Δε με νοιάζει τι ψήφισες, αγαπημένε μου αναγνώστη. Όπως δε νοιάζει κι εσάς τι ψήφισα εγώ. Το θέμα δεν είναι κομματικό. Δεν είναι καν πολιτικό. Το θέμα δεν είναι αυτοί αλλά όλοι εμείς. Οι παραέξω. Η βάση, πως το λένε. Ο λαός. Έχουμε μείνει κολλημένοι σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Έχουμε ακούσει οποιονδήποτε πήρε το βήμα κι αποφάσισε να μιλήσει για μας… χωρίς εμάς. Και περιμένουμε. GREXIT , χρεωκοπία ή όπως αλλιώς θέλουν να το λένε.
Γίναμε οικονομολόγοι, διεθνολόγοι, αναλυτές. Ίσως και λίγο μάντες. Ίσως και πολύ δυστυχισμένοι, στην προσπάθεια μας να μαντέψουμε το μέλλον μας. Μέσα ή έξω; Άσπρο ή μαύρο; Είμαστε με το ένα πόδι στο κενό και τα μάτια στα σκοτάδια. Και κανείς δεν μπορεί να μας απαντήσει με απαρασάλευτη βεβαιότητα αν αύριο θα είμαστε στην Ευρώπη…Κι όλοι αναρωτιούνται. Και νιώθουν ανασφάλεια. Και φοβούνται. Φοβούνται αυτό το άγνωστο που ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας. Εκείνο το «αύριο» που δεν ξέρουμε τι θα φέρει. Κι όσο εμείς στρέφουμε τα μάτια στους ευρωπαίους εταίρους και τους εγχώριους διαπραγματευτές, σε κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και δελφίνους, χάνουμε άλλα. Σημαντικά.
Τα σημαντικά. 200.000 νέοι έφυγαν από τη χώρα μας και δε θέλουν να ξαναγυρίσουν. Λόγω κρίσης κι αναξιοκρατίας. Κι αν αυτό το ποσοστό δε μας συγκινεί, να αναφέρουμε μήπως τα ποσοστά της ανεργίας; Των οικογενειών που τελούν υπό πλήρη ανέχεια; Κόβουν νερά, ρεύματα, τηλέφωνα. Μα πάνω από όλα κόβουν τον αέρα. Την όρεξη για ζωή. Ξυπνάμε μηχανικά, ανασαίνουμε, ανοίγουμε την τηλεόραση με πανικό, αγχωνόμαστε, πηγαίνουμε στη δουλειά, αν μας έχει μείνει. Μετράμε τα ψιλά στην τσέπη για να δούμε αν φτάνει για ψωμί και τρέμουμε για τον επόμενο λογαριασμό. Μα πάνω από όλα τρέμουμε για το «αύριο». Την πτώχευση, την επιστροφή στη δραχμή, τις συνέπειες. Γαμώτο, δηλαδή! Και εγώ το μόνο που θέλω είναι να σηκώσουμε όλοι το κεφάλι. Με υπερηφάνεια. Και ας πεινάμε. Και ας φοβόμαστε. Και ας τρέμουμε για το αύριο.
Ότι κι αν γίνει αύριο, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Να γατζωνόμαστε με πάθος στους βράχους και να σκαρφαλώνουμε. Όπου κι αν μας ρίξουν, θα ματώσουμε αλλά θα σκαρφαλώσουμε. Γιατί μπορούμε. Γιατί έτσι είναι η στόφα μας. Ηρωική. Πάντα ήταν κι ας το ξεχνούσαμε. Κι ας τα ξεχνάμε… Η μόνη σταθερή αξία ήταν και θα πρέπει πάντα να είναι οι άνθρωποι. Η κινητήρια δύναμη του κόσμου. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ…
