Η αγωνιώδης προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας να κάνει περικοπές στις δαπάνες της Δημόσιας Εκπαίδευσης είναι αυτή που πρυτάνευσε στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της δημόσιας Παιδείας. Η κατάργηση του διορισμού φιλολόγων και η έλλειψή τους λόγω των συνταξιοδοτήσεων αντιμετωπίστηκε με τη μείωση των ωρών διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων και την κατάργηση των Λατινικών. Η ύπαρξη πλεονάσματος καθηγητών Κοινωνιολογίας ευνόησε την εισαγωγή της Κοινωνιολογίας αντί των Λατινικών. Το ίδιο ισχύει και για τους Θεολόγους. Η έλλειψη διορισμένων θεολόγων αντιμετωπίστηκε με τη μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος. Η μέθοδος Γαβρόγλου είναι “πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι”.
Το κόστος των Πανελλαδικών εξετάσεων οδηγεί στη σταδιακή μείωση της δαπάνης με τη συμμετοχή σταδιακά λιγότερων υποψηφίων. Οι ενδοσχολικές εξετάσεις μεταφέρουν το βάρος και την ευθύνη στις πλάτες των καθηγητών χωρίς καμία πρόσθετη αμοιβή.
Αντί να ληφθούν μέτρα όπως η ίδρυση Πρότυπων Σχολείων, Ολοήμερων δημοτικών, διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών, εισαγωγή του πολλαπλού βιβλίου, διδασκαλία μεγαλύτερης γκάμας μαθημάτων, αύξηση των ωρών διδασκαλίας των ξένων γλωσσών ώστε ο μαθητής να μην πληρώνει φροντιστήρια, προτιμήθηκε ο υποβιβασμός της παρεχόμενης γνώσης, η υπονόμευση της αντικειμενικότητας των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Όλα στο όνομα της μνημονιακής πολιτικής που παραμένει δριμύτερη, σαρώνοντας την ποιότητα της Παιδείας, υποβαθμίζοντας τις γνώσεις, άρα και τις οικονομικές απαιτήσεις των αυριανών εργαζομένων και ανοίγοντας το δρόμο της μετανάστευσης όχι μόνο στους εργαζόμενους αλλά και στους φοιτητές και στους μαθητές που επιθυμούν μια καλύτερη Παιδεία.
Επιπλέον δημιουργεί μια Παιδεία δύο ταχυτήτων: Ιδιωτική και Δημόσια, αφήνοντας τη Δημόσια στο έλεος της μιζέριας που ευνοεί την πολιτική και κομματική προπαγάνδα.
