Ο επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα ο χώρος του ποδοσφαίρου, βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο σημείο μηδέν. Αυτή τη φορά εξ αιτίας των αποτυχημένων τακτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι οποίες βρίσκονται εκτός λογικής παραβιάζοντας το δικαίωμα των πολιτών στη μαζική πρόσβαση, είτε στο θέαμα, είτε στη συμμετοχή.
Συγκεκριμένα, ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Αυγενάκης τρία χρόνια τώρα, με πέντε νομοθετικές παρεμβάσεις και αμέτρητες τροπολογίες έχει επιφέρει αλλαγές στο χαρακτήρα των αθλητικών δομών, που αναγκάζουν το αθλητικό σωματείο να μετατραπεί ουσιαστικά σε ΑΕ, αν θέλει να συνεχίσει να συνεχίσει τη λειτουργία του. Πρόκειται για νομοθετικές αλλαγές που αφορούν από τα όρια ηλικίας μέχρι παράλογες προϋποθέσεις για την υποχρεωτική εγγραφή στο Μητρώο σωματείων και – το σπουδαιότερο – τη σύνδεση της επιχορήγησης με τον τζίρο τους. Με άλλα λόγια, η επιχορήγηση αντί για ένα εργαλείο στήριξης συνολικά του αθλήματος θα λειτουργεί με όρους και κριτήρια επιχειρηματικά.
Εξαρχής οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης είχαν ως στόχο τον έλεγχο των σωματείων από τη ΓΓΑ, κάτι που τελικά δεν επετεύχθη, αλλά δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις τους για τη συνέχεια.
Και η συνέχεια ήταν ευθεία πορεία “στα βράχια”. Έχουμε φτάσει στο σημείο σήμερα τα πρωταθλήματα του ποδοσφαίρου, πλην SL1, να είναι στον αέρα εξαιτίας ιδεοληψιών που κινούνται ανάμεσα σε νεοφιλελεύθερες εμμονές και προσπάθειες “καπελώματος”. Για παράδειγμα ο κ. Αυγενάκης για αδιευκρίνιστους λόγους με την αρχική του άρνηση να δώσει παράταση εγγραφής στο Μητρώο, για μεγάλο αριθμό σωματείων, τα οποία εξαιτίας των απαράδεκτων προϋποθέσεων που είχε θέσει δεν μπορούν τελικά να εγγραφούν στο Μητρώο και να πάρουν την Ειδική Αθλητική Αναγνώριση προκειμένου να παίξουν στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, του ποδοσφαίρου κυρίως. Και η πεισματική άρνηση να δοθεί ένα επιπλέον έτος παράταση δημιουργεί εύλογες απορίες για την ύπαρξη σκοπιμοτήτων.
Η εμμονή αυτή έχει διαλύσει τα αθλητικά σωματεία που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη σκόπιμη γραφειοκρατία που έχει δημιουργήσει από το πουθενά η κυβέρνηση. Κι αυτά οδηγούνται σε μαρασμό. Αφού στην ΕΠΟ δεν ψηφίζουν σωματεία, αλλά οι Ενώσεις κατά Νομό, τότε όσο λιγότερα σωματεία παραμείνουν ενεργά τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να ελέγξει τις Ενώσεις και κατ’ επέκταση τη διοίκηση της ΕΠΟ, που φαίνεται να είναι ένας βασικός στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Οι εξελίξεις όμως δείχνουν τόσο την δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία όσο και το τεράστιο προσωπικό φιάσκο του κ. Αυγενάκη. Η άτακτη υπαναχώρηση του κ. Αυγενάκη, μετά τη γενική κατακραυγή από την αναστολή όλων των τοπικών πρωταθλημάτων και της δεύτερης επαγγελματικής κατηγορίας ποδοσφαίρου Super League 2, δείχνει το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε.
Ο κ. Αυγενάκης, μέχρι λίγες μέρες πριν, απαξίωνε τα σωματεία που δεν είχαν προλάβει να ανταποκριθούν στα αυστηρά γραφειοκρατικά κριτήρια της ένταξης στο μητρώο ως αδιάφορα και άναρχα, ενώ με νέα τροπολογία του αναγκάζεται σε αναδίπλωση, καθώς η τροπή που έχει λάβει η υπόθεση του Μητρώου εξελίσσεται σε προσωπικό του φιάσκο. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρχει σε μία ηγεσία που λειτουργεί με αυτούς τους όρους;
Εκτός από την άμεση νομοθετική παρέμβαση ώστε να ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα και να επανέλθουν οι ομάδες στις έδρες τους, ζητήσαμε, και συνεχίζουμε να ζητάμε, τον εξορθολογισμό των κριτηρίων ένταξης στο Μητρώο και μεγαλύτερη παράταση ώστε να ενταχθεί ακόμα και το πιο μικρό ερασιτεχνικό σωματείο της ελληνικής περιφέρειας.
