Ο χρόνος που πέρασε, ο χρόνος που μετράει : Ο χρόνος έχει όριο; Όχι, ο τόπος έχει, ο χρόνος δεν έχει, Έχει όμως περιθώριο στο στιγμιαίο άχρονο της λήθης, το περιθώριο που μας επιτρέπει να στριμώξουμε τις λεπτομέρειές μας. Αυτές που έκαναν τη ζωή μας αληθινή, την ψυχή μας βαθιά, στο χρόνο που πέρασε, στο όριο που μας ξεγέλασε, στον πόνο που δεν – και δε λέει να περάσει.
Η εποχή κι η αποχή, η ενοχή, το αχ της υπομονής μας, τα «μην» και τα «δεν» της μικρότητάς μας, της ήττας μας. Αυτά τα «να» που μισήσαμε, όλα τα «ας» που αγαπήσαμε. Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις, οι βεβαιότητες και οι εκκρεμότητές μας, οι όροι και τα όρια, διαψεύσεις και υποσχέσεις, απάτες και αυταπάτες, χαλάλι ή χαράμι. Εκεί που κρατήσαμε την ψυχραιμία μας, εκεί που δεν συγκρατήσαμε το δάκρυ μας, στης μέρας μας τα κατάλοιπα, στης μνήμης μας τα υπόλοιπα Η εκδρομή που πήγαμε, η εκδρομή που δεν πήγαμε…Ποιός ξέρει…
Ένα τηλέφωνο που χτύπησε, ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε, Οι λέξεις που ειπώθηκαν μα πιο πολύ αυτές που δεν ειπώθηκαν. Τα αυτονόητα και τα αδιανόητα. Οι ελπίδες και οι ρυτίδες που φέραν μαζί, τα όνειρα που προδόθηκαν, μηνύματα που δεν παραδόθηκαν, το πάθος που χάσαμε, το λάθος που δεν κάναμε – το λάθος που κάναμε. Πότε ξανά;
Οι κουβέντες που μας εξαπάτησαν, το πότε και το ποτέ, τα διότι και τα μολονότι. Οι γνώμες και οι συγνώμες, τα καλώς και τα δυστυχώς. Η πίκρα που έλιωσε, το βλέμμα που ένωσε, ένα γέλιο αβίαστο, ένα γεια βιαστικό, μια σκέψη που ταξίδεψε, ένα χαμόγελο που βασίλεψε, μια φωλιά, μια θηλιά, το φιλί, η αγκαλιά του παιδιού. Το ψέμα που είπαμε αλλά κυρίως αυτό το ψέμα που πιστέψαμε : Ποτέ ξανά.
Τίτλοι τέλους και ήχοι αρχής. Επίκαιρα και ανεπίκαιρα της ζωής μας, της ψυχής μας. Τα ναι και τα όχι. Τρία γράμματα το ναι, τρία και το όχι. Και η ζωή τρία γράμματα έχει. Οι ευχές στο προσκήνιο, η ζωή στο παρασκήνιο. Ποια μοίρα θέλαμε; Ποια μοίρα βρήκαμε; Στα προσεχώς. Οι λεπτομέρειές μας, στιγμές που έσταξαν, φυλαγμένες μη στάξει και μη βρέξει στις αποσκευές του δικού μας χρόνου. Στον εξώστη, αθέατες υπάρξεις, σημάδια μιας απουσίας παρούσας, ρητές και άρρητες, οριστικές όσο και αόριστες, απόλυτες αλήθειες και μισές, κυρίως όμως δικές μας : Αυτές έχουμε, αυτές αντέχουμε! Τα όνειρα γερνάνε; Όχι, γιατί δεν τα βλέπει το φως… Ευτυχώς.
