Νέα χρονιά, ίδιες συνήθειες. Να ξυπνήσεις το πρωί, να βρεις τι ρούχα θα βάλεις, να βαφτείς, έτοιμη να ζήσεις άλλη μια μέρα, πάνω- κάτω ίδια. Γιατί με το που θα ανοίξεις τα μάτια σου, αν δεν έχει τύχει τίποτα συνταρακτικό, ξέρεις τι πρόκειται να κάνεις. Και κοιτάς το είδωλο σου στο καθρέφτη και αναρωτιέσαι για το κατά πόσο είσαι έτοιμη να ανταπεξέλθεις σε μια ακόμη τέτοια μέρα. Είτε θέλεις, είτε όχι, δηλώνεις παρούσα και έτοιμη, να την βγάλεις ακόμη μια φορά καθαρή, με τις λιγότερες απώλειες.
Αν ακόμη έχεις δουλειά, θα πρέπει να πας στην εργασία σου. Να βγεις στο δρόμο και να έρθεις αντιμέτωπη με την «τρέλα» της καθημερινότητας. Να βλέπεις τον κόσμο τριγύρω σου, να μυρίζεις, να έρχονται στα μάτια σου χιλιάδες εικόνες, και εσύ να περπατάς και πάλι να αναρωτιέσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, κατά πόσο είσαι έτοιμη να ανταπεξέλθεις. Και συνεχίζεις, περνάς φανάρια και βλέπεις μπροστά σου ένα ζευγάρι, που κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου, λένε αστεία και με τα γέλια τους μπορεί να σε ξεσηκώσουν και εσένα, να σε κάνουν να σκεφτείς λίγο πιο θετικά, να θυμηθείς και εσύ μια αστεία στιγμή σου. Και το κυριότερο; Να διώξεις την όποια σου αρνητικότητα και να σκεφτείς ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να ξεκινήσεις την ημέρα σου από το να έχεις ένα χέρι να κρατήσεις και να πορευτείς.
Κοιτώντας λοιπόν την εικόνα αυτού του ζευγαριού, ήθελα να λοξοδρομήσω. Να μην πάω τελικά στην κατεύθυνση που οδηγούσε στην δουλειά, αλλά να κατέβω στο κέντρο, να κάτσω και εγώ σε μια καφετέρια, να κοιτάω τους περαστικούς να περνούν από μπροστά μου, και να αράξω. Να δώσω στον εαυτό μου το δικαίωμα να κάνει κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα, που θέλουν να τηρείς κατά γράμμα και ώρα την καθημερινότητά σου, που θέλει να μην μπορείς, όχι να το πράξεις, μερικές φορές ούτε και να προλάβεις να σκεφτείς, ότι μπορείς σήμερα, αν το επιθυμήσεις, αν το λαχταρήσει η καρδιά σου και στην τελική αν δεν έχεις όρεξη να τηρήσεις κατά γράμμα το ωράριο σου σαν ρομπότ, να κάνεις ότι επιθυμήσεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Σκέφτομαι, τι ωραία θα’ ταν να’ χεις την επιλογή εκεί που προχωράς να πεις: «γυρίζω πίσω, στο σπίτι μου, στον καναπέ μου με την κουβέρτα μου, με μια κούπα ζεστή σοκολάτα με άρωμα φουντούκι…» και να αράξεις.
Γιατί, ναι, κάποιες φορές δεν είσαι έτοιμος για την μέρα που έρχεται. Γιατί, η μέρα που έρχεται μπορεί να μην είναι και η ζωή που επέλεξες να ζήσεις. Σκέψου : “Η ζωή που επέλεξες να ζήσεις”. Άραγε, πόσοι κάνουν την ζωή που επέλεξαν; Απλά ξεκινούν, ετοιμάζονται για την μέρα που πρέπει να ζήσουν, χωρίς να έχουν την επιλογή, χωρίς να σέβονται αυτό που νοιώθουν, όλα όσα αισθάνονται.
Αυτά είναι «πολυτέλειες» : Έτοιμος για τον προορισμό σου;
