Τα άδεια ασκιά ο αέρας φουσκώνει, τους ανόητους ανθρώπους όμως μόνο η έπαρση. Τάδε έφη Σωκράτης. Ένας άνθρωπος με κρίση αλαζονείας και έξαρση μεγαλείου δεν έχει την ίδια αξία με ένα άδειο ασκί αλλά πολύ λιγότερη. Σχεδόν μηδαμινή.
Το ασκί τουλάχιστον είναι άδειο ενώ αυτός γεμάτος αρνητισμό, ανοησία και υπερφίαλες υπερβολές. Ο άνθρωπος με την πραγματική αξία δεν έχει ανάγκη από φανφάρες αλλά από απλότητα. Δεν βροντοφωνάζει αλλά δηλώνει την αξία του με χαμηλούς τόνους και αξιοπρέπεια. Η σιωπή του γίνεται φλύαρη μόνο με τα έργα του. Γνωρίζει τι ακριβώς θα πει και πότε θα το πει. Δεν ξοδεύεται σε ανούσιες συζητήσεις και περιαυτολογίες.
Σε καμία περίπτωση δεν εκδηλώνεται με πομπώδεις αερολογίες και θεατρικές χειρονομίες.
Ίσως επειδή έχει πολλά και σημαντικά πράγματα να πει και κυρίως να δημιουργήσει.
Η αύρα του αποπνέει μια εσωτερική ευγένεια και αρχοντιά σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής και κοινωνικής του ζωής. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι αλλά με το τι κάνει ο ίδιος.
Σε αντίθεση με τον αλαζόνα ο οποίος θα διαβάλλει τους πάντες γύρω του θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο εδραιώνει και καθιερώνει το ανύπαρκτο μεγαλείο του.
Συνήθως η έξαρση αλαζονείας συνοδεύεται με μια άνευ προηγουμένου έξαρση αγένειας.
Ο αλαζόνας θεωρεί ως απόλυτα φυσικό επακόλουθο να συμπεριφέρεται άξεστα και αγενέστατα στους γύρω του.
Τους κοιτάει με ύφος σαράντα Καρδιναλίων και άκρως περιφρονητικά. Απαντάει στις ερωτήσεις τους πάντα μονολεκτικά και μετά βίας. Πολλές φορές και καθόλου.
Ο ίδιος δεν απευθύνει ποτέ το λόγο σε άτομα τα οποία θεωρεί υποδεέστερα από τον ίδιο.
Αντίθετα, όλοι οφείλουν να στέκονται σε θέση προσοχής κάθε φορά που εκείνος βγάζει φανφαρώδη λόγο. Περιαυτολογεί για να καλύψει το ανούσιο κενό που του έχει δημιουργήσει η ανυπέρβλητη έπαρση του. Συνήθως τα έργα και οι γνώσεις του είναι αντιστρόφως ανάλογα της αλαζονείας του.
Επειδή αν ήταν ανάλογα ή και ανώτερα δεν θα ένιωθε καν την ανάγκη να τα εκθειάσει μόνος του. Θα τα εκθείαζαν οι άλλοι για λογαριασμό του. Υπάρχουν βέβαια και ουκ ολίγες περιπτώσεις αλαζόνων με τη συνοδεία της αυλής.
Μια πληθώρα ετερόφωτων κολάκων που ενισχύουν ιδιοτελώς την χαμηλή του αυτοεκτίμηση. Μπορείς να τους διακρίνεις εύκολα από την παντελή έλλειψη προσωπικότητας και από τις επαναλαμβανόμενες και πανομοιότυπες αντιδράσεις τους.
Όπως είχε πει και η Αλκυόνη Παπαδάκη «Καθένας χαράζει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής». Μερικοί χαράσσουν το δικό τους σήμα σιωπηλά, επίμονα και με αξιοπρέπεια.
Γι’αυτό και το δικό τους αποτύπωμα παραμένει ανεξίτηλο με την πάροδο του χρόνου.
Κάποιοι άλλοι πάλι, υφέρπουν στο έδαφος και κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο για να τους προσέξουν.
Όσο πιο μεγάλος ο θόρυβος, τόσο πιο μεγάλος ο δικός τους ορισμός της επιτυχίας.
Μια επιτυχίας μαύρης σαν κάρβουνο, πασπαλισμένη όμως από χρυσόσκονη.
Αυτή η κατηγορία είναι οι τενεκέδες. Και να δεις ποιος μου ήρθε τώρα στο μυαλό…
