Κάτι μάλλον δεν έχουμε καταλάβει καλά, αγαπημένε μου αναγνώστη. Κάτι έχουμε παρεξηγήσει. Γιατί, δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι είμαστε σε αυτό τον κόσμο ελεύθεροι να ζούμε, να κινούμαστε, να κάνουμε ότι θέλουμε, να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε, να κρίνουμε, να επικρίνουμε, να τον μετατρέψουμε έτσι όπως τον έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Μπορεί όντως να θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι, να δρούμε και να πράττουμε όπως θέλουμε, μπορεί να λέμε ότι θέλουμε, όποτε το θέλουμε, αυτό όμως δεν πάει να πει πως διαθέτουμε και άποψη.
Μιλάμε για να μιλάμε, πολλές φορές ακατάπαυστα, νομίζοντας πως επειδή έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε, μπορούμε να λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι. Άσχετα αν αυτό που θα εκστομίσουμε δεν έχει καμία ουσία. Θα μου πεις, βλέπουμε και όλους αυτούς που πραγματικά έχουν άποψη και τολμούν να την εκφράζουν τι πυρά δέχονται. Και τότε σταματούν και εκείνοι να μιλούν, φοβούμενοι το κομμάτιασμα από τους γύρω τους, που θέλουν τα πράγματα να είναι κομμένα και ραμμένα κατά πως εκείνοι τα έχουν σχεδιάσει και οποιαδήποτε άλλη άποψη που θα εναντιωθεί απέναντι στα σχέδια τους θα πρέπει να φιμωθεί. Ευτυχώς, και χαίρομαι που το βλέπω και στην πόλη μας αυτό, εξακολουθούν να υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι επαναστάτες. Που δεν πρόκειται ποτέ και για κανέναν να αλλάξουν το σκεπτικό τους. Που δεν πρόκειται ποτέ και για κανένα λόγο να σωπάσουν. Που συνεχίζουν να έχουν άποψη και να πολεμάνε για αυτήν. Όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους να την ακούν.
Όσο και αν προσπαθούν, με αθέμιτα μέσα, να τους κλείσουν το στόμα. Όσο και αν τους ρίχνουν λάσπη, πιστεύοντας ότι έτσι θα κάμψουν την προσπάθεια τους. Εκείνοι συνεχίζουν τον ένα και μοναδικό δρόμο που γνωρίζουν, που δεν είναι άλλος από αυτόν την αλήθειας. Ξέρω, ο κόσμος είναι φοβισμένος. Δεν τολμάει να μιλήσει. Είναι όμως τόσο ωραίο να υπάρχουν άνθρωποι που σε μια κοινωνία που έμαθε πλέον να είναι σκυφτή, εκείνοι να ορθώνουν ανάστημα και να μιλάνε. Πόσο θα ήθελα να αρχίσει ο κόσμος πάλι να μιλάει. Να λέει τη δική του αλήθεια. Να μη φοβάται, ακόμη και αν κάνει λάθος. Να μην βαλτώνει και να μην συμβιβάζεται σε εκείνους που τους θέλουν να λένε «ναι σε όλα». Ας ανοίξουν πλέον και τα πιο κλειστά στόματα, εκείνα που φοβούνται πως αν εκφέρουν την άποψη τους θα θυμώσουν κάποιους. Δεν το έχεις καταλάβει ότι έτσι τους βολεύει να είσαι; Άβουλος; Και κάπου εδώ νομίζω έρχεται το δίλημμα που μόνος σου πρέπει να απαντήσεις. Τι προτιμάς; Να κάθεσαι στον πάγκο και να μην αποτελεί εμπόδιο για κανέναν ή να αρχίσεις να μιλάς προσπαθώντας να αλλάξεις κάτι σ’ αυτό τον κόσμο;
