Είμαι σίγουρη πως το θυμάσαι κι εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Τότε, εκεί γύρω στο Γυμνάσιο, που έβλεπες τα παιδιά του Λυκείου και σου φάνταζαν τόσο μεγάλα και λίγο αργότερα, όταν εσύ τελειώνοντας το Λύκειο αντίκριζες τους 40άρηδες και τους θεωρούσες πολύ μεγάλους. Σου φαίνονταν τόσο μακριά να φτάσεις σε αυτή την ηλικία. Και φανταζόσουν, ότι μέχρι να φτάσεις στα χρόνια τους, θα έχεις καταφέρει χίλια δυο πράγματα. Θα έχεις σπουδάσει το επάγγελμα που πάντα αγαπούσες, θα έχεις καταφέρει να βρεις μια δουλειά ιδανική, θα έχεις κάνει όλα τα ταξίδια που από μικρός κατέστρωνες, θα έχεις βρει τον έρωτα της ζωή σου και θα έχεις αποκτήσει τουλάχιστον δυο παιδιά.
Έπρεπε να έχεις καταφέρει να αποκτήσεις τουλάχιστον δυο σπίτια, ένα εξοχικό με μια μικρή πισίνα αν είναι δυνατόν, να έχεις ένα σπορ αυτοκίνητο, να μπορείς να φεύγεις κάθε σαββατοκύριακο για σκι, να μπορούν με λίγα λόγια βρε αδελφέ οι γονείς σε κάθε κοινωνική, οικογενειακή συνάθροιση, να αναφέρουν με υπερηφάνεια τα όποια σου επιτεύγματα. Και έρχεται η κρίση. Και όλα σου τα όνειρα σκορπούν στον αέρα. Φτάνεις τα 30, 31, 35 και όλοι σου οι στόχοι αρχίζουν και παίρνουν παράταση. Μπορεί να σπούδασες, να πήρες το πτυχίο, αλλά καριέρα δεν είδες ούτε με το κιάλι. Αναζητείς μια δουλειά και δεν βρίσκεις τίποτα. Τα ταξίδια σου έμειναν μόνο νοερά. Αποφεύγεις να κάνεις σχέση, γιατί εδώ δεν μπορείς να ζήσεις τον εαυτό σου, τι σου φταίει και ο άλλος; Όσο για τα παιδιά; Αυτό και αν παρέμεινε όνειρο, αρκείσαι στο να παίζεις με τα ανίψια σου, όταν έρχονται να σε επισκεφτούν στο πατρικό σου σπίτι όπου διαμένεις μαζί με τους δικούς σου. Ακόμα. Γνωρίζω αρκετά άτομα που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση.
Ράκος ψυχολογικά, διανύουν μια περίοδο της ζωής τους που είναι τόσο μπερδεμένοι και αγχωμένοι που δεν βρίσκουν από πουθενά να κρατηθούν. Και πληγώνονται ακόμη περισσότερο όταν βλέπουν ανθρώπους της ηλικίας τους να καταφέρνουν πράγματα, να προχωρούν στη ζωή τους, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να είναι «χωμένοι» μπροστά από έναν υπολογιστή, αναζητώντας μια αγγελία εργασίας. Είναι κρίμα πραγματικά να βλέπεις τριαντάρηδες να ζουν μέσα στην αβεβαιότητα, νιώθοντας να βράζει όμως το αίμα τους, να έχουν απίστευτη όρεξη να δουλέψουν, να έχουν ιδέες και προτάσεις, όνειρα και σχέδια και να παραμένουν στάσιμοι. Είναι κρίμα άνθρωποι τέτοιων ηλικιών, που ακόμη ονειρεύονται ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει αν τον πάρουν στα χέρια τους, να μην μπορούν να βρουν πουθενά διέξοδο. Είναι κρίμα να βλέπουν τα χρόνια να περνούν και να είναι τα χέρια τους δεμένα. Ποιος θα νοιαστεί γι αυτή την γενιά όμως;
