Λόγια και πάλι λόγια. Γράφουμε, μιλάμε, δηλώνουμε απογοητευμένοι. Τις προάλλες, στη λαϊκή αγορά, άκουγα δυο γνωστές που είχαν καιρό να βρεθούν να λένε τα νέα τους. Οι ίδιες κουβέντες κάθε φορά. Λες και έχουμε βάλει την κασέτα σε επανάληψη, λες και έχουμε συνεννοηθεί όλοι μεταξύ μας και οι φράσεις που χρησιμοποιούμε, ακόμη και όταν μας ρωτάνε «τι κάνεις;» είναι ολόιδιες. «Ε, τι να κάνω;», «Υπομονή», «Πρέπει να ξεσηκωθούμε», «Δεν πάει άλλο». Νομίζω όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και λίγο σοβαρό. Δεν το νομίζεις;
Αυτή η χώρα, μια χώρα που κάποτε αποτελούσε πρότυπο δημοκρατίας και πνεύματος είχε αρχίσει να μετρά τις βολές που δεχόταν κάποια χρόνια πριν και τώρα έχει χάσει πλέον τον αριθμό.
Ποια δημοκρατία; Ας λογικευτούμε. Η συγκεκριμένη έννοια δεν είναι απλά μια αξία, είναι τρόπος ζωής. Αν λάβουμε υπ όψιν τις σημερινές συνθήκες, καμία τέτοια ένδειξη. Κανονικά, ο φιλελευθερισμός που επικρατεί στην εποχή μας θα έπρεπε να λειτουργεί για την διεύρυνση των οριζόντων μας και την ώθηση προς τη δημιουργία. Νέες ιδέες, νέα πρότυπα προς την επίτευξη της προόδου σε κάθε τομέα της ζωής, νέος κόσμος. Τίποτα.
Δε χρειάζεται να εθελοτυφλούμε μπροστά στα προβλήματά μας. Δικά μας είναι. Η αδράνεια και η απάθεια που χαρακτηρίζει τη χώρα, τοποθετημένη σε μια γενικότερη τροχιά, μοιάζει με το ψαλίδι που θα κόψει κάποια στιγμή το τεντωμένο σχοινί της επιβίωσής μας. Γιατί δεν κοιτάμε για μια φορά για λίγο το “εμείς”; Δε βαρεθήκατε; Από που πηγάζει πια τόση αδιαφορία, τη στιγμή που στην κυριολεξία δείχνουμε παντελώς αδύναμοι; Δεν χρειάζονται πια τα κηρύγματα. Υπάρχει ένα κλίμα που οδηγεί αναμφισβήτητα σε κινητοποίηση και τα χέρια μένουν ακόμη σταυρωμένα.
Το λέω και στον εαυτό μου. Αν αποτελείς, εσύ ξεχωριστά, μέρος της κοινωνίας αυτής, ήρθε επιτέλους η ώρα να το δείξεις. Γιατί αν αυτό δε συμβεί πάραυτα, το τρένο της παλιάς μας αίγλης θα φύγει χωρίς εμάς. Η συμμετοχή σου στη μάχη για ένα καλύτερο αύριο είναι επιτακτική. Και μην ανησυχείς. Ο καναπές σου θα βρίσκεται ακόμη εκεί για σένα έπειτα από μια μικρή έστω αλλά σημαντική προσπάθεια. Κι αν τόσο πολύ πια δεν μπορείς και βασικά δεν θέλεις να «πράξεις» για το καλό όλων, κάντο για το δικό σου το καλό .Και εσύ, όπως όλοι εμείς απειλείσαι ακριβώς το ίδιο.
Δε θα κάνεις κάτι; Τι λες;
