Πολύ χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν από τη ζωή τους. Μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, αν τους ρωτήσεις, να σου πουν άμεσα και σίγουρα. Γνωρίζουν τι θέλουν και όχι μόνο αυτό, ξέρουν και πώς να το διεκδικήσουν για να πετύχουν το στόχο τους. Κυνηγάνε κάθε ευκαιρία που θα τους τύχει, στηρίζουν την όποια τους προσπάθεια, αφού αποτελεί κι επιλογή τους άλλωστε, μόνο δική τους, κανενός άλλου.
Θα μου πεις ότι μπορεί να έρθει, μετά από λίγο καιρό, η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουν ότι η τελική τους επιλογή δεν τους ικανοποιεί. Δεν τους χαροποιεί. Δεν τους κάνει ευτυχισμένους, πώς να στο πω. Φτάνει η στιγμή που κάνουν όπισθεν, αλλάζουν πορεία, πατάνε γκάζι και ψάχνουν να βρουν αυτό το νέο που όντως θα τους προσφέρει χαρά. Μιλάω για εκείνη την κατηγορία ανθρώπων, αγαπημένη μου αναγνώστη, που τολμάνε και δεν μετανιώνουν όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Δεν φοβούνται, δεν συμβιβάζονται, δεν ανησυχούν για το τι θα πουν οι άλλοι, τους ενδιαφέρει μόνο πως απερίσπαστοι θα ψάξουν να βρουν εκείνο που θέλει η καρδιά τους. Δεν τους τρομάζει η κούραση, ούτε το οποιοδήποτε εμπόδιο, αφού πάντα έχουν εναλλακτικές. Το μόνο που τους φοβίζει είναι να μην απομείνει κάποιο απωθημένο απ’ όσα ονειρεύονται. Είναι εκείνοι που θα αφήσουν κάτι σίγουρο, μια δουλειά για παράδειγμα, για να πάνε να παρακολουθήσουν ένα σεμινάριο σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα και εκεί θα βρουν να απασχοληθούν με μια άλλη ιδιότητα, που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτή που σπούδαζαν. Γιατί έτσι τους άρεσε, έτσι το είδαν εκείνη τη στιγμή.
Δεν τους φοβίζει να τολμήσουν να κάνουν κάτι διαφορετικό, αρκεί εκείνο με το οποίο θα καταπιαστούν θα το κάνουν με πάθος, χωρίς κανενός είδους καταπίεση. Τους είναι πολύ εύκολο να φέρουν τα πάνω – κάτω στη ζωή τους για να ακολουθήσουν έναν έρωτα. Να πάρουν το αεροπλάνο και να πάνε να τον βρούνε, έστω και για λίγες ώρες. Πολύ χαίρομαι λοιπόν που ξέρω ότι υπάρχουν εκεί έξω μερικές δεκάδες «τρελοί» που παίρνουν γρήγορα αποφάσεις, τις υλοποιούν, δεν παραιτούνται από τη ζωή και ότι όμορφο αυτή μπορεί να τους προσφέρει, ανοίγουν νέους δρόμους που ορισμένοι δεν τους πάει καν το μυαλό ότι μπορεί όχι μόνο να υπάρχουν, αλλά να τους περπατήσουν κιόλας. Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα σχόλια των υπολοίπων, πιάνουν από τα μαλλιά την όποια ευκαιρία τους δοθεί και ζουν ευτυχισμένοι, τουλάχιστον ότι δεν έγιναν ένα με τη μάζα. Όσον μπορούν ας συνεχίσουν να μην κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα, ίσως έτσι να αρχίσουμε να παραδειγματιζόμαστε και οι υπόλοιποι.
