Ξέρεις, ολοένα και περισσότερο ακούω για περιπτώσεις νέων γυναικών που έρχονται αντιμέτωπες με τον καρκίνο. Γυναίκες, που μετά από μια τυπική εξέταση στον γιατρό τους, έμαθαν ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα της αρρώστιας.
Γυναίκες που μια μέρα των ημερών ξύπνησαν και είδαν αλλαγμένο το είδωλο τους στον καθρέφτη. Δεν τις αναγνώρισαν. Είδαν τα μαλλιά τους να πέφτουν. Γυναίκες που γνωρίστηκαν από την καλή και από την ανάποδη με αυτό το θηρία που ήρθε και έκατσε πάνω στο στήθος τους και έγινε ένα με το πετσί τους, τρώγοντας τους το σώμα και την ψυχή κάθε μέρα και από λίγο. Γυναίκες που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, να χάνουν τα όνειρα τους, να χάνουν την γη κάτω από τα πόδια τους, μη γνωρίζοντας πως θα καταφέρουν να τα φέρουν εις πέρας.
Γυναίκες που στη θέα του φαλακρού κεφαλιού τους φόρεσαν μαντήλια, πηγαινοερχόμενες σε αίθουσες νοσοκομείου για χημειοθεραπείες. Γυναίκες όμως που δεν το έβαλαν ούτε μια στιγμή κάτω. Πάλεψαν και παλεύουν, ένας Θεός ξέρει πως για να μην στερηθούν, αλλά και για να μην στερήσουν τίποτα από τα δικά τους άτομα. Γυναίκες που παλεύουν με τον πόνο, με τα άψυχα μηχανήματα, με την αλλαγή που βλέπουν στον καθρέφτη τους. Παλεύουν να φαίνονται δυνατές και να χαμογελούν, όταν μόνο εκείνες σίγουρα ξέρουν τι βιώνουν μέσα στην ψυχή τους.
Κάποιες γυναίκες δεν τα κατάφεραν, όσο και αν πάλεψαν. Ο εχθρός ήταν πιο δυνατός και τις νίκησε, αφήνοντας πίσω δικούς της ανθρώπους και μια ζωή ανολοκλήρωτη. Δε νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα που να μη φοβάται ότι μπορεί να είναι το επόμενο θύμα του καρκίνου. Φόβος υπάρχει καθημερινά. Και επειδή δεν χρειάζεται να έρθει μια παγκόσμια ημέρα για να μας θυμίσει τον καρκίνο του μαστού, που σίγουρα πρέπει να τιμάται για όλες εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν το βάσανο της αρρώστιας, ωστόσο νιώθω ότι κάθε μέρα θα πρέπει να αποτελεί ημέρα αφύπνισης για όλους μας. Ας είναι η κάθε μέρα αφορμή για να χτυπάμε το καμπανάκι σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αμελούν να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις και σώζοντας την ίδια τους τη ζωή. Ας κάνουμε τις εξετάσεις μας λοιπόν. Ας μην ψάχνουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες.
Ο καρκίνος, όπως και κάθε αρρώστια, δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπά ανελέητα. Ας αγαπήσουμε λιγάκι τον εαυτό μας και ας μην αμελούμε θέματα που τον αφορούν. Ας μην το αφήσουμε για τον άλλο μήνα, ας κλείσουμε κιόλας αύριο ραντεβού με τον γιατρό. Τώρα. Ο καρκίνος δεν περιμένει. Χτυπά και φεύγει. Στο χέρι μας είναι να τον προλάβουμε πριν μας χτυπήσει την πόρτα και απειλήσει τη δική μας ζωή και την ηρεμία των δικών μας ανθρώπων.
