Πραγματικά, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν μπορώ να κατανοήσω το σκεπτικό ορισμένων, που έχουν «κολλήσει» στο παρελθόν και δεν λένε να ξεκολλήσουν με τίποτα. Άνθρωποι, που αρνούνται να ζήσουν το τώρα, αλλά με χαρά κοιτούν τι γίνονταν πριν από αρκετές δεκάδες χρόνια πίσω. Άνθρωποι που δεν εύχονται για ένα καλύτερο αύριο, και το χειρότερο;
Δεν προσδοκούν ούτε ακόμη ένα καλύτερο σήμερα. Σαφώς και θα πρέπει να μην ξεχνάμε αυτά που έγιναν, την ιστορία μας. Να μη σταματάμε όμως εκεί. Το θέμα είναι να προσπαθούμε να παίρνουμε τα μαθήματα μας απ’ όλα εκείνα που έχουν συμβεί και να προχωράμε μπροστά. Είμαι σίγουρη, αν ρωτήσεις έναν – έναν τους Έλληνες ξεχωριστά, δεν θα βρεθεί ένας που να σου πει ότι δεν αισθάνεται υπερήφανος για τις ρίζες του, για την πατρίδα του, την ιστορία του. Άλλο αυτό όμως, και άλλο να μένουμε πίσω στα «αρχαία». Συμφωνώ. Είμαστε πρώτοι σε ότι αφορά τον πολιτισμό, τις επιστήμες, τις τέχνες.
Η κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοι μας, βοήθησαν έτσι ώστε να εξελιχθούμε, να δημιουργήσουμε, να αναπτύξουμε και να αναπτυχθούμε σε όλους τους τομείς. Μας διαφεύγει όμως κάτι. Σε σύγκριση με τους αρχαίους, δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση και μάλλον ήρθε η ώρα να φτύσουμε αυτή την καραμέλα που μας έχει μείνει για να πιπιλάμε. Πολλοί μπορεί να ευχόμαστε να μπορούσαμε να ζήσουμε πίσω, στην εποχή του Σωκράτη, μόνο που συγνώμη αν σας ξυπνάω, ζούμε στην εποχή των μνημονίων, της Χρυσής Αυγής και δεν συμμαζεύεται. Δηλαδή τι πιστεύουν ορισμένοι;
Πως θα αναφέρεις σε μια συζήτηση για την Αρχαία Ελλάδα, τον πολιτισμό, την Ακρόπολη, και θα πάψουν να ισχύουν τα όσα λάθη, οι όποιες παραλείψεις έχουμε κάνει ή έχουν γίνει στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου; Δε νομίζω. Με το να αναφερθείς στον Παρθενώνα, προβλήματα δεν λύνονται, άνεργοι δεν πηγαίνουν πίσω στις δουλειές τους, άστεγοι δεν βρίσκουν ένα σπίτι να μείνουν, οικογένειες δεν βρίσκουν λεφτά να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες τους. Κανένας Πλάτων ή κανένας Αριστείδης, δεν θα μας πει «μπράβο» γι αυτά που κάναμε ή γι αυτά που αμελήσαμε να πράξουμε. Δεν μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω για όλα όσα συμβαίνουν. Μπορεί να είμαι απαθής, να τα βάζω με τη άδικη μοίρα, να ακολουθώ λάθος στάση, να λέω «δεν με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του διπλανού, αρκεί το δικό μου να είναι μην πάθει τίποτα». Οι αρχαίοι γι αυτές τις νοοτροπίες μας, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι καιρός να γράψουμε τη δική μας ιστορία.
Αυτή που γράφουμε κάθε μέρα, ο καθένας με αυτά που βιώνει. Με τις δικές μας αποφάσεις, που μπορεί αυτές να γίνουν η αφορμή για να γίνει ο κόσμος καλύτερος…
