Χθες το πρωί. Άλλη μια δύσκολη εβδομάδα, για τους περισσότερους, ξεκινούσε. Με δυσκολία να σηκωθείς από το κρεβάτι, αφού το πάπλωμα είναι τόσο βαρύ, όπως και το κρύο, με την πόλη να θυμίζει ένα μεγάλο τζάκι από την αιθαλομίχλη που μας «πνίγει», από τα προβλήματα που και αυτά με τη σειρά τους μας «πνίγουν» και ψάχνουμε συνεχώς να βρούμε λύσεις, που ποτέ δεν έρχονται.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης, που βρίσκεται σε Χριστουγεννιάτικη διάθεση. Τα φωτάκια τα είδαμε και τα θαυμάσαμε, παρασυρθήκαμε για λίγο από τα μπλε φωτάκια, είδαμε τους φωτεινούς σταλακτίτες να έχουν περικυκλώσει το δημαρχείο του Βόλου, αυτό που λάτρεψα βέβαια ήταν το καραβάκι στην είσοδο της πόλης. Όλα με σκοπό να αλλάξει λίγο η διάθεση.
Με κίνητρο να προσελκύσουμε περισσότερους επισκέπτες. Να χαρούμε όλοι μαζί και να νιώσουμε ότι υπάρχει και μια περίοδος βρε παιδί μου, αυτή των Χριστουγέννων, που μπορούμε να γίνουμε και πάλι εκείνοι οι μικροί μπόμπιρες, που δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο, από το κάνουν βόλτες στην γιορτινή αγορά με τους γονείς τους, από το να γράφουν γράμματα στον Αι Βασίλη και από το να παίζουν όλη μέρα. Δεν ξέρω κατά πόσο τα προβλήματα της καθημερινότητας θα αφήσουν λίγο το μυαλό να αφεθεί ελεύθερο για να βιώσει όλο αυτό το Χριστουγεννιάτικο πανηγύρι, βλέπω όμως ήδη κάποιους να έχουν μπει στο κλίμα, να κάνουν ήδη τα πρώτα τους Χριστουγεννιάτικα ψώνια, να σχεδιάζουν τι θα κάνουν στις γιορτές, δεν είναι και λίγοι μάλιστα εκείνοι που θα ταξιδέψουν σε κάποιο άλλο μέρος τις Άγιες ημέρες και πραγματικά χαίρομαι που τουλάχιστον για ένα ποσοστό ανθρώπων οι γιορτές που έρχονται θα είναι τουλάχιστον διαφορετικές. Γιατί, δυστυχώς, για ένα άλλο ποσοστό, που ζει κάτω από τα λαμπερά, γιορτινά φωτάκια, δεν ισχύει το ίδιο.
Γιατί, με όσα φωτάκια και αν στολιστεί αυτή η πόλη, κάποιοι άνθρωποι θα εξακολουθούν να έχουν σκοτάδι στην καρδιά τους, θα εξακολουθούν να βρίσκονται στην ανεργία, δεν θα έχουν να πάνε στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσουν τα απαραίτητα για το γιορτινό τραπέζι και όλο αυτό το πανηγύρι θα τους κάνει ακόμη πιο μελαγχολικούς.
Την ώρα που έκανα αυτή τη σκέψη, περνούσα μπροστά από την τράπεζα. Ουρά απ΄ έξω, ηλικιωμένοι να περιμένουμε έξω από το κατάστημα. Γυναίκες και άνδρες. Ο ένας πίσω από τον άλλον, σκυθρωποί, άλλοι σκεφτικοί, χωμένοι όλοι τους μέσα στα μπουφάν και τα κασκόλ τους. Άλλοι είχαν μαζί τους τα παιδιά τους, άλλοι τα μικρά τους εγγόνια. Μάταια εκείνα τους τραβούσαν τα ρούχα για να τους δείξουν τα λαμπιόνια στα δέντρα. Εκείνοι είχαν κολλημένο το βλέμμα τους στο χαρτάκι προτεραιότητας. Βιάζονταν να πληρωθούν και μόνο αυτό τους ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή. Ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος, βγαίνει ξεφυσώντας από την τράπεζα, κρατούσε στο χέρι το βιβλιάριο και κάποια ευρώ, τα μετρούσε και τα ξαναμετρούσε, σαν να μπορούσε με το βλέμμα του να τα πολλαπλασιάσει και είπε σε κάποιον γνωστό του που περίμενε τη σειρά του: «Άντε να δούμε πότε θα έρθει μια άσπρη μέρα για μας». Για ποια Χριστουγεννιάτικη μαγεία μπορούμε να μιλάμε μετά;
