Εγώ κρίνω, εσύ κρίνεις, εμείς κρίνουμε, όλοι ασκούμε κριτική, για όλους και για όλα. Μεγάλο πράγμα και πόση δύναμη κρύβει μέσα του ένα μόνο ρήμα, σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ειδικά όταν αυτό το χρησιμοποιούμε περισσότερο για την ζωή των άλλων.
Γνώρισα πριν δυο χρόνια, έναν άντρα, που όποτε και να βρεθούμε, θα μου δείξει με τον τρόπο του, ότι ο μόνος λόγος που μπορεί να τον κρατάει ενεργό σε αυτή τη ζωή είναι η «μανία» του να ασχολείται με την ζωή κάποιου. Είτε συγγενή του, είτε συνάδελφο του, έχει άποψη για τον καθένα. Μπορεί και γνωρίζει φοβερές λεπτομέρειες. Πως τα καταφέρνει, δεν ξέρω, αλλά φαίνεται στο πρόσωπό του όταν μιλάει και κουτσομπολεύει, τη χαρά παίρνει. Ειδικά όταν αυτά που λέει αφορούν σε καταστάσεις άσχημες, εκεί τον βλέπεις και το πρόσωπο του φωτίζεται.
Ίσως και αυτός να είναι ένας λόγος που προσπαθώ να τον κάνω πέρα, γιατί η φιλοσοφία μου απέχει χιλιόμετρα από την δική του. Σαφώς και κουτσομπολεύω, σαφώς έχει τύχει να κρίνω κάποιον για κάποια του απόφαση, αλλά το ζω εγώ ασχολούμενη επί μονίμου βάσεως με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος, δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές μου. Και μπορεί να σου έκανε εντύπωση που το παράδειγμα που ανέφερα έχει ως πρωταγωνιστή άντρα, αλλά δεν έχει να κάνει.
Οι ξερόλες, αυτοί που είναι έτοιμοι να σε συμβουλεύσουν χωρίς να τους το ζητήσεις, αυτοί που έχουν την εντύπωση ότι γεννήθηκαν με μοναδικό σκοπό να κρίνουν τις επιλογές του καθένα από εμάς, είναι γύρω μας. Σίγουρα θα σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιον που θα περιμένει να κάνεις ένα σφάλμα για να σου την «πει», που θα σχολιάσει κάτι που θα κάνεις ή θα πεις. Μια γειτόνισσα για παράδειγμα, που θα σε βρει έξω και θα σου πει για την γυναίκα του 3ου της πολυκατοικίας που χώρισε μετά από 20 χρόνια γάμου, τον «ανεπρόκοπο» ανιψιό της που ακόμη δεν κατάφερε να τελειώσει τη σχολή του, την γκόμενα που έχει πλευρίσει τον πλούσιο «γαμπρό» και που παρόλο δεν είναι καρακαλόνα τον έχει μπλέξει στα δίχτυα της, τον γιατρό που τον έπιασε η γυναίκα του με άλλον, την ζαχαροπλάστισσα που έφτασε 40 και δεν έχει παντρευτεί ακόμα, έναν γνωστό που έδωσε στα πάντα μια μούντζα και έφυγε για το εξωτερικό, μπας και εκεί ζήσει κάπως καλύτερα. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις βρίσκουν να σχολιάσουν, αλλά δεν μένουν εκεί.
Το πάνε παρακάτω, βγάζουν τα συμπεράσματα τους, τους φορτώνουν με ταμπέλες και επίθετα και ανάλογα με τις επιλογές που κρίνουν, μπορούν να καταλάβουν πόσο ηθικός είναι κάποιος και ως κερασάκι στην τούρτα ως άλλες…μάντισσες, προδιαγράφουν και το μέλλον τους, αν η κατάληξή τους θα είναι ευτυχισμένη ή όχι. Και μέχρι ένα σημείο όλο αυτό μπορεί να έχει και την πλάκα του. Και πιο πολλοί γελάω όταν αυτοί που κρίνουν και πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι άγιοι, γνωρίζεις πράγματα για αυτούς και την οικογένειά τους που προσπαθούν να τα κρύβουν και να τα βάλουν κάτω από το χαλί, ασχολούμενοι με τις ζωές των άλλων. Να γελάς και να κλαις μαζί…
