Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Θα μας αγαπήσει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ ή θα θελήσουν να μας ρίξουν ακόμη πιο κάτω; Θα καταφέρει ο Βαρουφάκης να πείσει; Θα υλοποιήσει όλες τις υποσχέσεις του ο Αλέξης Τσίπρας; Τα ερωτηματικά πολλά. Το μόνο σίγουρο; Ότι παρά τις όποιες αμφιβολίες που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, κοινός παρανομαστής παραμένει η στήριξη όλου του κόσμου στην κυβέρνηση. Σε πολλά μπορεί να μην συμφωνούμε, άλλοι να κοιτούν κάπως καχύποπτα το όλο σκηνικό, αλλά διαβάζοντας δημοσκοπήσεις και βλέποντας την πλειοψηφία όλων μας να δηλώνουν πως στηρίζουν την κυβέρνηση και τις κινήσεις της, όπως και να δεις, είναι εντυπωσιακό.
Είναι εντυπωσιακό ότι αυτές τις πρώτες εβδομάδες της κυβέρνησης και παρά τις πολλές αστοχίες τόσο στο εσωτερικό μέτωπο με την ακατάσχετη υποσχεσιολογία, όσο και στο εξωτερικό όπου είναι σαφής η απειρία, η άγνοια κανόνων συμπεριφοράς και κωδικών διπλωματίας, εκδηλώνεται μια ισχυρή τάση εμπιστοσύνης από τον λαό που αγκαλιάζει την κυβέρνηση με συμπάθεια, ελπίζει να πετύχει και στέκεται στο πλευρό του Τσίπρα. Οι απλοί άνθρωποι σε αυτήν τη χώρα εύχονται να πετύχει ο Τσίπρας κι ας μην τον ψήφισαν. Δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι με τον Τσίπρα.
Αυτή είναι και η μοναδική ευκαιρία του Αλέξη Τσίπρα αλλά και η τεράστια προσωπική του ευθύνη απέναντι στον λαό και στην Ελλάδα. Μια ευκαιρία που θα μείνει ζωντανή για αρκετό χρόνο μπροστά, αν τις επόμενες 10-15 ημέρες ο Τσίπρας αποδείξει ότι θα πιάσει γερά ο ίδιος το τιμόνι και θα οδηγήσει τη χώρα με ασφάλεια μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, στο οποίο πάνω από 85% του λαού επιθυμεί να συμμετέχει. Γιατί αυτόν ο λαός επέλεξε για καπετάνιο και γιατί κάποιοι που έχουν πιάσει προσωρινά θέση στη γέφυρα αποδεικνύονται, ήδη, ή ανεπαρκείς ή αφελείς, πάντως μάλλον επικίνδυνοι.
Απολαμβάνοντας ο Τσίπρας προσωπικά, αν όχι ακόμα την εμπιστοσύνη αλλά τουλάχιστον τη συμπάθεια, την ανοχή και την υπομονή του συντριπτικού τμήματος του λαού, έχει ταυτόχρονα και μια ευρύτατη “σιωπηρή” εντολή να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό τη σχέση με τους εταίρους, αποσκοπώντας σε μια συμφωνία στην οποία τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των δυο πλευρών θα είναι ισοβαρή, να εξασφαλίσει ένα αποδεκτό minimum εύλογων απαιτήσεων της χώρας από τους εταίρους, όπως για παράδειγμα η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αποδεχόμενος ταυτόχρονα ότι η χώρα θα εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που δεν θα δημιουργούν νέα ελλείμματα αλλά ούτε θα κρύβουν υπερφορολόγηση για τη συντήρηση ενός δαπανηρού κράτους σε βάρος της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Αν καταφέρει κάτι από τα παραπάνω, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει την αποδοχή, τη συμπαράσταση και τη στήριξη ποσοστού πολύ πάνω από διπλάσιο όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει γράψει ιστορία και θα ανοίξει πρώτος αυτός ένα νέο κεφάλαιο, , που θα μπορέσει να βρει μιμητές στην Ευρώπη. Αυτή είναι η πραγματική ελπίδα που έρχεται…
