Ο συνθέτης και ερμηνευτής Γιάννης Μαθές και ο στιχουργός Μάνος Σαγκρής δημιούργησαν το νέο τους τραγούδι με τίτλο «Στέλλα», εμπνευσμένο από το θέμα της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης. Μιλώντας στο «Ράδιο ΕΝΑ» και στον Ηλία Κουτσερή, ο Γιάννης Μαθές ξετύλιξε το κουβάρι της έμπνευσης του τραγουδιού, το οποίο αφιερώνεται σε όλους όσοι κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά της σιωπής και να καταγγείλουν τη βία που έχουν υποστεί, αλλά και σε όσους δεν έχουν καταφέρει ακόμη να το πράξουν, στέλνοντάς τους ένα παράλληλο μήνυμα στήριξης για να το κάνουν πραγματικότητα. Η «Στέλλα» συμβολίζει όλους τους ανθρώπους, όλων των φύλων και των ηλικιών, που ζουν την κόλαση της κακοποίησης και έρχεται να ξορκίσει την παθογένεια αυτή λέγοντας πως …δεν κρατάμε πια μαχαίρι…
Έχετε επηρεαστεί από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας περί κακοποίησης; Μιας και το νέο σας τραγούδι «Στέλλα» σε στίχους Μάνου Σαγκρή μιλά γι’ αυτή.
Σαφέστατα έχουμε επηρεαστεί κι έχουμε βαθιά ευαισθητοποιηθεί και από την άποψη ότι είμαστε άνθρωποι που κινούμαστε σ’ αυτούς τους χώρους, που περισσότερο είδαν το φως αυτών των καταγγελιών, αλλά και ως Έλληνες πολίτες που αυτό είναι το πιο γενικό μέσα από αυτές τις καταγγελίες, γιατί πιστεύουμε ότι αναδείχθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα που ακολουθούσε την ελληνική κοινωνία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κι υπήρχε ο φόβος να μιλήσουμε και να αποκαλύψουμε αυτή την πραγματικότητα, που θεωρώ ότι οι περισσότεροι από μας ζούσαν στην καθημερινότητά τους, είτε μέσα από προσωπικά βιώματα, είτε από την παρατήρηση των διπλανών μας. Ήταν και είναι μια πραγματικότητα γι’ αυτό και το τραγούδι μας πιστεύω ότι αποτελεί μια αισιόδοξη ματιά της επόμενης ημέρας, διότι να βγαίνουν και να καταγγέλλουν άνθρωποι αυτή την πραγματικότητα σημαίνει ότι λιγάκι περνάμε στην επόμενη ημέρα, παίρνουμε το θάρρος να ξεπεράσουν τον φόβο και να μιλήσουν και είναι πολύ σημαντικό ότι υπάρχει μία κίνηση που ονομάζεται metoo, υπάρχει μία κίνηση που ονομάζεται «είμαστε όλοι μαζί», που σημαίνει ότι πραγματικά, απλώνουμε το χέρι σ’ αυτούς τους ανθρώπους για να μιλήσουν και τους υποστηρίζουμε μέσα από την ψυχή μας. Αυτό κάνουμε και μέσα από αυτό το τραγούδι.
Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε εκείνους που μίλησαν και κατήγγειλαν τη βία;
Είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς τους ανθρώπους που βρήκαν αυτή τη δύναμη. Το αφιερώνουμε όμως και σε όλους αυτούς που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρουν την υποστήριξη και να μιλήσουν και πιστεύω ότι είναι πολλοί ακόμη και όσο περνάνε οι μέρες βλέπουμε ότι υπάρχουν καταγγελίες και από τον αθλητισμό. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο συνεχίζεται. Δεν είναι τόσο απλό να λυθεί ή να λυθεί τόσο γρήγορα.
Η «Στέλλα» χρησιμοποιείται σημειολογικά μέσα στο τραγούδι, έχει όμως να κάνει με όλους όσοι βιώνουν την κακοποίηση, πέρα των φύλων και των ηλικιών;
Ακριβώς αυτός είναι ο συμβολισμός του τραγουδιού και ο συμβολισμός του ονόματος. Στέλλα μπορεί να είναι εκτός από την κακοποιημένη γυναίκα οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει υποστεί την επιβολή βίας, εξουσίας , κατάχρηση εξουσίας κι αυτό νομίζω ότι το συναντάμε σε όλες τις μορφές της ζωής μας, από τη στιγμή που ξεκινάμε τη ζωή μας και μέσα από το σπίτι μας κιόλας. Δυστυχώς η ενδοοικογενειακή βία είναι μια τεράστια παθογένεια. Αργότερα στο σχολείο, στη δουλειά. Είναι μια παράλληλη κατάσταση σε όλη τη ζωή μας.
