Έχεις αναρωτηθεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσα «πρέπει» μας κυνηγούν ανηλεώς καθημερινά; Ένα μεγάλο «πρέπει» έχει καταντήσει η καθημερινότητα μας. «Πρέπει» που μας κάνουν να ασφυκτιούμε, «πρέπει» που τα σιχαινόμαστε, «πρέπει» που αντί να μας κάνουν τη ζωή πιο όμορφη, μας την δυσκολεύουν. Και μέσα σε όλα αυτά τα «πρέπει» που σε τρέχουν, εσύ πρέπει να σηκωθείς να πας για δουλειά. Να ντυθείς, να ετοιμαστείς, να βάλεις το καλύτερο σου χαμόγελο, να μαζέψεις την όποια ενέργεια σου έχει απομείνει και να πάρεις το δρόμο σου. Βαριεστημένα, χωρίς καμία διάθεση.
Και αναρωτιέμαι καμιά φορά, πηγαίνοντας προς τη δουλειά, αγαπημένε μου, που να πήγε άραγε εκείνη η ζωντάνια που μας κατέκλυζε λίγα χρόνια πριν. Που κρύφτηκαν τα όνειρα που κάναμε; Οι επιθυμίες μας; Που είναι εκείνα τα μάτια τα γεμάτα φλόγα, όταν σκεφτόμασταν τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε; Μήπως, λέω μήπως, έλεγες κι εσύ ότι θέλεις να γίνεις γιατρός μπροστά στους γονείς σου, ενώ η αλήθεια είναι ότι σε ενδιέφερε περισσότερο το τραγούδι; Μήπως, λέω μήπως, κάπου στην πορεία ξέφυγες από τα πραγματικά σου θέλω και κοίταξες πώς να ικανοποιήσεις τους υπόλοιπους γύρω σου; Μεγάλο προτέρημα θεωρώ για κάποιον να ασχολείται επαγγελματικά με αυτό που τον γεμίζει. Με ένα αντικείμενο το οποίο αγαπά, που τον καλύπτει μέσα του. Αν σηκώνεσαι κάθε μέρα και σκέφτεσαι «ωχ, πρέπει να ξαναπάω στη δουλειά», τι να το κάνεις; Το ζήτημα είναι να ξυπνάς και να χαμογελάς στη σκέψη ότι ξημέρωσε μια μέρα, μέσα στην οποία θα σου δοθεί η ευκαιρία να εργαστείς πάνω σε κάτι το οποίο αγαπάς. Να έχεις διάθεση, να έχεις ιδέες, να συνεργάζεσαι, να απολαμβάνεις. Και αν αυτή τη στιγμή που με διαβάζεις έχεις κατεβασμένα μούτρα, ξέρεις τι φταίει ε;
Δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις. Βαριέσαι. Δεν το αγαπάς. Δεν σε γεμίζει. Σε κάνει να νιώθεις ένα απίστευτο βάρος. Σε νευριάζει. Σε κουράζει. Σε κάνει να παθαίνεις κρίσεις. Σου χαλάσει όλη τη διάθεση. Θα μου πεις, ειδικά στις μέρες μας, που κάνουμε και το σταυρό μας που υπάρχει ένα μεροκάματο, κλείνεις το στόμα και τις σκέψεις και βολεύεσαι. Πάντως, μεταξύ μας, αν αυτό που κάνεις δεν σε ευχαριστεί, μη διστάσεις να ακολουθήσει το γνωμικό που λέει πως ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα στη ζωή μας. Θα μου πεις δεν είναι εύκολο. Συμφωνώ, αλλά δεν συμφωνείς κι εσύ μαζί μου ότι είναι κρίμα και άδικο να μην απολαμβάνεις αυτό που ουσιαστικά ποθείς; Δεν χρειάζεται φόβος. Θάρρος θέλει και δύναμη να τολμήσεις. Τα παντός είδους όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται, αλλιώς μια ζωή θα μείνεις με ένα απωθημένο κι ένα «αχ» κρυμμένο μέσα σου για τη ζωή που δεν έζησες, όπως τη λαχταρούσες. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνεις την αλλαγή;
