«Είμαστε πολύ χαρούμενοι που κάνουμε αυτή την περιοδεία», αναφέρει σε συνέντευξή του ο μοναδικός και εξαιρετικός Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο Ράδιο ΕΝΑ και στο πολιτιστικό ένθετο του ραδιοφωνικού μαγκαζίνο του Ηλία Κουτσερή. Η θεατρική παράσταση «Παγίδα» απόψε 6 Αυγούστου στο Θερινό Θέατρο της Νέας Ιωνίας, έρχεται να καθηλώσει το κοινό με την ιδιαίτερη πλοκή της και την πολύχρονη επιτυχία της, ήδη από το 1960 σε διάφορα μέρη του κόσμου. «Το θέατρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχολογίας του ανθρώπου και σίγουρα σ’ αυτό συμβάλουμε και συνεισφέρουμε όσο μπορούμε (σ.σ. ως ηθοποιοί). Το θέατρο και η τέχνη είναι πράγματα που μπορούν να μας ταξιδέψουν σε άλλο κόσμο, ώστε να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα καθημερινά μας προβλήματα», δηλώνει ο ηθοποιός και πρωταγωνιστής της παράστασης.
Την περίοδο της καραντίνας και της πανδημίας ήταν έντονη η απουσία θεατρικών παραστάσεων η οποία χαρακτηρίστηκε και ως αναιτιολόγητη, καθώς θα μπορούσε να υπάρχει ο πολιτισμός, όπως ανέφεραν πολλοί συνάδελφοί σας…
Πάντα το λέω ότι το θέατρο είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους που μπορεί να ελεγχθεί αυτόματα. Αν ελεγχθούν τα μέτρα και από τον κρατικό φορέα αλλά και από εμάς τους ίδιους, γιατί πάντα βάζουμε τους θεατές με έλεγχο μέσα στο θέατρο, ώστε να μην υπάρχει συνωστισμός στην είσοδο, κάθονται σε αποστάσεις, φορούν μάσκες, απέχουν τουλάχιστον τρία μέτρα από τη σκηνή οπότε μάλλον το ρίσκο περιορίζεται. Περισσότερο άγχος έχω γι’ αυτούς που μπαίνουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς παρά γι’ αυτούς που έρχονται στο θέατρο.
Κοιτάζοντας μπροστά, ελπίζουμε να μην έχουμε την ίδια εξέλιξη με το πρόσφατο παρελθόν και να πάμε τελικά καλύτερα…. Εσείς τι πιστεύετε ότι θα γίνει;
Βλέπω ότι θα πάμε προς το καλύτερο. Είμαι σίγουρος ότι θα πάμε προς το καλύτερο. Ακόμα και αυτές οι διαφορετικού είδους μολύνσεις, όπως έχω συζητήσει με επιστήμονες, θα αρχίσουν να εξασθενούν, όπως και ο ιός. Θα τραβήξουμε λίγους μήνες ακόμα αγωνίας, θα παρθούν και εύστοχες και άστοχες αποφάσεις από την Κυβέρνηση, όπως συνέβη και στο παρελθόν, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει περιθώριο να ξαναγίνουν εγκλεισμοί και να κόψουμε πάλι τις δουλειές μας. Υποφέρει η οικονομία μας σε πολλά επίπεδα, υποφέρει η ψυχολογία μας πάνω απ’ όλα και με νύχια και με δόντια πρέπει να δουλέψει η οικονομία μας τον χειμώνα.
Ήταν δύσκολη η καραντίνα για εσάς, εκτός απ΄το επαγγελματικό εννοώ, σε προσωπικό επίπεδο;
Είμαι ένας άνθρωπος που 18 ώρες λείπω από το σπίτι μου λόγω γυρισμάτων, προβών και παραστάσεων. Ναι μεν ήταν στενάχωροι οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού, αλλά από την άλλη φρόντισα αυτό τον εγκλεισμό να τον κάνω δημιουργικό και να κερδίσω χρόνο για εμένα. Δεν έμεινα άπραγος μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Μελετούσα περισσότερες ώρες απ’ όσες προλαβαίνω να μελετήσω τις άλλες στιγμές της ζωής μου. Ουσιαστικά φρόντισα συνειδητά τον εγκλεισμό μου να τον μετατρέψω από στεναχώρια σε εκπαίδευση και να καλύπτω τυχόν κενά που είχα λόγω φόρτου εργασίας, γι’ αυτό λοιπόν ο εγκλεισμός δεν μου φάνηκε πάρα πολύ. Επίσης, είχα και τα γυρίσματα, καθώς δεν τα σταματήσαμε και η τηλεόραση κράτησε παρέα σε πολλούς ανθρώπους, που δεν είχαν την πολυτέλεια να διαχειριστούν διαφορετικά τον χρόνο τους.
