. Και τότε αναρωτήθηκα, αν ποτέ, τα τότε χρόνια, θα άφηναν οι άνθρωποι κάποιον να τριγυρίζει κάθε μέρα και να ψάχνει για τα απαραίτητα. Αν με ρωτάς, πιστεύω πως όχι. Γιατί στα δύσκολα τότε οι άνθρωποι ήταν ενωμένοι. Ακόμη κι αν δεν είχαν, αν γνώριζαν πως ο διπλανός τους είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον, θα έδιναν από υστέρημα τους.
Έστω ένα πιάτο φαγητό, ένα πακέτο μακαρόνια ή ρύζι. Δεν άφηναν τότε τους ανθρώπους να χάσουν τις αξιοπρέπεια τους. Βοηθούσαν. Γιατί ήξεραν τι πάει να πει φτώχεια. Έτσι μεγάλωσαν. Ήξεραν πως είναι να πεινάς. Να ζηλεύεις τα άλλα παιδάκια που είχαν στα πόδια τους παπούτσια. Που ντρέπονταν να πάνε στο σχολείο γιατί η τσάντα τους ήταν τρύπια. Ήξεραν, γι αυτό και στην μετέπειτα ζωή τους προσπάθησαν να διατηρήσουν το στοιχείο της ανθρωπιάς ως μπούσουλα κι έτσι όποτε χρειάστηκε ήταν οι πρώτοι που προσέτρεξαν για βοήθεια. Εντάξει. Να συμφωνήσουμε ότι φταίει και το κράτος που δεν μεριμνά για όλες αυτές τις οικογένειες που μπορεί να έχουν φτάσει και στο σημείο της οικονομικής εξαθλίωσης. Δεν μιλάμε όμως για κάποιον άγνωστο για σένα. Για τον γείτονα σου μιλάμε. Τον φίλο σου. Τον συγγενή. Που κάποτε είχε τη δουλειά του, τον μισθό του, ζούσε όμορφα με την οικογένεια του, μέχρι που…
Μέχρι που έχει φτάσει στο σημείο να έχει ανάγκη την βοήθεια σου. Τη δική σου, τη δική μου. Ας βοηθήσουμε σε όποιες περιπτώσεις γνωρίζουμε. Διακριτικά και με γνώμονα μόνο την αγάπη και το κοινό καλό. Ας σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού και ας ευαισθητοποιηθούμε. Είμαστε και είναι κομμάτι της κοινωνίας μας. Δεν μας πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο πρόβλημα, αλλά αφού μπορούμε να δώσουμε τη λύση. Μόνο έτσι θα δούμε πάλι γειτονιές γεμάτες από χαρά, μόνο έτσι θα δούμε χαμόγελα και πάλι ν’ ανθίζουν.
