Αναρωτήθηκα πολλές φορές, για το τι είναι αυτό που μας χωρίζει από τα αγρίμια. Πρέπει να είναι η λογική. Η δυνατότητα να κάνουμε συνειρμικές σκέψεις και να αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις μας. Ίσως πρέπει να προστεθεί και το συναίσθημα. Ναι σίγουρα το συναίσθημα παίζει μεγάλο ρόλο. Όχι όμως εκείνο που ξυπνάει τα άγρια ένστικτα και ξεπερνάει τη λογική. Όχι, αυτό είναι το λάθος συναίσθημα. Για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να έχεις σεβασμό. Για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να έχεις πάνω από όλα ανθρωπιά. Γελάω μαζί σου άνθρωπε. Με την κατάντια σου και την υπεροψία που έχεις. Σηκώνεις τη μύτη ως το ταβάνι και δεν βλέπεις με τα μάτια σου μπροστά.
Την ώρα που σκουντάς με τον ώμο σου κάποιον στο δρόμο και δεν ζητάς συγνώμη. Τη στιγμή που βρίζεις όποιον βρεθεί στην πορεία σου και σε καθυστερεί. Γιατί βιάζεσαι να τα ζήσεις όλα και να κάνεις το εγωκεντρικό τομάρι σου, τρανό και ξακουστό. Και δεν χωράνε καθυστερήσεις. Τα θέλεις όλα και τα θέλεις τώρα. Φτιάχνεις στερεότυπα και προκαταλήψεις, για να κρύψεις από πίσω τη διαφορετικότητά σου. Ντρέπομαι. Θα το παραδεχτώ πως ντρέπομαι πολλές φορές που ανήκω στο είδος σου. Ντρέπομαι για τις άσχημες σκέψεις που κάνεις πράξεις. Που θεωρείς δεδομένα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα. Όπως η αγάπη, η ελευθερία, το δίκαιο. Δεν σε νοιάζουν όμως εσένα αυτά.
Εσένα το μυαλό σου είναι στην κατάκτηση. Στον ανταγωνισμό, στον πόλεμο. Να ξεφτιλίσουμε τους άλλους τόσο, όσο χρειάζεται για να φανούμε εμείς καλύτεροι. Για να ενταχθούμε σε μια ομάδα. Να μας αποδεχτούν. Ξύπνα κοιμισμένε άνθρωπε. Εσύ αποδέχεσαι τον εαυτό σου; Αν τον συναντούσες στο δρόμο θα του έλεγες καλημέρα; Θυμώνω. Και θυμώνω, γιατί έχω δει και ξέρω, πως είσαι ικανός για τα καλύτερα. Γιατί επιλέγεις να κάνεις τα χειρότερα; Αυτός που δίνει πόνο, δεν μπορεί παρά να πάρει πόνο. Δεν το σκέφτεσαι αυτό με τη λογική σου; Τα θυσιάζεις όλα σε βωμούς, την ώρα που περηφανεύεσαι, πως δεν έχεις κανέναν Θεό να σε κυβερνάει. Κοίτα για μια στιγμή, πως φέρεσαι στους άλλους. Ψάχνεις απεγνωσμένα την αγάπη και δεν μπορείς να καταλάβεις, πως πρέπει πρώτα να αγαπήσεις εσένα. Για να καταφέρεις να σε αγαπήσεις, πρέπει να μην έχεις τύψεις για τίποτα. Να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να μη σε φτύνει το είδωλό σου. Να μην μετράς ενοχές. Να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς πρώτα για τον άλλο και τότε θα βοηθήσεις και τον εαυτό σου.
Δεν μας προσφέρει τίποτα η αποξένωση. Ούτε τα νεύρα, η γκρίνια και οι καυγάδες. Δεν λειτουργούμε καλύτερα μόνοι μας. Όταν είσαι μόνος δεν υπάρχει εξέλιξη. Δεν υπάρχει κάτι νέο να παρατηρήσεις, να ασκήσεις κριτική, να μάθεις. Εσύ πότε αισθάνεσαι καλύτερα, μέσα στις αγκαλιές ή τις φωνές, αναρωτιέμαι αλήθεια; Μας κάνει εντύπωση η συμπόνια και η ευαισθησία μερικών, που επιλέγουν να κάνουν πράξεις, ενώ θα έπρεπε να είναι βασικό μας μέλημα, η ισότητα όλων στο δικαίωμα της ζωής. Μην επιλέγεις να είσαι ανθρωπάκι λοιπόν, δεν σε τιμά.
