Ως άνθρωποι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Εύκολα ξεχνάμε. Ωραίες στιγμές, στεναχώριες, χαρές που μπορεί να ήρθαν. Ξέρεις κάτι όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη; Έχω την εντύπωση πως ένα πράγμα κάποιος δεν το ξεχνάει ποτέ. Πως θα σου φερθεί ο άλλος σε μια δύσκολη σου στιγμή. Για σκέψου να είσαι στο νοσοκομείο, σε ένα κρεβάτι με έναν ορό στο χέρι, χάλια, και κάποιος να έρχεται και να θέλει να σε κάνει να γελάσεις δυνατά. Και πόσα άλλα περιστατικά, όπου εσύ, με ριγμένη ψυχολογία, προσπαθούσες να μαζέψεις τα κομμάτια σου, αλλά να έχεις κάποιον δίπλα σου που θα προσπαθεί με νύχια και δόντια να κάνει το πρόσωπο σου να λάμψει πάλι και να χαραχτεί ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο για κάποιον να το κάνει αυτό. Θέλει κότσια, δύναμη και τεράστια υπομονή να προσπαθείς να «αναστηλώσεις» μια ψυχολογία που έχει πέσει στα Τάρταρα. Θέλει δύναμη να μπορέσεις να είσαι δίπλα σε κάποιον που σε χρειάζεται, όταν κάλλιστα θα μπορούσες να το είχες αποφύγει, να σε γράψει κοινώς. Το τελευταίο θα το έκαναν οι περισσότεροι, έχω την εντύπωση. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και αυτοί που δεν σε αφήνουν. Είναι εκεί. Να σου πουν ένα «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ» ή «όλα θα περάσουν, μη φοβάσαι» και να σε κάνουν να νιώσεις πως έτσι θα γίνει. Δεν θα σου γυρίσουν την πλάτη, θα είναι παρόντες μέχρι να φύγει η στεναχώρια από μέσα σου. Θα τους νιώθεις δίπλα σου, μέχρι τα μάτια σου να σταματήσουν να κλαίνε και τα μούτρα σου να πάψουν να είναι κατεβασμένα. Θα προσπαθήσουν, με όποιο τρόπο μπορούν και γνωρίζουν, για να φύγει αυτός ο κόμπος από το στομάχι. Και η αλήθεια είναι ότι έτσι πρέπει να κάνουμε με όσους αγαπάμε. Να γινόμαστε ακόμη και κλόουν, αρκεί εκείνοι να είναι καλά, να χαμογελάνε, να μην έχουν άγχος, να μην κλαίνε, να μην στεναχωριούνται. Μόνο έτσι θα βρουν ξανά την ηρεμία τους.
Γι αυτό αγαπημένε μου, αν κάποιος που νοιάζεσαι βλέπεις ότι είναι στεναχωρημένος, δεν μιλιέται, έχει απομονωθεί και προβληματίζεται, μην τον αφήσεις μόνο του. Ούτε στιγμή. Η αγκαλιά σου είναι αυτό που χρειάζεται. Πες του ένα ανέκδοτο, θύμισε του αστείες ιστορίες από το παρελθόν, βάλε στο ράδιο το αγαπημένο του τραγούδι και χορέψτε μαζί. Μην τον αφήσεις να πέσει στο κρεβάτι έχοντας αυτό το «αχ» μέσα του. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να κοιμάται μόνος και στεναχωρημένος. Και επειδή τον τελευταία χρόνια η καθημερινότητα και οι δυσκολίες μας φέρνουν πολύ συχνά αντιμέτωπους με στενάχωρα πράγματα, ας φροντίσουμε, όσο μπορούμε, να γεμίζουμε τον κόσμο με πολλά χαμόγελα.
