Αν κάποια στιγμή περάσεις έξω από ένα σχολείο την ώρα που τα παιδιά κάνουν διάλειμμα, θα παρατηρήσεις , αγαπημένε μου αναγνώστη, πως η μαθητική κοινότητα αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κάθε ένα από τα παιδιά, που είτε παίζει, είτε διαβάζει, είτε τρέχει, είτε μιλάει με τους συμμαθητές του, είναι ένα πλάσμα έτοιμο να πάρει και να δώσει. Είναι ένα μικρό πλάσμα, η κρίση του οποίου και ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα που λαμβάνει τόσο από το οικογενειακό του περιβάλλον, όσο και από το σχολικό.
Δύσκολο το έργο των γονιών. Που μπορεί να παίρνουν πολλές χαρές από τα καμάρια τους, όμως έχουν να αντιμετωπίσουν χίλιες δυο δυσκολίες στο μεγάλωμα τους. Ειδικά στις μέρες, που τόσα και τόσα ακούμε από την τηλεόραση, για περιστατικά μεταξύ παιδιών, για βίαιες καταστάσεις, νομίζω πως ο ρόλος ενός γονιού επιφορτίζεται ακόμη περισσότερο στο να δείξει τον σωστό δρόμο στο παιδί του. Στο να το καθοδηγήσει έτσι ώστε να μπορεί να σκέφτεται σωστά και να αντιμετωπίζει επίσης σωστά καταστάσεις.
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό είναι αρκετό. Μπορεί από μόνος του ένας γονιός να βοηθήσει; Αν με ρωτάς, νομίζω ότι στα σχολεία, εδώ και χρόνια, θα έπρεπε να υπάρχει ένας ψυχολόγος, που κι αυτός από την μεριά του θα συνέβαλλε έτσι ώστε ένα παιδί να αναπτυχθεί πιο σωστά, να ωριμάσει συναισθηματικά, να ενταχθεί στην κοινωνία ενεργά. Δεν ξέρω γιατί μέχρι σήμερα κάποιος δεν έχει σκεφτεί και υλοποιήσει κάτι τόσο απλό, όπως το να υπάρχει σε ένα σχολικό συγκρότημα ένας ειδικός που θα συμβουλεύει τα παιδιά, θα παρατηρεί περίεργες συμπεριφορές, θα προλαμβάνει καταστάσεις, θα κατευνάζει φόβους και θα εντοπίζει προβλήματα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμένουν οι αρμόδιοι για να συμπεριλάβουν σε κάθε σχολείο από έναν ψυχολόγο. Μήπως δεν βλέπουν ότι η σχολική βία βρίσκεται σε έξαρση; Μήπως δεν βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές ξεχωριστά; Μήπως δεν βλέπουν ότι το θέμα σε αρκετές περιπτώσεις μεταξύ συμμαθητών ξεφεύγει του επιθετικού;
Μήπως αγνοούν τις βίαιες πράξεις που μπορεί να πληγώσουν χαρακτήρες και να διαμορφώσουν αργότερα χαρακτήρες; Νομίζω πως κακώς κάνουμε τα στραβά μάτια. Ολοφάνερα είναι τα πράγματα, όσο κι αν εμείς θεωρούμε ότι «ε, μωρέ, παιδιά είναι». Όχι, δεν είναι έτσι. Ο εκφοβισμός στα σχολεία και η βία δεν θα πρέπει να θεωρείται από όλους εμάς σαν κάτι το φυσιολογικό. Κανένα παιδί δεν θα πρέπει να εξοικειωθεί με αυτό και να του δημιουργούνται λάθος συμπεράσματα. Κι αν με ρωτάς, στο σχολείο δεν θα έπρεπε κάποιος να μαθαίνει μόνο γραφή και ανάγνωση, αλλά και το τι σημαίνει σέβομαι το διαφορετικό, κατανοώ και αποδέχομαι. Δεν ξέρω ποιος θα αναλάβει να τους μιλήσει γι αυτά, αλλά θεωρώ επιτακτική ανάγκη να το κάνει. Αν βέβαια δεν θέλουμε να μιλάμε για θύματα και θύτες της οποιαδήποτε μορφής βίας, αλλά για ανθρώπους που θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον, έχοντας μάθει τι πάει να πει διαφορετικότητα.
