Το διάβασα, μου άρεσε, το μοιράζομαι μαζί σου, με την ευχή να κάνουμε όλοι μας το απαραίτητο restart. Ποιος ξέρει; Ίσως ο κόσμος να γίνει καλύτερος και εμείς λιγότερο μίζεροι.
«Άκου «τι θα άλλαζα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας»; Σάμπως εγώ τα δημιούργησα; Δεν είναι δουλειά μου να ορίζω τη μοίρα. Τέτοιες πολυτέλειες ανήκουν σε Θεούς και δαίμονες. Η δικιά μου μοίρα είναι να επιβεβαιώνω τη μοίρα μου, όχι να την αλλάζω. Πόσο μάλλον αυτή των άλλων.
Όσο όμως και να το καθυστερείς το αναπόφευκτο, αν σε βάλει στο μάτι…. Αυτή είναι η δουλειά του. Να σε βάζει στο μάτι. Γι’ αυτό το ‘παν αναπόφευκτο. «Είναι χρέος σου να κάνεις το χρέος σου». Έτσι γράφει η οθόνη μπροστά μου. Η κεντρική μονάδα καταλαμβάνει ένα τετραώροφο κτίριο. «Συνδέεται με κάθε ζώντα οργανισμό πάνω στη Γη». Έτσι μου είπαν. Τι ευθύνη όμως! Ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ. Ψέματα, μπορώ. Μόλις το σκέφτηκα.
Ας δοκιμάσω. Χάνω τίποτα; Το ποντίκι και το πληκτρολόγιο μοιάζουν συνηθισμένα. Επιφάνεια Windows. Δε θα δυσκολευτώ πολύ. Λοιπόν, για να δούμε από πού θα ξεκινήσω.
Πρώτη καρτέλα. «Πολιτικοί». Ούτε να τους βλέπω δε θέλω. “Undo”. Τι; “Κλέφτες”; Δε μ’ αρέσει αυτό. Ξανά “Undo”. Φορτώνει ακόμα… Φόρτωσε. Για να δούμε τι κάναμε; «Η επιλογή σας άλλαξε σε: Οι πολιτικοί θα λένε αλήθεια, οι κλέφτες δε θα γίνονται πολιτικοί». Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο εύκολο; Ένα μένει. “Apply to all”. Τέλος με αυτό. Έχει κι άλλες επιλογές η ίδια καρτέλα. «Οι ομιλίες των κομμουνιστών είναι βαρετές». “Cancel”. «Σοσιαλισμός εστί βαρβαρότητα». “Delete”. Αποκτά όλο και περισσότερο ενδιαφέρον.
Πάμε παρακάτω. «Οικονομική κρίση». Ούτε cancel, ούτε delete με αφήνει να κάνω. Μόνο save as. Φοβερό σύστημα ασφαλείας. Έτσι είσαι; “Save as”, λοιπόν. “Saveas : Φιλανθρωπική οργάνωση”. Χα!
Νέα κατηγορία. «Παιδιά που δεν έχουν να φάνε». “Save”. «Τα Windows δεν μπορούν να σώσουν αυτό το αρχείο»; Και τώρα; Αα, πώς δεν το σκέφτηκα; “Scan for virus. Fix now”. Πάει κι αυτό.
Επόμενο. «Ανθρώπινη μοναξιά». Εύκολο. “Add (REAL) friends (to all)”. “Likealltheircomments”. Σαν παιχνίδι είναι τελικά. «Άστεγοι». “Home”. «Έγκλημα». “Control”. «Εξουθενωτικές ώρες εργασίας». “Pause”. Για όλα έχει λύσεις το άτιμο. «Επίσημη γλώσσα του κόσμου». Είναι σκανταλιά αυτό που θα κάνω αλλά χέστηκα. “Alt-shift ”.
Και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν πολύ μικρός για να αλλάξω τον κόσμο. Ήμουν μικρός, είχα δίκιο, που πίστευα ότι ήμουν μικρός για να αλλάξω τον κόσμο. Αλλά μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό; Τόσες καρτέλες, τόσες επιλογές.
«Κατεστραμμένες ζωές». Τι να κάνω τώρα γι’ αυτές; Νομίζω ότι, ναι, ξέρω. Κάτι αναβοσβήνει όμως στην οθόνη. Τι; Μη μου λες εμένα “να μην κάνω σε καμία περίπτωση restart” με τόσες κατεστραμμένες ζωές γύρω μας.
Βρε άντε και ούτε δεύτερη σκέψη : “Restart”!».
