Πόσες φορές, έχεις ανοίξει τα μάτια σου, αγαπημένε μου αναγνώστη, και ήθελες να χωθείς ξανά κάτω από το πάπλωμα, ευχόμενος να μην είχε ξημερώσει; Γιατί γνώριζες, το ότι με το που θα σηκωθείς από το κρεβάτι, θα αρχίσουν να πέφτουν βροχή τα χαστούκια και δεν θα ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Και εκεί που θα καθησύχαζες τον εαυτό σου, ότι πάει, αυτό ήταν, δεν μπορεί να μου συμβεί τίποτα χειρότερο, κάτι άλλο θα έρθει να σε ανταμώσει και να σου χαλάσει τη διάθεση. Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι μέρες στραβές.
Που τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Και εσύ εύχεσαι να μπορούσες να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι, ή έστω να κοιμηθείς Σάββατο και να ξυπνήσεις πρωινό Δευτέρας. Να μην χτυπούσε ούτε τηλέφωνο, ούτε ξυπνητήρι. Έλα όμως που δεν γίνεται. Και εσύ σηκώνεσαι και έρχεσαι αντιμέτωπος με τα κακά της μοίρας σου. Και είναι μέρες που τα νεύρα των υπολοίπων συναντώνται με τα δικά σου και εκεί να δεις «ματς». Έρχονται κατά πάνω σου και ξεσπούν από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο πρόβλημα και εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό να αναφωνείς «Τι έγινε ρε παιδιά;». Και έρχομαι και αναρωτιέμαι καμιά φορά. Τι φταίει και είμαστε όλοι μέσα στην τσίτα; Καλημέρα να σου πει ο άλλος, τον στραβοκοιτάζεις.
Γιατί κάνουμε τόσο χαμό μεταξύ μας; Βγάζεις άκρη; Τι πάθαμε; Χάσαμε τόσο την υπομονή και το κουράγιο μας και όπου βρούμε ξεσπάμε; Που πάει η λογική όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση; Θολώνουμε σε τέτοιο σημείο που φτάνουμε να ξεφεύγουμε και να χάνουμε ακόμη και τους καλούς μας τρόπους; Γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το θυμό μας; Έχουν συσσωρευτεί μέσα μας τόσο πολύ τα απωθημένα; Τι στο καλό φταίει επιτέλους και οι μέρες μας είναι τόσο χάλια; Γιατί να ανταλλάσουμε κουβέντες και λόγια βαριά που άντε να τα μαζέψεις μετά, γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας, γιατί στο τέλος να κλαίμε και να στεναχωριόμαστε; Θα μου πεις, εντάξει, όλα μέσα στη ζωή είναι.
Θα υπάρχουν και οι καλές στιγμές, άλλα που τα περιμένεις, άλλα όχι. Το θέμα είναι εμείς πως διαχειριζόμαστε καταστάσεις. Και προφανώς ο τρόπος που θα αντιδράμε δεν μπορεί να είναι ούτε βίαιος, ούτε με θυμό. Να διεκδικείς το δίκιο σου, μόνο αυτό. Να μην δέχεσαι την οποιαδήποτε αδικία. Ακόμη και αν υποτίθεται ότι σε «βάζουν κάτω», να σηκώνεσαι και να στέκεσαι ακόμη πιο γερά στα πόδια σου. Και ας πονάς. Η επόμενη μέρα σίγουρα θα σε βρει καλύτερα. Μέχρι να ξαναπέσεις. Γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Κάτι όμως μαθαίνουμε. Και οι εμπειρίες σίγουρα χρησιμεύουν. Δεν συμφωνείς, αγαπημένε μου;
