Φτάνει μόνο ένα μικρό γεγονός, ασήμαντο πολλές φορές, να κάνει κάποιον να ξεσπάσει. Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει, στην καθημερινότητα μας, να είμαστε μπροστά σε ένα γεγονός, όπου χωρίς λόγο και αφορμή κάποιος τσατίζεται και όποιον πάρει η μπάλα. Άλλες φορές ως θύματα, άλλες ως θύτες την έχουμε πατήσει, αυτό είναι γεγονός. Σκέφτομαι τι είναι αυτό που μας κάνει να έχουμε τέτοια ξεσπάσματα και έχω καταλήξει, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι τα απωθημένα που κρατάμε μέσα μας φταίνε. Και αναρωτιέμαι, πως καταφέρνουμε και κρύβουμε τόσο θυμό μέσα μας.
Πως αρεσκόμαστε να παρεξηγούμαστε μεταξύ μας και να μαλώνουμε. Πως τα καταφέραμε και γίναμε τόσο σκληροί ως άνθρωποι; Γιατί προτιμάμε να κρατάμε μέσα μας την οποιαδήποτε κακία, από το να μιλήσουμε και να βγάλουμε από μέσα μας αυτό που νιώθουμε; Πότε η σιωπή έγινε η καλύτερη μας φίλη και αρχίσαμε να την προτιμούμε από το να συζητάμε; Αν με ρωτάς, είναι πλέον ανυπόφορη η σιωπή. Δεν αντέχεται.
Όπως και τα απωθημένα. Είναι μεγάλο το βάρος που κουβαλά ο καθένας μας και νομίζω ότι θα συμφωνείς μαζί μου ότι δεν πάει άλλο αυτή η ιστορία, άσε που δεν καταφέρνουμε και τίποτα με το να κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Γιατί δεν αποφασίζουμε να αρχίσουμε και πάλι να εξωτερικεύουμε όλα όσα νιώθουμε; Αφού το βλέπουμε, ότι το καζάνι της ψυχής μας δεν αντέχει άλλο κάρβουνο, εμείς γιατί επιμένουμε να ρίχνουμε και να ξαναρίχνουμε; Πόσο να αντέξεις να νιώθεις τα συναισθήματα να σε «πνίγουν» και να μην έχεις το κουράγιο, τη δύναμη να αντιδράσεις;
Νομίζω ότι μέσα του ο καθένας μας κρύβει ένα μικρό εαυτό που συνεχώς ουρλιάζει. Έναν μικρό, καταπιεσμένο εαυτό που ενώ τον τρώει η γλώσσα του μιλήσει, κάτι τον κρατάει. Και εκεί είναι που απορώ. Γιατί επιλέγουμε να τον κρύβουμε, ως πότε θα κάνουμε υπομονή έτσι ώστε να καταφέρουμε να τα πούμε; Είναι κρίμα να δηλητηριαζόμαστε και να δηλητηριάζουμε και τις σχέσεις με τους γύρω μας. Ας πούμε όλα όσα θέλουμε, την κατάλληλη στιγμή, στους ανθρώπους που πρέπει. Όλα όσα μας ενοχλούν, μας νευριάζουν, μας καταπιέζουν.
Ας τα πούμε μπας και εκτονωθούμε, γιατί αλλιώς δεν μας βλέπω καλά. Ας τα πούμε γιατί βλέπω να «πνιγόμαστε» στο τέλος από λέξεις που δεν έχουμε πει. Ας πάψουμε να κάνουμε μόνοι μας δύσκολη τη ζωή. Ας πάρουμε την απόφαση πως από δω και πέρα δεν θα κρατάμε πράγματα για τον εαυτό μας, τουλάχιστον όχι όσα μας ενοχλούν και γίνονται το βάσανο μας. Ας βγάλουμε από μέσα μας όλη την καταπίεση που νιώθουμε, ας τα πούμε, ας ξαλαφρώσουμε και ας πάμε ένα βήμα παρακάτω. Αλλιώς μόνο πληγές μας βλέπω να έχουμε και τίποτα άλλο, πόσο μάλλον ηρεμία…