Ακόμα ο κ. Αυγενάκης έχει επιφέρει αλλαγές στους νόμους σε ότι αφορά στους φιλάθλους, τις λέσχες φιλάθλων και τη νομοθεσία για τη βία. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ήδη αυστηροποιήσει κάποιες ποινές, ωστόσο, το θεσμικό πλαίσιο έδινε προτεραιότητα στην πρόληψη της βίας, στην εκπαιδευτική διαδικασία για τα θέματα βίας, προέβλεπε μέτρα αποτροπής πράξεων βίας και έδινε κίνητρα στις ΠΑΕ να λάβουν και αυτές αντίστοιχα μέτρα, επέβαλε το ονομαστικό ηλεκτρονικό εισιτήριο και μέτρα αντιμετώπισης βίας εκτός και εντός του αγωνιστικού χώρου.
Όλα τα κόμματα της Βουλής είχαν τονίσει την πολυπαραγοντική συγκρότηση του προβλήματος της βίας στον αθλητισμό. Η κυβέρνηση επέμεινε μόνο στις αυστηρές ποινές απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τις ΠΑΕ από κάθε ευθύνη.
Φυσικά λίγους μήνες μετά ήρθε η τραγική δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη για να αναδείξει τη πραγματική πλευρά λειτουργίας βίαιων πράξεων στον αθλητισμό.
Όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντί να σκύψει πάνω από το πρόβλημα, οδηγεί στην πλήρη διάλυση τους συνδέσμους φιλάθλων οι οποίοι πλέον παύουν να είναι ενώσεις ελευθέρων ανθρώπων και είναι μόνο φίλαθλοί που γράφονται σε λίστα της ΠΑΕ. Οι φωνές από το χώρο των οπαδών που μιλάνε για “φίμωση” έχουν απόλυτο δίκιο. Η απολυταρχική πρακτικής της φίμωσης και του απόλυτου ελέγχου φαίνεται ότι αποτελεί κοινή μεθοδολογία της κυβέρνησης Μητσοτάκη για κάθε πεδίο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Μπροστά σε αυτή την επιδίωξη δεν είναι λίγες οι φορές που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγει να τροφοδοτήσει την ένταση, έτσι ώστε να βρει αφορμές για να προωθήσει ακόμα πιο γρήγορα τον αυταρχικό της σχεδιασμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο θέμα του αθλητισμού ήταν η ανακοίνωση για τον υποβιβασμό του ΠΑΟΚ την στιγμή που ο σύλλογος έδινε αγώνα με το γήπεδο της Τούμπας γεμάτο φιλάθλους. Με ευθύνη της ηγεσίας του υπουργείου αθλητισμού και του κ. Αυγενάκη υλοποιήθηκε μια πρόκληση η οποία θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις. Δουλειά όμως της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι η όξυνση αλλά η συνεννόηση σε ένα πλαίσιο αρχών και κανόνων. Η παραβίαση του αισθήματος της δικαιοσύνης μόνο ζημία μπορεί να προκαλέσει και να οδηγεί σε πολωτικές και εκρηκτικές καταστάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κατάσταση και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρό δεν μπορεί να γίνει ανεκτή πλέον. Είναι καιρός να καθαρίσει το τοπίο, να εφαρμοστεί η ολιστική μελέτη της ΟΥΕΦΑ και μέσα από διάλογο να διευρυνθεί σε βάθος, προσθέτοντας περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια. Αυτή η ιδιότυπη κατάσταση που έχει αναπτυχθεί στο ποδόσφαιρο κυρίως, αποτελεί πρόβλημα δημοκρατίας για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που θα κληθεί να κυβερνήσει σύντομα θα πάρει πρωτοβουλίες σ’ αυτή τη κατεύθυνση. Η κατάσταση και πρέπει και μπορεί να αλλάξει.
Αναδημοσίευση από το The Opinion
