Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι φιλίες σε βρίσκουν όταν είσαι ακόμη σε μικρή ηλικία. Θα τους γνωρίσεις στο σχολείο, εκεί που θα παίζεται, θα δεθείτε, να μεγαλώσετε μαζί, θα μοιράζεστε πράγματα. Θα είναι οι λίγοι και καλοί της ζωής σου, που ήρθαν για να μείνουν για πάντα. Θα είναι μέλη της οικογένειας που επιλέγεις εσύ ποιοι θα την απαρτίζουν και μαζί θα πορευτείτε σε όλα τα στάδια της ζωής. Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ποιος είπε ότι όσο μεγαλώνουμε, δεν μπορούμε εξίσου να γνωρίζουμε άτομα , τα οποία θα αποδειχθούν φίλοι για το υπόλοιπο της ζωής μας ;
Κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες ανθρώπους. Γνωρίζουμε κόσμο. Συναναστρεφόμαστε μαζί τους, άλλοι μένουν, άλλοι αποχωρούν όσο γρήγορα ήρθαν. Θα το έχεις καταλάβει και εσύ στον εαυτό σου, ότι με το πέρασμα των χρόνων αλλάζεις. Εκεί που πίστευες ότι έναν άνθρωπο θα τον έχεις μέχρι τέλους στη ζωή του, τα δεδομένα αλλάζουν και πλέον αποδεικνύεται ότι έκανες παρέα με κάποιον «άγνωστο». Και φεύγουν οι άνθρωποι. Και εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να τους βάλουμε ένα εμπόδιο, να τους σταματήσουμε. Ίσως θα μου πεις ξέρουμε ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Και συνεχίζουμε. Με την αγκαλιά και την καρδιά μας ανοιχτά. Και όλο γνωρίζουμε νέα άτομα, που έχουμε τα ίδια κοινά, που μας αρέσει να κάνουμε τα ίδια πράγματα, που απολαμβάνουμε ο ένας την συντροφιά του άλλου. Άτομα που τα σέβεσαι, που τα αποδέχεσαι όπως είναι.
Και όσο προχωράει η ζωή, άλλα τόσα πρόσωπα θα έρχονται και θα φεύγουν. Και ποιος σου λέει ότι δεν μπορείς στα 50 σου να γνωρίσεις κάποιον που θα σου είναι πολύτιμος μέχρι τα 80; Ένας φίλος μοναδικός, από εκείνους που όταν τους βρίσκεις κάνεις τα πάντα για να μην τους χάσεις. Ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις θα τον ξεχωρίσεις, θα ξεκινήσεις να μιλάς μαζί του για άσχετα θέματα, και σιγά – σιγά θα αρχίσεις να του ανοίγεσαι, να μιλάτε για τις ζωές σας, τα όνειρα σας, τους φόβους σας. Με ειλικρίνεια. Σαν να τον ήξερες από πάντα, δίνοντας σου απίστευτη χαρά. Γιατί ποτέ ένας φίλος δεν είναι περιττός. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι χόρτασες από φίλους και αγάπη.
Γιατί πάντα θα αναζητάς να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που θα τους νιώσεις δικούς σου. Που θα τους νοιάζεσαι και θα σε νοιάζονται, που θα μοιράζεστε και θα αγαπιέστε. Που ξέρεις ότι θα σηκώσεις το τηλέφωνο και θα είναι δίπλα σου πριν προλάβεις να κατεβάσεις το ακουστικό. Που θα σε στηρίζει όταν νιώθεις ότι «πνίγεσαι» και αντίστοιχα εσύ θα τον συμβουλεύεις όταν παραστεί ανάγκη. Μεγάλη ευλογία να βρεις τουλάχιστον έναν τέτοιο άνθρωπο, αλλιώς η ζωή μόνο άνοστη θα παραμένει. Και εμείς την θέλουμε μέσα στη γλύκα, έτσι δεν είναι;
