Μη ξεχάσεις το ραντεβού με τον ψυχολόγο, σου είπε φεύγοντας. Και πώς να το ξεχάσεις άλλωστε; Σε έπνιξαν οι έγνοιες, οι υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη. Σε βούρκωσαν οι αδιέξοδες συζητήσεις για το μέλλον που θα ’πρεπε ήδη να έχεις σχεδιάσει. Σε ζάλισε η βαλτωμένη ρουτίνα, οι φρούδες ελπίδες για ένα αύριο αλλιώτικο, για μια απομηχανής ευτυχία. Δεν είναι το ραντεβού με τον ψυχολόγο που πρέπει να θυμηθείς. Είναι το ραντεβού με το φίλο που έχεις να δεις πολλά χρόνια – γιατί έτσι γίνεται, χανόμαστε, αλλάζουμε, προχωράμε, αφήνουμε πίσω άτομα – και θα θυμηθείτε τα παλιά, θα ξεκαρδιστείτε με γκάφες, σκανταλιές, έρωτες, μεθύσια. Είναι το βιβλίο που έχεις παρατήσει τόσο καιρό πάνω στη στοίβα με τα bestsellers των προηγούμενων ετών που σκονίζονται κι αυτά, αλλά βλέπεις πρέπει να ενημερωθούμε και σε πρώτο χρόνο για τις εξελίξεις στο fb. Είναι και το weekend στο χωριό, που το ξέρω ότι σνομπάρουμε, να δεις γονείς, γιαγιάδες, θείους, να σου τονώσουν το ηθικό – πώς ομόρφυνες, πώς ψήλωσες, πότε θα παντρευτείς κ.λπ…
Είναι τα απογεύματα που θα κανονίσεις τρέξιμο με την κολλητή και θα καταλήξετε να περπατάτε τρώγοντας πατατάκια και κουτσομπολεύοντας. Είναι το πρωινό που θα ξυπνήσεις να φας με τους φίλους κι ας έχεις κοιμηθεί 3 ώρες απ’ τις χθεσινές κρεπάλες. Είναι ο καφές που θα απολαύσεις μόνος στο μπαλκόνι. Είναι κι εκείνα τα συγγνώμη που θες να ζητήσεις και το τεράστιο εγώ σου δεν σε αφήνει να το ανοίξεις το ρημάδι και να τα ξεστομίσεις. Και μην ξεχάσεις κι αυτή τη σιωπή – που σε ενοχλεί κάποιες φορές – ανάμεσά σας που σας κάνει συμμέτοχους σε κάτι που μόνο εσείς ξέρετε. Να μοιράζεσαι τόσα πολλά χωρίς να πεις λέξη. Θυμήσου και τους λογαριασμούς, τα κοινόχρηστα, τις δόσεις. Τσαντίσου και με τον χρόνο που δεν έχεις για να χαλαρώσεις κάθε μέρα. Θύμωσε και με εσένα που έχεις αφεθεί και βαριέσαι να κουνηθείς από τον καναπέ. Το ζητούμενο είναι να δημιουργείς την ευτυχία ό,τι κι αν κάνεις. Από το καλημέρα μέχρι το καληνύχτα στο γείτονα που θα συναντήσεις. Αυτό το αποκαρδιωμένο νυσταγμένο καληνύχτα. Γιατί μπορεί και να το έχει ανάγκη.
Γιατί να περιμένεις το λαχείο, τον 1ο μισθό, την τέλεια σχέση, τις τέλειες συγκυρίες, όταν μπορείς να τις φτιάξεις εσύ; Δώσε όλο σου το είναι σε καθετί που κάνεις και θα νιώθεις την ικανοποίηση της αυτοπραγμάτωσης κάθε μέρα. Α, και μη το ξεχάσω! Αυτό που τελικά πρέπει να θυμηθείς είσαι εσύ. Που χαζεύεις στα άλμπουμ και αναπολείς, που έχεις πεθάνει βολεμένος στη διάγνωση της “κατάθλιψης”. Τι πιο εύκολο απ’ το να αφήνεις τους άλλους να σου λύσουν τα προβλήματα; Θυμάμαι που ήμουν μικρή και χτυπούσα και δεν γυρνούσα σπίτι πριν σταματήσει το αίμα να τρέχει, για να μην με δουν και πληγωθεί η υπερηφάνεια μου, η αξιοπρέπεια μου, η αυτονομία μου. Παραιτηθήκαμε ρε παιδί μου.
Και όχι απλά δεν μας νοιάζει να χάσουμε τον εαυτό μας, αλλά το επιδιώκουμε κιόλας γιατί νιώθουμε πιο ασφαλείς στη μάζα, με τις συμβουλές των άλλων, τα λάθη των άλλων, την κριτική των άλλων. Ζητάμε τη λύπηση και τον οίκτο, αντί να απαιτήσουμε το σεβασμό και την εκτίμηση τους. Θυμήσου ποια ήταν η τελευταία φορά που δεν παραπονέθηκες, δεν μιζέριασες, δεν κλάφτηκες για το πιο απλό πρόβλημα σου; Θυμήσου πότε σταμάτησες να αντιμετωπίζεις μόνος σου τις δυσκολίες, τα σκαμπανεβάσματα, τις αποτυχίες σου; Θυμήσου τώρα, πως είσαι κυρίαρχος του μυαλού σου, του εαυτού σου, και την επόμενη φορά που θα σε πλημμυρίσει το άγχος, γιατί όχι; Θυμήσου πρώτα να ζήσεις!
