Ανήκω και εγώ στην κατηγορία, αυτό που ονομάζουμε «μέσος άνθρωπος». Τυχερή, για άλλους, θα μπορούσα ίσως και καλύτερα, αν με ρωτάς. Λεφτά δεν είχα ποτέ πολλά. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω στερηθεί πράγματα τα οποία ήθελα να κάνω. Δεν έφτασα στο σημείο του να ζητήσω φαγητό σε κάποιο συσσίτιο και όπως και να το δεις αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη, το λες και πρόοδο, με τα σημερινά δεδομένα.
Όλα τα τριάντα και χρόνια μου ήταν μέσα σε μία ροζ φούσκα που ανέβαινε συνεχώς μέχρι που άλλαξε σφαίρα και αναγκαστικά έσκασε. Και μετά ήρθαν οι αναλύσεις: για όλα φταίει η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο νεοφιλελευθερισμός. Οι αγορές, το κεφάλαιο, τα καρτέλ. Ενίοτε και οι Αμερικάνοι. Οι κυβερνήσεις, οι αντιπολιτεύσεις, οι γονείς μας, το σύστημα, τελικά κι εμείς. Η τελευταία πενταετία ήταν η χειρότερη που έχω ζήσει. Η τελευταία τριετία ακόμα χειρότερη. Χούντα δεν ήταν, όχι, ούτε πόλεμος ήταν. Ήταν όμως διαφθορά, ψέματα, αναξιοκρατία, ρουσφέτια, λιτότητα, κοροϊδία. Ήταν σπίτια υπερχρεωμένα, χωρίς θέρμανση, άνθρωποι γύρω μου καταθλιπτικοί, άνεργοι, πεινασμένοι, κρυωμένοι. Ήταν πληγωμένη αξιοπρέπεια, υποτίμηση της εργασίας και των σπουδών, ματαίωση της καθημερινής προσπάθειας για έναν πιο όμορφο μικρό-κοσμο. Ήταν η άνοδος του ρατσισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού και, τελικά, του ίδιου του φασισμού.
Μέχρι που άρχισε να διαφαίνεται μπροστά μου η ελπίδα. Η μόνη ελπίδα. Αυτή που άρχισε να βλέπει «ο μέσος άνθρωπος». Και ήρθε, όντως. Δεν μπορώ να πω ότι σταμάτησα να φοβάμαι. Με τη διαφορά, ότι δεν φοβάμαι το Grexit, ούτε ότι θα μας διώξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Φοβάμαι γιατί δεν μας νοιάζει το ποιους ανθρώπους θα στείλουμε απέναντι στους φασίστες της Βουλής. Φοβάμαι γιατί έχουμε γεμίσει με μικρές «χρυσές αυγές». Γιατί ο καθένας θεωρεί ότι αυτό που πιστεύει είναι η μία και μόνη αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αυτό που θα έπρεπε όλοι να πιστεύουν. Γιατί βλέπουμε μόνο τα θετικά αυτού που επιλέγουμε και μόνο τα αρνητικά αυτού που απορρίπτουμε.
Παρ’ όλα αυτά, επιτρέψτε μου, όμως και να ελπίζω. Δεν περιμένω θαύματα, αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω. Ότι νέοι -στην πλειοψηφία τους- άνθρωποι, αλλά και νέα πρόσωπα ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν γίνεται παρά να μη θέλουν να ξανακάνουν τα λάθη του παρελθόντος, δεν γίνεται παρά να θέλουν να αλλάξουν όλα αυτά που τόσα χρόνια μας βαραίνουν. Των οποίων καταλήξαμε όλοι λίγο πολύ, άλλοι από επιλογή και άλλοι από συνήθεια, μέρος. Δεν γίνεται παρά να θέλουν κάτι καλύτερο. Και να θέλουν να το πετύχουν βήμα-βήμα, με κόπο, με προσπάθεια, με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
