Πραγματικά, αφουγκραζόμενη, και πιο πολύ μέσα από όλα όσα εσείς μου μεταφέρεται από προσωπικές σας εμπειρίες, αλλά και από όσα βιώνω και εγώ, ορισμένες φορές ντρέπομαι. Μόνο αυτή η λέξη αυτή μπορεί να χαρακτηρίσει τα όσα άδικα βιώνουμε όλοι μας. Και η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ντροπή όταν βλέπω να συλλαμβάνονται ηλικιωμένα άτομα για χρέη.
Ούτε επίσης όταν ακούω ότι η αγορά του Βόλου στενάζει και πως η πλειονότητα των επιχειρηματιών μπορεί και να μην έχει ούτε τα βασικά για να ζήσει. Πολλές είναι οι περιπτώσεις καταστηματαρχών που δεν έχουν ούτε καν ασφάλιση επειδή χρωστούν στο ταμείο τους, και έχουν και από πάνω την κάθε τράπεζα και το δημόσιο να τους καταδιώκουν για να πληρώσουν τις οφειλές τους με την απειλή ότι θα τους κατασχέσουν το σπίτι τους ή αλλιώς θα τους κλείσουν στη φυλακή. Ντρέπομαι επίσης που υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, που μια ζωή πλήρωναν για να έχουν ασφάλιση και τώρα που έχουν ανάγκη, το κράτος τους γυρνά την πλάτη. Ντρέπομαι, που στην Ελλάδα του 2014, όλοι εμείς αποτελούμε απλά αριθμούς, που το μόνο που πρέπει να κάνουμε από το πρωί που θα ξυπνήσουμε είναι να ανοίγουμε το πορτοφόλι μας και να πληρώνουμε, την ίδια στιγμή που κάποιοι εξακολουθούν να παραμένουν στο απυρόβλητο.
Ντρέπομαι, που υπάρχουν εκατομμύρια ανέργων, εκατομμύρια φτωχών, εκατομμύρια εξαθλιωμένων, εκατομμύρια δυστυχισμένων ανθρώπων. Ντρέπομαι, που μας έχει στερηθεί το δικαίωμα στο όνειρο, στην ευτυχία, στην πραγματοποίηση των στόχων μας. Ντρέπομαι, που κανείς δεν ακούει τις κραυγή αγωνίας όλων εκείνων των συνανθρώπων μας που πραγματικά έχουν φτάσει στα όρια τους. Είτε γιατί τους μειώθηκε ο μισθός, είτε γιατί έχουν να πληρωθούν μήνες, είτε γιατί δεν βρίσκουν δουλειά, είτε γιατί είναι άρρωστοι και δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, είτε γιατί δεν αντέχουν άλλο την πίεση, τους φόρους, την ανέχεια και την εξαθλίωση στην οποία τους έχουν αναγκάσει να ζουν. Ντρέπομαι, να βλέπω συνομήλικους μου να μην έχουν ούτε ευρώ για να πάνε να πιούν έναν καφέ ή να βλέπω ηλικιωμένους να μετράνε τα ψιλά τους για να δουν αν θα τους φτάσουν να πάρουν ένα γιαουρτάκι ή ψωμί. Ντρέπομαι που το ποσοστό των συνανθρώπων μου που τρώνε στα συσσίτια ολοένα και αυξάνεται όπως και τα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο γιατί οι γονείς τους είναι άνεργοι και δεν έχουν ούτε ένα γάλα το πρωί να τους δώσουν. Πιο πολύ όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, ντρέπομαι που μας έχουν φέρει σε τέτοιο επίπεδο, που όσο αξιοπρεπής και αν είναι κάποιος, κάποια στιγμή σηκώνει τα χέρια ψηλά…