Ερχόμενοι στο έργο, στην «Παγίδα», που θα παρουσιάσετε και στην πόλη μας, πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο το οποίο κάνει επιτυχία σε όλο τον κόσμο από το 1960. Ποιο είναι το στοιχείο του έργου που το έκανε να ξεχωρίσει και να διακριθεί;
Ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος δεν είναι ευρέως γνωστός στην Ελλάδα και είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας. Ο Χίτσκοκ είχε πει για το έργο ότι είναι ένας συνδυασμός μαρμελάδας με βιτριόλι. Αυτό περιγράφει αυτομάτως τι είναι το έργο. Είναι θέατρο μέσα στο θέατρο. Είναι έξι χαρακτήρες οι οποίοι δεν είναι αυτό που φαίνονται. Άλλο παίζουν και άλλο είναι στη πραγματικότητα και αυτό το αποκαλύπτουμε στην τελευταία σελίδα. Οι ανατροπές εξελίσσονται γρήγορα, συν ότι υπάρχει και η μεγαλύτερη παγίδα μέσα στο έργο που είναι το χιούμορ, με το οποίο ξαλαφρώνει λίγο ο θεατής με το σκεπτικό ότι θα διασκεδάσει και εκεί αυτομάτως «τρώει χαστούκι» στην ψυχολογία του και προσπαθεί να λύσει το επόμενο μυστήριο. Ουσιαστικά κατά τη διάρκεια των δύο ωρών προσπαθεί να λύσει το μυστήριο, ποιος έκανε τη δολοφονία ή τι θα γίνει παρακάτω. Αυτή είναι μια συνταγή που έχει πετύχει τόσο καλά, που δεν είναι ένα απλό αστυνομικό έργο που ψάχνει τον δολοφόνο, αλλά υπάρχουν δομημένοι χαρακτήρες που απαιτούν επαγγελματίες ηθοποιούς γιατί όλοι παίζουν και κάτι, που δεν είναι. Όλοι προσποιούνται και κάτι διαφορετικό γι’ αυτό είπα ότι θέατρο μέσα στο θέατρο. Βάλτε την πλοκή, βάλτε τις ανατροπές και βάλτε και το φινάλε που ανατρέπει τα πάντα και γι’ αυτό ακριβώς αυτό το έργο το αγαπάει το κοινό. Να προσθέσω ότι η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια σε συνδυασμό με το δικό μας καστ νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να κάνουμε μία καταπληκτική παράσταση γιατί η μέχρι τώρα αντιμετώπιση από το κοινό είναι απίστευτη. Ειδικά η επαρχία το αγκαλιάζει αυτό το έργο, περνάει ευχάριστα μαζί μας και περνάμε και εμείς ευχάριστα με το κοινό.
Ποιο είναι το μέγεθος της δυσκολίας της παράστασης και η απαιτητικότητα;
Δεν είναι από τα εύκολα έργα. Οι Άγγλοι έχουν έναν χαρακτηρισμό για κάποια αστυνομικά έργα. «Who done it?», δηλαδή «ποιος το έκανε;». Αυτό είναι πολύ πιο απλό. Στο συγκεκριμένο έργο όμως μπαίνει ένας άνθρωπος που προσποιείται τον παπά, κάτι που αυτομάτως είναι δισυπόστατο. Ο ηθοποιός θα πρέπει να είναι αυτό που είναι αλλά να προσποιείται κάτι άλλο. Είναι δύσκολο από την στιγμή που ο κάθε ηθοποιός παίζει από δύο ρόλους. Επιπρόσθετα, έχουμε φροντίσει όλα αυτά να μην είναι τα … συμφωνηθέντα που θα παίξουμε. Έχουμε φροντίσει ότι κάθε δευτερόλεπτο θα το αντιλαμβανόμαστε σαν να γίνεται εκείνη τη στιγμή και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να δώσουμε μία απάντηση. Φυσικά υπάρχει κείμενο, αλλά έχουμε αποφασίσει εμείς να τα αντιλαμβανόμαστε σαν να γίνονται εκείνη τη στιγμή για να μένει φρέσκια η παράσταση και να μην παίζουμε κάτι το οποίο είναι σύνηθες. Αυτό, αυτομάτως κάνει την παράσταση πιο δύσκολη. Το θέατρο την ίδια ώρα που γεννιέται, την ίδια ώρα «πεθαίνει». Αυτό που πράττεις επί σκηνής, ήδη έχει φύγει και έχει «πεθάνει». Δεν είναι ο κινηματογράφος που είναι η αναπαράσταση της ζωής, είναι το θέατρο που είναι ο αντίλαλος της ζωής. Βρισκόμαστε σε εγρήγορση και εμείς και το κοινό. Κάθε μέρα σε εμάς πάνω στη σκηνή μπορεί να συμβεί κάτι άλλο.
Τι γίνεται με τα υπόλοιπα επαγγελματικά σας σχέδια, αλλά τι θα γίνει και με την σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»;
Η «Μουρμούρα» συνεχίζεται για ένατη χρονιά και ελπίζω να πάει και για δέκατη. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό που συμβαίνει με αυτή τη σειρά και είναι κάτι που δεν το πιστεύαμε στις αρχές, όταν ξεκινήσαμε. Την δεύτερη χρονιά ήμουν από αυτούς που είπα ότι αυτή η σειρά μπορεί να πάει και δέκα χρόνια. Ένα μεγάλο μπράβο στην παραγωγή , αλλά και στους συγγραφείς μας , γιατί αυτοί είναι πραγματικά οι ήρωες της υπόθεσης. Θεατρικά τώρα, θα συνεχίσουμε τον χειμώνα την «Παγίδα» στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου και είχε σταματήσει δέκα μέρες πριν την πρεμιέρα λόγω καραντίνας. Βγήκε όμως και το καλοκαίρι για να δοκιμαστεί και έγινε μεγάλη επιτυχία. Ξαφνικά βγαίνει ένα αστυνομικό θρίλερ το οποίο γίνεται μεγάλη επιτυχία και αυτό μας δίνει ελπίδες για το χειμώνα, βλέποντας ότι έχει μακρύ δρόμο ως θεατρικό.
