Σε νιώθω. Φοβάσαι. Όπως και εγώ. Έχει γίνει καθημερινό βίωμα στην καθημερινότητα μας. Φοβόμαστε το αύριο, φοβόμαστε να ανοιχτούμε, φοβόμαστε τον διπλανό μας. Διαφωνείς, αγαπημένε μου; Μα, θα έρθεις να μου πεις. Γίνεται και αλλιώς; Τι να σου πω και εγώ. Το βλέπω πρώτα στον εαυτό μου. Και ξέρεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος;
Να ξυπνήσω ένα πρωί, να κοιτάξω πίσω και να μη δω τίποτα που να με κάνει να γελάσω ή να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό που το έζησα. Φοβάμαι επίσης πως αυτός ο φόβος στέκεται μπροστά μου σαν ένα μεγάλο τοίχος, που μόλις καταφέρω να το γκρεμίσω, δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τα συντρίμμια. Φοβάμαι, πως θα έρθει μια μέρα που θα έχω ξεγράψει ανθρώπους που πραγματικά αγάπησα. Πως θα τους ξεχάσω ή θα με ξεχάσουν. Θα σταματήσω να τους τηλεφωνώ, να μαθαίνω νέα τους, να πηγαίνουμε για καφέ και να γελάμε με χαζά αστεία, να ακούω τη φωνή τους. Φοβάμαι, πως θα έρθει μια μέρα που θα σταματήσει να υφίστανται το αίσθημα της αγάπης. Δεν θα μπορούμε ούτε να πάρουμε, ούτε να δώσουμε.
Θα είμαστε απλά ρομποτάκια, χωρίς συναίσθημα. Η κατάθλιψη θα μας κυριεύσει, θα γίνει τρόπος ζωής, και άντε να σηκώσουμε κεφάλι μετά. Φοβάμαι πως μια μέρα θα θέλω να γράψω, αλλά οι λέξεις δεν θα βγαίνουν. Θα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και η σκέψη μου θα έχει παγώσει, γιατί θα έχω ξεχάσει. Φοβάμαι πως κάποτε θα πάψω να χαμογελάω, να αγαπώ, να νοιάζομαι, να κλαίω, να παραπονιέμαι, να κάνω όνειρα για το μέλλον, να ταξιδεύω,, να θυμάμαι, να ελπίζω, γιατί έχω την πεποίθηση, ότι αν δεν κάνεις κάτι από τα παραπάνω, αν σηκώσεις τα χέρια ψηλά, αν σταματήσεις να ερωτεύεσαι, να ονειροπολείς, να σχεδιάζεις πως μπορεί εσύ να είσαι αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο, έχει σταματήσει να κυλά το αίμα στις φλέβες σου, έχεις ήδη πεθάνει και δεν το έχεις καταλάβει. Φοβάμαι, αγαπημένε μου, ότι θα έρθει μια μέρα που ο ήλιος θα είναι τόσο εκτυφλωτικός και λαμπερός που θα θέλω να πάω να τον πιάσω, αλλά δεν θα μπορώ να τρέξω.
Πως τα βιβλία και τα τραγούδια που αγαπώ, θα σταματήσουν να με κάνουν να δακρύζω. Φοβάμαι, μήπως έρθει η στιγμή που θα προκαλέσω απογοήτευση σε όσους με εμπιστεύονται και με αγαπούν, αλλά πιο πολύ φοβάμαι μήπως εγώ με απογοητεύσω. Η ζωή μας τρέχει αγαπημένε μου και εμείς φοβόμαστε να την ακολουθήσουμε. Και για πες μου, μεταξύ μας, δεν φοβάσαι πως θα έρθει μια μέρα που θα κοιτάξεις πίσω και δεν θα έχεις ζήσει όλα όσα ήθελες, όλα όσα ονειρευόσουν, όλα όσα πραγματικά γούσταρες; Εγώ σκέφτομαι να κάνω μια δοκιμή από σήμερα. Να σταματήσω να φοβάμαι. Εσύ;
