Βλέπω γονείς να πασχίζουν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις των παιδιών τους. Τους τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε διάφορες δραστηριότητες. Από ξένες γλώσσες, μέχρι αθλητισμό και ωδεία, τα παιδιά συνεχίζουν να μαθαίνουν πιάνο, γαλλικά και μπαλέτο, όπως έκαναν κάποτε τα παιδιά των «καλών οικογενειών», δηλαδή των πλουσίων. Παιδιά, που μπορεί να μην έχουν το ταλέντο να παίξουν ποδόσφαιρο, τα βλέπεις με το ζόρι να κλωτσούν την μπάλα, ενώ άλλα που έχουν έφεση στο χορό να είναι αναγκασμένα να είναι κλεισμένα με τις ώρες σε ένα φροντιστήριο διαβάζοντας , μακριά από το όνειρο τους. Χαίρομαι όμως όταν βλέπω γονείς να αναγνωρίζουν τα πραγματικά ταλέντα των παιδιών τους και να τα στηρίζουν, ακόμη και αν η τσέπη τους δεν το αντέχει.
Ξέρουν όμως ότι το παιδί τους θα είναι ευτυχισμένο και αυτό από μόνο του αρκεί. Θυμάμαι στα δικά μου χρόνια πως ελάχιστοι ήταν οι συμμαθητές μου που θα είχαν πολλές δραστηριότητες. Φροντιστήριο για τα Αγγλικά, άντε και κανένα γυμναστήριο, αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν μας έλεγες και δυστυχισμένους. Πόσο μάλλον τότε που ούτε περνούσε από το μυαλό μας η λέξη «οικονομική κρίση» ή «μνημόνιo». Μέχρι που έφτασε εκείνη η στιγμή και ήρθαν τα πάνω κάτω στις ζωές όλων. Η κρίση ήρθε και θρονιάστηκε πάνω από τα σπιτικά μας και μετά από τόσα χρόνια, όπου έχουμε βιώσει στο πετσί μας την οικονομική αυτή αλλαγή, οι αλλαγές που βλέπω στη νοοτροπία μας με κάνει να πιστεύω ότι ίσως οι συνέπειες της όλης αυτής δύσκολης κατάστασης να μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πράγματα. Βρήκαμε το δρόμο της επιστροφής προς την ουσία. Δεν κοιτάμε να «φανούμε». Ξυπνήσαμε από το όνειρο που μας ήθελε να το παίζουμε νεόπλουτοι. Παίρναμε δάνεια για το οτιδήποτε.
Ακόμη και για να πάει το παιδί μας να μάθει ένα ακριβό σπορ. Δάνεια, δάνεια, δάνεια μέχρι και για να παντρευτείς και όσο εσύ δανειζόσουν τόσο το επονομαζόμενο lifestyle μεγάλωνε και εσύ έπρεπε να δειχθείς. Δεν ήθελες να σε βλέπουν οι άλλοι ως κατώτερο. Μια μεγαλομανία σε διέκρινε, μια επιδειξιομανία που έφτανε μέχρι το σημείο να χρεωθούν όλες σου οι πιστωτικές. Μέχρι που έγινε αυτό το ταρακούνημα και σα να ήρθαμε άπαντες στα συγκαλά μας. Περάσαμε την κατάθλιψη μας, το μεταβατικό μας στάδιο, κλάψαμε, χτυπηθήκαμε, μετρήσαμε απώλειες, κυρίως ψυχικές, είμαστε όμως εδώ, ακόμη και αν οι οικονομικές συγκυρίες δεν λένε να στρώσουν, τουλάχιστον εμείς είμαστε κερδισμένοι που ξεπεράσαμε το κόμπλεξ του υλισμού και εστιάσαμε στην ψυχή και την ευτυχία. Ανακαλύψαμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, οι δικές μας και των παιδιών μας. Τα βασικά, αυτά χρειάζεται ο άνθρωπος. Επιστρέψαμε στα ουσιαστικά και όσο και να το πεις αυτό από μόνο του είναι ευχάριστο.
