Δεν ξέρω αν εγώ είμαι περίεργη, αλλά έχω τον δικό μου τρόπο που βλέπω και αντιμετωπίζω τα πράγματα. Και παρατηρώντας όλες αυτές τις ημέρες το πολιτικό κλίμα, με αφορμή τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, έρχομαι και αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη: Αλήθεια πιστεύουμε ότι η ώρα της αλλαγής φτάνει για την πολύπαθη Ελλάδα;
Και δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι βρίσκονται ακόμη άνθρωποι που πάνε και χειροκροτούν πολιτικούς, που θα έπρεπε από καιρό να βρίσκονται στα σπίτια τους, αλλά μπα, εκείνοι εξακολουθούν να προσπαθούν να πείσουν ότι πρόκειται για σωτήρες, που ενδιαφέρονται μόνο για το καλό της χώρας. Και δεν είναι ότι αυτοί που αρέσκονται στο ψέμα και το προσφέρουν απλόχερα, αλλά ότι υπάρχουν άτομα που τους δέχονται χωρίς να σκέφτονται ότι τους «σερβίρουν». Προφανώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Αρνούμαι να δεχτώ τη δήθεν άποψη για αιώνια ακατάλληλους, άτεχνους, αποτυχημένους πολιτικούς με μηδενική προσφορά και πλήρη ανικανότητα.
Αυτό που πραγματικά πιθανόν να φταίει, λέω, μάλλον είναι η αδιαφορία μας, και, ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα στους Έλληνες που σε λίγες ημέρες καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους και των παιδιών τους.
Και μέσα σε όλη αυτή την τρομοκρατία, για πιθανή έξοδο της χώρα από το ευρώ, για πτώχευση και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, προσωπικά εξακολουθώ να ελπίζω. Γιατί, όσο υπάρχουν νέοι, μπορούν και έχουν κάθε δυνατότητα να φέρουν επιτέλους αυτή την αναμενόμενη «αλλαγή». Η ώρα της χώρας μας, μιας χώρας που γνωρίζει το «πώς» και το παλεύει, έχει φτάσει – εμείς όμως μοιάζουμε σαν να έχουμε αργήσει – δεν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Το παρόν μας ανήκει. Και δεν πρόκειται για αερολογίες. Χρειάζεται μονάχα (και δεν λέω πως είναι εύκολο), η συνειδητοποίηση κάθε έννοιας που προτάσσει το κοινό καλό.
Σίγουρα, στην κοινωνία επικρατεί μια μεγάλη δόση απογοήτευσης. Απόλυτα λογικό. Φταίμε όμως και εμείς που έχουμε μπει με τη θέληση μας στην κατάψυξη και δείχνουμε απροσδόκητα να περνάμε καλά εκεί. Μα έλα τώρα, αγαπημένε μου, ποιος είναι εκείνος που δεν πιστεύει στο «μπορώ»; Ζούμε στο τώρα, ας παλέψουμε γι’ αυτό. Και ας θυμόμαστε που και που , στον εικοστό πρώτο αιώνα, πως όλοι χωράμε παντού. Κανένα «εγώ». Εσύ για μένα και εγώ για σένα. Και τότε να είσαι σίγουρος, ότι αυτή η χρονιά, πέρα από πολιτικούς και σωτήρες και κόμματα, θα είναι εκείνη που ταπεινά, χαρούμενα και αισιόδοξα θα ξεπεράσουμε τα όρια και θα κάνουμε τη διαφορά. Πάνω απ’ όλα το οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στον τόπο μας.
