Τι φάση αυτή κάθε λίγο και λιγάκι να έρχεται το τέλος του κόσμου; Και άντε να το ξέραμε σίγουρα, να το παίρναμε απόφαση. Αυτό όμως που κάθε τόσο έρχεται η τελευταία μέρα του κόσμου και ποτέ δεν φτάνει, πολύ μας έχει κουράσει, δε νομίζεις, αγαπημένε μου αναγνώστη; Και πες ότι αποφασίζει και έρχεται αυτή η ρημάδα η μέρα.
Και εσύ έχεις ένα 24ωρο μπροστά σου μόνο για να κάνεις πράγματα. Τι επιλέξεις; Ρωτάω μια φίλη μου με την οποία συζητάμε. Πριν προλάβει να μου απαντήσει, εγώ της λέω ότι εκείνο που θα έκανα ήταν ότι θα έτρωγα μέχρι σκασμού, αφού την επόμενη μέρα δεν θα είχα να σκεφτώ ούτε διαιτολόγους, ούτε ζυγαριά. Και εκεί γελάσαμε.
Εκείνη ποτέ δεν μου είπε τι θα έκανε, αν και την προβλημάτισε το γεγονός και την έχω ικανή να το σκέφτεται ακόμη. Εσύ, αγαπημένε μου; Αν ήξερες πως έχεις μονάχα μερικές ώρες μπροστά σου μέχρι να έρθει το…τέλος του κόσμου, τι θα αποφάσιζες να κάνεις; Προφανώς κάτι που θεωρείς σημαντικό.
Όπως το να πάρεις ένα τηλέφωνο σε εκείνο το φίλο που για κάποιο λόγο χαθήκατε και έχετε καιρό να τα πείτε. Λέω εγώ τώρα. Κοίτα να δεις λοιπόν που μπήκα και εγώ στο τριπάκι να σκεφτώ σοβαρά τι στο καλό θα έκανα. Δεν ξέρω αν θα προλάβαινα, αλλά θα έδινα από μια τεράστια αγκαλιά και ένα φιλί σε όλους εκείνους που αγαπώ και εκτιμώ. Θα τους έλεγα πόσο πολύ χάρηκα που τους γνώρισα. Θα μου πεις αυτά είναι τα εύκολα. Με εκείνα που σκέφτεσαι, σε τρώνε και δεν τολμάς να πεις τι θα κάνεις; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε γεμίσει με απωθημένα.
Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά έχουμε καταντήσει να συμβιβαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό που το να τολμήσουμε να πούμε ή να κάνουμε κάτι μας φέρνει τρόμο. Είναι μόνο το στοιχείο του φόβου που είναι αποτρεπτικό; Μπορεί και όχι. Το θέμα είναι ότι μέσα στο κεφάλι μας επικρατεί ένα χάος.
Πως καταφέρνουμε και συγκρατούμε τόσα πράγματα μαζεμένα, ένας Θεός ξέρει. Θέλουμε πράγματα, κι αντί να προσπαθήσουμε να τα επιτύχουμε, τα παρατάμε ανεκπλήρωτα. Και έρχεται ένα «τέλος του κόσμου» να σε ταρακουνήσει, έτσι ώστε να καταλάβεις πόσος λίγος τελικά είναι ο χρόνος μας και πόσα πράγματα αφήνουμε στην τύχη τους, ενώ είναι στο χέρι μας να τα πετύχουμε. Η ζωή, μας το αποδεικνύει με δεκάδες παραδείγματα καθημερινά, είναι απειροελάχιστη και εμείς τόσο αναλώσιμοι για να σπαταλάμε τις στιγμές μας από εδώ και από εκεί. Πόσο μάλλον για να είμαστε δυστυχισμένοι. Μήπως, επειδή το τέλος αργεί ακόμη, προλαβαίνουμε να αλλάξουμε κάτι; Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγή; Μήπως να προσπαθήσουμε να βρούμε την πραγματικά ευτυχία μας ;
