Πόσες και πόσες φορές δεν παραπονιόμαστε, για το πόσο μας λείπουν τα παιδικά μας χρόνια. Πόσες και πόσες φορές δεν αναπολούμε όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που περνούσαμε ως παιδιά, τόσο ανέμελα, τόσο ήρεμα. Όποτε ζοριζόμαστε λίγο, όταν τα προβλήματα έρχονται και μας «πνίγουν», τότε έρχεται η στιγμή που θέλουμε να γυρίσουμε λίγο πίσω, τότε που οι σκοτούρες δεν υπήρχαν, τότε που το μόνο μας πρόβλημα ήταν να μας αφήσει λίγο παραπάνω να παίξουμε στο πάρκο η μητέρα μας.
Προβληματίστηκα κάποια στιγμή, όταν είδα ένα μικρό σε ηλικία κορίτσι, να φωτογραφίζεται ως άλλο μοντέλο στο ίντερνετ και αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη άραγε τα παιδιά, στη σημερινή κοινωνία, στη σημερινή εποχή, ζουν την παιδική τους ηλικία; Άραγε, όλα αυτά που ζήσαμε εμείς ως παιδιά, τα ζουν κι εκείνα; Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήσουν παιδί. Και σίγουρα, με τα σημερινά δεδομένα, τα πράγματα δεν είναι τόσο ανέμελα, όπως τότε. Δεν βλέπεις παιδιά να παίζουν μέχρι αργά το βράδυ στα πάρκα. Δεν ακούς παιδικές φωνές στις γειτονιές. Όλα πλέον έχουν γίνει απρόσωπα. Τα παιδιά νομίζω βιώνουν κι αυτά αυτό το συναίσθημα της μοναχικότητας, που κι εμείς οι μεγάλοι νιώθουμε καμιά φορά. Θα τολμήσω να πω ότι τα παιδιά νομίζω ότι μεγαλώνουν πριν από την ώρα τους.
Είναι αυτά που κάποτε ήταν δακτυλοδεικτούμενα για την εποχή μας και τα ονομάζαμε μικρομέγαλα. Αυτή νομίζω ότι είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψω ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών σήμερα. Μικρομέγαλα σε μια κοινωνία που έχει τόσο ανάγκη από παιδιά. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω να είσαι παιδί. Όσο και καλά να τους κρυφτείς, θα καταλάβουν πότε είσαι στεναχωρημένος, πότε χαρούμενος, πότε απογοητευμένος. Και αναλόγως θα είναι και η δική τους ψυχολογία. Μην έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να κρυφτείς από τα παιδιά. Γιατί πλέον από πολύ μικρά έχουν κατανοήσει σε τι κοινωνία έχουν έρθει, πόσο δύσκολο είναι να ανταπεξέρχεται ο μπαμπάς ή η μαμά στα οικονομικά του σπιτιού, πιέζονται και όσο και αν θέλουν κάτι δεν το ζητάνε. Τα παρατηρώ να βιάζονται να μεγαλώσουν, να προλάβουν να βοηθήσουν με τον τρόπο τους, τους δικούς τους.
Τρέχουν από φροντιστήρια σε γυμναστήρια και μπαλέτα, έχουν χίλιες δυο ασχολίες και σε όλες θέλουν να είναι τέλειοι, μη τυχόν και στεναχωρήσουν τους γονείς τους, που στερούνται για να μπορούν εκεί να κάνουν τα χόμπι τους. Ελεύθερος χρόνος ελάχιστος. Και σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι για αυτά τα παιδιά, που γεννήθηκαν και ζουν μέσα στην εποχή της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνολογίας και του ίντερνετ, που μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να ψάξουν και να βρουν κάτι, να μην έχουν το αυτονόητο. Λίγο χρόνο για να παίξουν με τους φίλους τους. Κάθονται με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή, αποχαυνωμένα, όσο η μαμά κάνει δουλειές στην κουζίνα και ο μπαμπάς έχει πάει για το μεροκάματο. Ξέρω ότι για τους μεγάλους είναι εξαντλητικοί οι χρόνοι, το άγχος, η καθημερινότητα. Όμως ας μην αφήσουμε τα πράγματα να παρεκτραπούν. Ας βρούμε και εμείς λίγη από την χαμένη μας παιδικότητα και ας δείξουμε με τη σειρά μας στα παιδιά ποια είναι η κανονική ροή των πραγμάτων. Τα παιδιά είναι το μέλλον, πρέπει να φροντίσουμε γι αυτό.
