Λατρεύω τη συμπεριφορά των παιδιών. Την ειλικρίνεια τους, έστω και αν κάποιες φορές είναι σκληρή και μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα, τις αγκαλιές που χαρίζουν απλόχερα, τα γλυκά φιλιά που σου δίνουν την στιγμή που δεν το περιμένεις, τα χαμόγελα που σκορπούν και σε κάνουν κομμάτια, ενώ λίγο πριν σε είχαν τσατίσει, τα γλυκά μούτρα που σου κρατάνε όταν δεν τους κάνεις το χατίρι. Όμορφα πράγματα, αγαπημένε μου αναγνώστη, που ευτυχώς που έχουμε τα παιδιά για να μας υπενθυμίζουν ότι η συναισθηματική αλήθεια είναι αυτό που κάπου- κάπου θα πρέπει και εμείς να υιοθετούμε στην καθημερινότητα μας.
Να αφήνουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους, να γελάμε με την ψυχή μας, να συγκινούμαστε και να κλαίμε, να μην σκεφτόμαστε και τόσο πολύ για να πράξουμε, να είμαστε ειλικρινείς, σε κάθε μας κουβέντα, σε κάθε μας συζήτηση, να τολμάμε να δίνουμε το χέρι μας εγκάρδια, να αγκαλιαζόμαστε, να αγγίζουμε, να χαμογελάμε. Πολλές φορές, έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου, να θέλω να κάνω κάτι και να σκέφτομαι διπλά και τριπλά κάθε παράμετρο. Άλλη πάλι φορές, σε συζητήσεις με φίλους αναρωτιόμαστε «Να του εκφράσω αυτά που νιώθω;», «Να του στείλω μήνυμα ή να κάνω τον αδιάφορο;». Καθόμαστε και καταστρώνουμε ολόκληρα σχέδια, άχρηστα στην ουσία. Γιατί δηλαδή να μην κάνουμε αυτό που μας έρχεται πρώτο στο κεφάλι, που αποδεδειγμένα μπορεί να είναι και το πιο σωστό;
Γιατί να κρατάμε πράγματα μέσα μας, ενώ μπορούμε να τα μοιραστούμε; Τι πειράζει να ανοίξεις σε κάποιον την καρδιά σου; Να του πεις «σε αγαπώ», «σε ευχαριστώ», «συγνώμη»;
Θα σου πέσουν τα μούτρα; Γιατί θεωρούμε ότι το να πούμε μια καλή κουβέντα σε έναν συνάνθρωπο μας είναι κακό; Τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο επιφυλακτικούς; Δεν έχουμε καταλάβει ότι με το να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας είναι υγεία και μας κάνει καλύτερους; Γιατί έχουμε γίνει τόσο φοβητσιάρηδες; Γιατί κρατάμε ότι καλό έχουμε κρυμμένο μέσα στα κουτάκια του μυαλού μας; Γιατί έχουμε συνδυάσει την αγάπη με την ανταπόδοση; Μήπως να θυμηθούμε ότι μπορείς να πάρεις εξίσου χαρά, περισσότερη ίσως, όταν δίνεις, παρά όταν περιμένεις να πάρεις;
Ίσως να τα έχουμε όλα μπερδεμένα στο μυαλό μας, ίσως η καθημερινότητα και τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουμε να μας έχει κάνει σκληρούς, αλλά δεν είναι κρίμα να χάνουμε όλα αυτά τα όμορφα που μπορούν να μας προσφέρουν τα αληθινά συναισθήματα; Δεν βλέπεις τι ευτυχισμένα είναι τα παιδιά; Ας παραδειγματιστούμε εμείς από αυτά και ας μην φοβόμαστε…
