Πάντα με προβλημάτιζε η έννοια του χρόνου. Άλλοτε τον είχα σύμμαχο και τις περισσότερες φορές μάλλον βρισκόταν στην άλλη πλευρά. Άλλες φορές δε μου έφτανε να κάνω όσα ήθελα κι έτρεχα αγώνα δρόμου να τα προλάβω όλα κι άλλες φορές πέρναγε βασανιστικά αργά. Ήταν κι εκείνες οι στιγμές που η υπομονή έφτανε στα όρια κι ήθελα να ουρλιάξω γιατί δεν άντεχα, εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Κι αυτές που έκλεισα για πάντα στην καρδιά μου γιατί χτύπησε τόσο δυνατά.
Χρόνος στιγμές, τικ τακ, τικ τακ, χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές. Ήρθαν και στιγμές που βρήκα το χρόνο άδικο, όπως τότε που είδα για τελευταία φορά τα υπέροχα μάτια της γιαγιάς εκείνα τα ξημερώματα, ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια. Στενάχωρες στιγμές. Τρέχει η άμμος στην κλεψύδρα, κυλάει και στο μυαλό έρχονται άλλες στιγμές. Η αγκαλιά που κάνεις σε ένα νεογέννητο πλασματάκι, οι βόλτες με παλιούς συμμαθητές και φίλους, η συνάντηση με το δάσκαλο από το δημοτικό, η καλή κουβέντα που θα ακούσεις να σου λέει η νηπιαγωγός σου. Χρόνος ,στιγμές, χρόνος στιγμές, τικ τακ, τικ τακ, χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές. Η μοιρασιά αλλάζει εδώ… κι οι στιγμές είναι τόσο μοναδικές όσο μοναδικός είναι ο κάθε χτύπος της καρδιάς. Η μια στιγμή της αμηχανίας μέχρι το πρώτο φιλί.
Η αγκαλιά, ο έρωτας, το δέσιμο της ψυχής, το γέλιο, το χρώμα της χαράς που έχει αποτυπωθεί στα πρόσωπά μας, η κλεφτή ματιά εκεί που δε βλέπει κανείς άλλος κι η στιγμή που αυθόρμητα λέγονται τα πιο τρυφερά, τα πιο αληθινά αυτά που αγγίζουν την ψυχή. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν λίγο καιρό σκεφτόμουν πολύ τις στιγμές που θα έρθουν, πως θα είναι, τι πρέπει να κάνω, πώς θα είμαι καλύτερα προετοιμασμένη . Ψυχοφθόρο και ανούσιο. «Πρέπει» και κουτάκια κι αν δε γίνουν έτσι τα πράγματα, τότε τι; Πάλι θα φταίει ο χρόνος κι η στιγμή που τα έφερε όλα τούμπα; Μάλλον όχι.
Διαβάζουμε συνεχώς ότι πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το αύριο και να ζήσουμε το εδώ και το τώρα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Αυτός είναι ο χρόνος κι αυτές είναι οι στιγμές. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές, και τις δύσκολες και τις πιο χαρούμενες. Για όλες τις στιγμές που με έφεραν εδώ που βρίσκομαι τώρα. Για τη στιγμή που ζω σήμερα, για τις στιγμές που μοιράζομαι. Το πιο σημαντικό που έμαθα για τις στιγμές είναι πως είναι μοναδικές, έρχονται κι είναι ευλογία να τις ζω στο εδώ και το τώρα. Γιατί οι στιγμές αυτές δε θα ξαναέρθουν. Είναι μοναδικές. Δε μπορώ να ζω με στιγμές που πέρασαν ούτε να με αγχώνουν οι στιγμές που θα έρθουν. Γιατί αυτό που θα έρθει δεν το ξέρει κανείς. Θα το φέρει ο χρόνος, την κατάλληλη στιγμή, το timing που λέγαμε παραπάνω. Ως τότε απολαμβάνω τις στιγμές έντονα, με όλη μου την καρδιά. Το ίδιο σας συμβουλεύω να κάνετε κι εσείς!
