Πόσα ζούμε καθημερινά. Τι εμπειρίες μαζεύουμε. Άλλοτε καλές, άλλοτε από εκείνες που μας μαθαίνουν πράγματα. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, ότι υπάρχουν και εμπειρίες που σου αφήνουν το σημάδι τους. Που σε πληγώνουν. Που μπορεί να τις θυμάσαι για χρόνια και κάθε φορά να νιώθεις το ίδιο τσίμπημα στην καρδιά.
Δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις με τίποτα. Και όμως, η ζωή συνεχίζεται, κουβαλώντας αυτές τις πληγές που τελικά συνήθισες, κατά κάποιο τρόπο, αλλά σου είναι δύσκολο να ξεχάσεις. Πληγές που σε σκλήρυναν. Που σε έκαναν να βάλεις γύρω σου πλέγμα ασφαλείας, μη τυχόν και σε πληγώσει κανείς, ποτέ ξανά. Αλήθεια όμως, αγαπημένε μου; Σκέφτηκες ποτέ ότι αν τις εγγυήσεις που ζητάς εσύ από τους άλλους, μπορείς να τις εξασφαλίσεις εσύ για κάποιον; Αναρωτήθηκες ποτέ πως κάτι που μπορεί να θεωρείς σήμερα ως δεδομένο, αύριο μπορεί η ίδια η ζωή να σου το ανατρέψει;
Μήπως ξέχασες ότι όλοι δεν είμαστε ίδιοι; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να ζητάς από τον άλλον, όταν ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να ανταποκριθείς; Εντάξει, το καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο να πιστέψεις και πάλι. Δεν μπορείς να ακούς βαρύγδουπα λόγια. Τα βαρέθηκες. Σου φαίνεται βουνό να προσπαθήσεις και πάλι, ύστερα από μια δυνατή «σφαλιάρα» απογοήτευσης. Δυσκολεύεσαι ακόμη και να ονειρευτείς. Βολεύεσαι στη μοναξιά που επέλεξες και δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο, πέρα από το να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου. Μόνο που κάτι σου διαφεύγει. Με το να κρατάς συνεχώς άμυνα, δεν ζεις. Κάθε φορά που πιάνεις το στόμα σου για να μην εκφράσεις τα συναισθήματά σου, απομένεις με απωθημένα. Κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη σου στην αγάπη, με το φόβο ότι μπορεί κάτι να μην πάει καλά, πληγώνεσαι ακόμη περισσότερο.
Κάθε φορά που σκεπάζεσαι μέχρι πάνω με το πάπλωμα για να «μείνεις λίγο με τον εαυτό σου», χάνεις μια όμορφη μέρα που σε περιμένει εκεί έξω. Κάθε φορά που αφήνεις τον φόβο να σε τρομοκρατεί, χάνεις την ίδια σου την ζωή. Διάβασα κάτι πολύ όμορφο που μέσα του κρύβει όλη την αλήθεια που πρέπει να γνωρίζουμε. Λέει λοιπόν ότι «Οι χειρότερες μας εποχές ήταν συνήθως και πολύ καλές εποχές. Και αν κάτι πρέπει να μάθουμε είναι να βάζουμε νωρίς τα όρια μας και όχι να αρνούμαστε την ζωή. Γιατί δυστυχώς αναζητώντας εγγυήσεις αρνούμαστε την ζωή. Και όσο και αν με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας, τελικά του κάνουμε μεγαλύτερο κακό. Για αυτό ας αφήσουμε τις εγγυήσεις και τα απωθημένα και ας ζήσουμε». Διαφωνείς;
