Όλοι ζητάμε από κάποιον να μας σώσει. Ζητάμε να βρεθεί μια λύση, έτσι ώστε να μπει ξανά η ζωή μας σε κανονικούς ρυθμούς, μακριά από κρίσεις, «κουρέματα», Τρόικα. Έχουμε καταντήσει να ζητάμε από κάποιον να μας «δώσει» πίσω τα αυτονόητα. Υγεία, παιδεία, κάποιο σχετικά καλό επίπεδο ζωής. Χωρίς ζητιανιές, χωρίς να βγαίνουν οι συνταξιούχοι να απαιτούν να μην τους «κουρέψουν» άλλο τις συντάξεις και να μην πληρώνουν 25€ για να νοσηλευτούν, αν χρειαστεί, σε κάποιο νοσοκομείο, χωρίς χιλιάδες υπαλλήλους που βρεθήκαν από την μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά, χωρίς εκατομμύρια ανέργους που ζητούν να εργαστούν και να σταματήσουν να μαραζώνουν, χάνοντας την αξιοπρέπεια τους.
Βλέποντας έναν γνωστό μου στενοχωρημένο και αγανακτισμένο, που εχει μείνει για πάνω από δυο χρόνια άνεργος και ζητά απεγνωσμένα να βρει μια εργασία, «γιατί θέλω να προσφέρω το καλύτερο στα παιδιά μου», είπε, για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι αποτελούμε πλέον έναν ταλαιπωρημένο, δακρυσμένο και έναν λαό που αγκομαχά. Και ρε γαμώτο, δεν είναι ότι δεν είμαστε δυνατοί και δεν το προσπαθούμε, αλλά τα προηγούμενα χρόνια βαρεθήκαμε να βλέπουμε να μας «σώζουν». Μπροστά μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται μόνο μια ανηφόρα, γεμάτη από εμπόδια και νέα πολιτική ηγεσία, που αντίθετα με τους προηγούμενους που έδειχναν ή να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους ή να ξέρουν πολύ καλά, χωρίς εμείς να αντιλαμβανόμαστε τι στην ευχή στην ουσία συμβαίνει, φαίνεται μια αχτίδα. Τουλάχιστον ελπίζουμε. Και μιλάμε, χωρίς να ακολουθούμε την παλιά τακτική του «ακούω, βλέπω και δεν μιλώ». Ναι, μη στραβομουτσουνιάζεις, αγαπημένε μου αναγνώστη. Έτσι είναι. Γιατί μη μου πεις ότι όταν δεν άκουσες για τις χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο ή το «κούρεμα» των μισθών δεν είπες από μέσα σου «καλά τους έκαναν, όλη μέρα κάθονται και τα ξύνουν». Γιατί μη μου πεις ότι όταν και στον ιδιωτικό τομέα οι μισθοί πήραν την κατηφόρα και πάλι δεν είπες «Δεν πειράζει, την υγεία μας να έχουμε».
Γιατί μη μου πεις ότι όταν ο γνωστός σου έκλεισε το μαγαζί που διατηρούσε δεν ψιλοχάρηκες γιατί «χρόνια τώρα τα είχε κονομήσει». Γιατί μη μου πεις πως όταν η γειτόνισσα σταμάτησε το παιδί της από τη σχόλη που είχε περάσει δεν παραξενεύτηκες και το θεώρησες φυσιολογικό αφού πλέον η οικογένεια δεν εχει να φάει. Όλοι το ίδιο σκεφτόμαστε, πως κρίση είναι και θα περάσει. Σε 50 χρόνια, σε 100, θα περάσει… Τα θύματα της κρίσης όμως δεν μας ενδιαφέρουν; Αυτοί που όλοι την πληρώνουμε αυτή τη στιγμή δεν έχουμε καμία σημασία; Άραγε τα νέα πρόσωπα που απαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση θα καταφέρουν να «σώσουν» την παρτίδα, έστω και τώρα;
