Υπάρχει και κάτι που δεν γερνά

Όταν έχει κρύο, συνήθως οι ηλικιωμένοι δεν συνηθίζουν να βγαίνουν και πολύ έξω. Γι αυτό τις προάλλες μου έκανε εντύπωση που είδα ένα ζευγάρι να περπατά στην Ερμού. Εκείνος προπορευόταν ελάχιστα, η γυναίκα του, υποθέτω, λίγο πίσω του. Της κρατούσε το χέρι, ενώ κουβαλούσε σακούλες από το μάρκετ. Ο άντρας κούτσαινε λίγο από το ένα του πόδι, κι εκείνη περπατούσε σιγά – σιγά και υποστηρικτικά στο πλευρό του. Την βρήκα πολύ τρυφερή ως εικόνα. Δεν είναι και συνηθισμένο πλέον να βλέπεις ζευγάρια να κρατούν ο ένας τρυφερά το χέρι του άλλου, πόσο μάλλον από ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, που ωστόσο με τις πράξεις και την στάση ζωής τους κάποιες φορές μας βάζουν τα γυαλιά. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας περιμένοντας να περάσουμε την Ιωλκού.

Εκείνος ασπρομάλλης, εκείνη με γοητευτικές ρυτίδες στο πρόσωπο της, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ζήσει μια ζωή γεμάτη. Τον αντιλήφθηκα να ανησυχεί για το πώς θα περάσουν απέναντι. Της κράτησε πιο σφιχτά το χέρι, γυρνούσε κάθε τόσο να την κοιτάξει, δεν φοβόταν για εκείνον, εκείνη τον ένοιαζε περισσότερο. Σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος πάνω στην Γη, εκτός από εκείνη. Θα μου πεις πως αλλιώς θα είχε αίσιο τέλος μια σχέση τόσων χρόνων; Τελικά ο παππούς, υπερπροστατευτικός, αποφασίζει να την κρατήσει από την μέση για να διασχίσουν τον δρόμο. Την είδα να του σκάει ένα χαμόγελο. Έχοντας περάσει πλέον τον δρόμο, αναρωτιόμουν τι να συζητούν μεταξύ τους.

Αν υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρουν ο ένας για τον άλλον. Αν θυμούνται ιστορίες από το παρελθόν, ανθρώπους που πέρασαν από τις ζωές του. Αν τα όνειρα που τότε έκαναν κατάφεραν να τα πραγματοποιήσουν. Αν συνεχίζουν να κάνουν μέχρι και σήμερα όνειρα και ποια να είναι αυτά. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα χρόνια μπορεί να ζουν μαζί. Φαντάζομαι όμως πόσες πολλές κοινές αναμνήσεις θα κουβαλούν οι δυο τους. Καταστάσεις που τους έδεσαν σαν ζευγάρι περισσότερο. Υποθέτω ότι λόγω και της εποχής στην οποία έζησαν, τα προβλήματα που θα είχαν να αντιμετωπίσουν θα ήταν πολλά.

Κι όμως να, σήμερα τους βλέπεις όπως τότε, να κρατάνε ο ένας το χέρι του άλλου, να είναι μονιασμένοι, σαν να μην πέρασε η ζωή τους από σαράντα κύματα. Κι αν με ρωτάς πως κατάφερναν τότε τα ζευγάρια να ζουν ήρεμα, σε αντίθεση με σήμερα, που τα διαζύγια τα έχουμε για ψωμοτύρι, είναι γιατί προσπαθούσαν από κοινού να βρουν λύσεις. Κι εκείνοι τσακώνονταν, είχαν προβλήματα, είχαν τα πάνω και τα κάτω τους. Είχαν όμως διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των κρίσεων κι αυτό είναι κάτι που ζηλεύω. Κι αν τους ρωτήσεις το μυστικό της ευτυχισμένης ζωής τους ξέρεις τι θα σου απαντήσουν; Να σέβεσαι και να κατανοείς τον άνθρωπο. Πόσοι από εμάς το κάνουμε αλήθεια;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.