Δεν ξέρω καν το μικρό του όνομα. Ούτε που μένει. Τον συναντώ όμως στο καθημερινό μου δρομολόγιο τα πρωινά. Φοράει τα γυαλιά του, έχει τα ακουστικά στα αυτιά του, είναι αδύνατος με καστανά μαλλιά και μάτια και πάντα έχει για παρέα του ένα μικρόσωμο άσπρο σκύλο. Κάθε φορά που διασταυρώνονται οι ματιές μου νομίζω ότι χαμογελάει. Ίσως να του αρέσει η μουσική που ακούει, ίσως να σκέφτεται κάτι που του αρέσει, μου αρέσει όμως να βλέπω το πρόσωπο του χαμογελαστό. Τον έχω συνηθίσει πλέον να τον βλέπω καθημερινά.
Δεν είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Έχει τις ιδιαιτερότητες του. Το βλέπεις από το βήμα που δεν είναι σταθερό, ίσως και το ύψος μου και το πρόσωπο του να μην λένε την αλήθεια για την πραγματική του ηλικία. Στα μάτια μου όμως φαντάζει ως ένα παιδί. Που χαμογελά, που αγαπά το ζωάκι του, που η ψυχή του είναι καθάρια. Είναι από εκείνα τα παιδιά που με την ίδια ευκολία που θα τα δεις να γελάνε και να περνάνε καλά, με την ίδια επίσης θα μαλώσουν, θα τσατιστούν, αλλά γρήγορα θα ξεχαστούν και θα συνεχίσουν σαν να μην συνέβη τίποτα. Η ψυχή τους όμως πάντα θα παραμένει καθαρή. Όσο και αν τα χρόνια περνούν, εκείνοι θα κρατούν μέσα τους την παιδικότητα τους, χωρίς ο χρόνος να καταφέρει να τους φθείρει. Τα παιδιά, που μου αρέσει να τα ονομάζω με ειδικές ικανότητες, υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να τα αγαπήσεις.
Γιατί καταφέρνουν και έχουν φτιάξει στο μυαλό τους τον ιδανικό κόσμο. Εκεί πέρα που δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά μόνο άνθρωποι. Που δεν ξέρουν τι πάει να πει μιζέρια ή μικρότητα, αλλά αντιθέτως ξέρουν να αγκαλιάζουν και να αγαπούν με όλη την καρδιά τους. Που αναζητούν μόνο λίγα για να είναι χαρούμενοι. Σαν αυτό το παιδί που συναντώ καθημερινά με το τεράστιο και πηγαίο χαμόγελο. Μακάρι να ήξερα τι τον κάνει να χαμογελά. Ίσως πάλι και τίποτα. Ίσως αυτή η βόλτα που κάνει με το σκυλάκι του να του δίνει τη μεγαλύτερη χαρά από το οτιδήποτε άλλο. Χαίρομαι να τον βλέπω, αν και πολλές φορές συγκινούμαι. Σκέφτομαι, άραγε να έχει φίλους; Να μοιράζεται τις σκέψεις του με κάποιον;
Αν δεν φοβόμουν να μην τρομάξει από την αδιακρισία μου να μάθω έστω το όνομα του, πραγματικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τον σταματήσω στο δρόμο και να τον ρωτήσω. Ίσως όμως έτσι να είναι καλύτερα. Ίσως και αυτός να με έχει κάπως στο μυαλό του, ίσως και αυτή η καθημερινή μας «επαφή» να έχει την ομορφιά της. Στιγμή όμως δεν θα πάψω να σέβομαι ούτε αυτόν, ούτε τον οποιοδήποτε άνθρωπο που κάποια ανάγκη. Μόνο σεβασμό αξίζουν αυτά τα άτομα που μας δείχνουν με τον τρόπο τους πως με τα οποιαδήποτε προβλήματα και αν αντιμετωπίζει ο καθένας, ένα πλατύ χαμόγελο φτάνει για να κάνει μια καθημερινότητα καλύτερη.