Ήταν κάτι που ουσιαστικά το δουλεύατε προγενέστερα και συνέπεσε χρονικά ή ήταν κάτι που προέκυψε την τελευταία περίοδο;
Με το ζήτημα της βίας και της κακοποίησης, έχουμε ξανασχοληθεί στο παρελθόν και μέσα από την προηγούμενη δισκογραφική μας δουλειά. Υπάρχει ένα τραγούδι στον προηγούμενο δίσκο μας με τίτλο «Ανήλικο» που μιλά για την επιβολή εξουσίας των ισχυρότερων πάνω σ’ αυτά τα πλάσματα, ωστόσο εδώ προέκυψε και κάπως τυχαία θα έλεγα, διότι ο Μάνος Σαγκρής λίγες ημέρες πριν βγουν στη δημοσιότητα οι καταγγελίες είχε ασχοληθεί με τη «Στέλλα», με το ζήτημα που κοινωνικού εκφοβισμού που αντιμετώπιζε η ηρωίδα από την ταινία του Κακογιάννη γύρω στο 1950. Οπότε έχοντας περάσει από αυτό, ο Μάνος είχε σημειώσει στο κινητό του κάποια πράγματα και κυρίως την έκφραση, την οποία δούλεψε «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι». Κι αυτό είναι το πιο ουσιώδες μέσα από το τραγούδι μας, να πούμε «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι» σε όλο αυτό τον εκφοβισμό που δέχεται η Στέλλα, αυτός ο συμβολισμός, που ξεπερνά πια τα όρια μιας γυναίκας συγκεκριμένης που κακοποιείται και επεκτείνεται. Έγραψε λοιπόν ο Μάνος τον στίχο και μου τον άφησε στον κοινό χώρο που έχουμε και δουλεύουμε, χωρίς να μου πει τίποτα κι ήταν κάτι που με συγκίνησε ιδιαιτέρως και που αποκάλυψε τις αληθινές καλλιτεχνικές του προθέσεις. Δεν είχε στόχο να μιλήσουμε και να δημιουργήσουμε γι’ αυτό ακριβώς και να περάσουμε στην κυκλοφορία. Το έγραψε, το άφησε κι αργότερα όταν βγήκαν αυτοί οι άνθρωποι και κατήγγειλαν, εγώ ήμουν εξαιρετικά φορτισμένος μέσα από αυτή την κατάσταση και εντελώς τυχαία έπεσε το μάτι μου σ’ αυτό το χαρτί κάποια στιγμή, δίπλα στο πιάνο μου, εκεί που το είχε αφήσει ο Μάνος και λέω «δεν είναι δυνατόν. Από τη μία ακούω αυτά τα πράγματα κι από την άλλη βλέπω από το συνεργάτη μου αυτό το «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι»» και εκεί συγκινήθηκαν δύο φορές παραπάνω.
Μετά πως έγινε ο συντονισμός σας; Εξαιτίας της καραντίνας υπήρξαν δυσκολίες;
Ουσιαστικά ηχογραφήσαμε από τα μέσα που έχουμε στο σπίτι μας. Και πάλι η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη γιατί οι φίλοι μου μουσικοί μου είπαν απευθείας το ναι, όταν τους είπα την ιδέα και μου έστειλε ο καθένας ένα βιντεάκι από τον χώρο που έγραφε, τον προσωπικό του χώρο. Ο φίλος μου ο Χρήστος που παίζει μπάσο και μένει στο Βερολίνο μου έστειλε από το Βερολίνο το βίντεο, ο φίλος μου ο Βασίλης που παίζει τύμπανα έστειλε από την Κρήτη, οπότε ενωθήκαμε με αυτό τον τρόπο, μιας που είχαμε τόσο καιρό να βρεθούμε και να παίξουμε. Η τεχνολογία μας βοήθησε και ήταν σαν να βρεθήκαμε από κοντά και περισσότερο μαζί κιόλας.
Η «Στέλλα» είναι προπομπός κάποιας επόμενης δουλειάς ή κάτι ανεξάρτητο;
Είναι αλήθεια ότι με τον Μάνο έχουμε γράψει αρκετό υλικό, το οποίο θα αποτελέσει τη δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και σ’ αυτό η καραντίνα μας βοήθησε για να πούμε και την αλήθεια, ώστε να συγκεντρώσουμε αυτό το υλικό και να είμαστε δημιουργικοί. Η καραντίνα μας έδωσε χρόνο και για την προετοιμασία και για την εγγραφή κάποιου μέρους από αυτά τα τραγούδια. Τώρα δεν μπορούμε να έχουμε πολύ μεγαλόπνοα σχέδια, γιατί η κατάσταση είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε. Περιμένουμε να «ανοίξει» ο χώρος του πολιτισμού, ένας χώρος που υπέστη ίσως και τη μεγαλύτερη πληγή απ’ όλο αυτό το απαγορευτικό του τελευταίου χρόνου. Περιμένουμε λοιπόν να ξαναζωντανέψει αυτός ο χώρος για να βρούμε ξανά τα πατήματά μας και να μιλήσουμε για τα σχέδιά μας, γιατί τώρα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για σχέδια.
Σας ακούσαμε όμως πρόσφατα και σε μία παλαιότερη βέβαια παράσταση του Θέμη Μουμουλίδη, αλλά η μετάδοσή της έγινε μέσω streaming
Ναι, συμμετείχα σε μια αγαπημένη παράσταση, αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του μεγάλου ποιητή των θαλασσών μας, τον Νίκο Καββαδία. Σε μια παράσταση που τις μουσικές υπέγραψε ο αξέχαστος και σπουδαίος Έλληνας συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος και σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που ζήσαμε στο θέατρο Badminton το 2016 και είχαμε τη χαρά να επαναληφθεί αυτή η παράσταση σε online streaming μορφή. Αυτό το κομμάτι της τεχνολογίας είναι ένα αισιόδοξο κομμάτι, μπορεί να υποστηρίξει και να κρατήσει ζωντανό τον πολιτισμό έστω και μ’ αυτή τη μορφή. Ωστόσο εγώ δεν πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αντικαταστήσει, να υποκαταστήσει την αληθινή παράσταση, το αληθινό live , την αληθινή συναυλία και περιμένουμε την επόμενη ημέρα που πιστεύω ότι δεν θα είναι μακριά.
