«Η αγάπη δεν πονάει, δε λαβώνει κι ό,τι σε πληγώνει, δε συνάδει με έρωτα κι αγάπη. Αν απαιτεί προσπάθεια, αν δεν είναι από μόνο του τέλειο, απλά δεν αξίζει γιατί όταν συναντήσεις αυτόν τον έναν δε θα χρειάζεται να ξοδεύεις χρόνο κι ενέργεια για τίποτα. Θα κυλούν όλα μαγικά». Χαζομάρες. Αν δεν πρωταγωνιστείς σε χολιγουντιανή ταινία, μιούζικαλ ή διαφημιστικό σποτ, η αγάπη πονάει, τσαλακώνει, τσακίζει κι αξίζει. Αυτή είναι η δύναμή της, πως μπορεί να σου προσφέρει τόση χαρά ή τόση λύπη όσο τίποτα άλλο κι είναι πάντα απρόβλεπτη αυτή είναι η γοητεία της, η αμφιβολία.
Η αγάπη λοιπόν πληγώνει κι εσύ τα παρατάς στο πρώτο χαστούκι της. Ξεχνάς όσα πέρασες για να την κερδίσεις και πόσο καιρό ονειρευόσουν να τη γνωρίσεις, να αισθανθείς το μεγαλείο του ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπούν. Αν κάτι είναι δύσκολο στον έρωτα, είναι να τον συναντήσεις. Το να βρεις το θάρρος να κάνεις το πρώτο βήμα, το να βάλεις στην άκρη το φόβο και τις ανασφάλειες και να εμπιστευτείς ψυχή και σώμα σε κάποιον άγνωστο επίδοξο κατακτητή τους.
Το δύσκολο είναι να ρισκάρεις να μπεις στη μάχη του έρωτα κι ας βγήκες βαθιά λαβωμένος την προηγούμενη φορά. Και αφού είσαι τόσο δυνατός και θαρραλέος και κάνεις όλα αυτά, τα παρατάς στο πρώτο ζόρι. Το μαζί είναι μεγάλη λέξη κι ας έχει μόνο τέσσερα γράμματα. Θέλει χρόνο και κόπο. Θέλει θυσίες και προσπάθεια, θέλει αγώνα, υπομονή κι επιμονή. Θέλει δάχτυλα μπλεγμένα και χέρια σφιχτά ενωμένα που πηδάνε τα εμπόδια μαζί. Η αγάπη για να σε δοκιμάσει θα σου βάλει πολλές τρικλοποδιές. Κάθε φορά όμως που θα σηκώνεστε μαζί, εκείνη θα χαμογελάει.
Η κατάρα της εποχής μας βρίσκεται στο ότι συνηθίσαμε την αντικατάσταση και λησμονήσαμε την επιδιόρθωση. Όταν κάτι χαλάει, το επισκευάζουμε, δεν το πετάμε. Και επειδή οι μεγαλύτερες απαντήσεις στη ζωή έρχονται άξαφνα κι απροειδοποίητα, έτσι κι εμένα τις απαντήσεις μου τις έδωσε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που συνάντησα στη βόλτα μου. Κρατιόντουσαν χέρι-χέρι και περπατούσαν μαζί. Δεν είχε λέξεις η κουβέντα τους μόνο βλέμματα και χαμόγελα. Τόσα χρόνια δε τσακώθηκαν; Δεν παρεξηγήθηκαν; Δε ζήλεψαν; Δεν κουράστηκαν; Δεν ύψωσαν φωνή; Δεν πέρασε κρίση η σχέση τους; Φυσικά και τα έζησαν όλα αυτά με τη διαφορά πως έζησαν σε μια εποχή που τους έμαθε να κοπιάζουν για το οτιδήποτε. Δεν έζησαν σαν κακομαθημένα παιδιά που τα είχαν όλα έτοιμα μπροστά τους ακόπιαστα.
Δεν γνώρισαν τη λέξη «εγωισμός» κι ό, τι κι αν συνέβαινε μες στη μέρα, ό, τι κι αν έλεγαν ή έκαναν ο ένας στον άλλον, δεν υπήρχε νύχτα που να μην κοιμήθηκαν αγκαλιά. Έτσι έμαθαν πώς για ό, τι θες πρέπει να μουτζουρώνεις τα χέρια σου, να παλεύεις και να το διεκδικείς και αλίμονο αν υπάρχει κάτι που να αξίζει τον πόνο περισσότερο απ’ την αγάπη. Γιατί τίποτα καλό δε συμβαίνει και δεν κρατάει για πολύ, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς θυσίες.
